|
کارخانه بیسکویت سازی "ویتانا" که قبل از انقلاب توسط برادران
تهرانچی درکیلومتر7جاده قدیم کرج و در دونبش خیابان خلیج
بنیانگذاری شده بود، بعد از انقلاب دراختیار بنیاد مستضعفان
قرار گرفت. درآن زمان ششصد تا هفتصد کارگرماهر داشت و مردم
سراسرکشور با تولیدات متنوع آن آشنایی کامل داشتند. کارخانه
ویتانا تسهیلات بسزایی برای کارگران و پرسنل خود قائل بود.
ازجمله مهدکودک، سرویس ایاب وذهاب، مرخصی های ویژه کارگران زن،
همچنین حمایت از کارگران ماهر و رسمی، حق استفاده از محصولات
کارخانه بطورماهانه جهت استفاده ی خانواده، اعطای واگذاری
امتیاز نمایندگی درشهرستانها و بخش ها به پرسنل واجد شرایط
و.....
دراواسط دهه ی هشتاد این کارخانه به عضوی از سپاه پاسداران
بنام فخرالدینی طبق پس از زد و بندهای معمول واگذار شد. دیری
نگذشت که نیمه شرقی کارخانه تعطیل و متروکه شد و زمین مرغوب آن
در بهترین شرایط تجاری برای فروش عرضه شد که این مهم هنوز صورت
نگرفته است. همچنین در یک پروسه تعدیل نیرو تعداد کارگران به
حدود 300 نفرتقلیل یافت. شرایط کاملا نظامی بر محیط کار در
ویتانا حاکم شد که این خود در نهایت موجب نارضایتی کارگران و
شکایات بیشمار از کارفرما به وزارت کار و مراجع دیگر گردید.
مدیران نظامی تمامی تسهیلاتی که کارگران از قبل داشتند را
کاملا قطع کردند- کارخانه ویتانا دارای تعدادی قابل توجه،
ازکارگران قدیمی، باسابقه و بقولی رسمی است که مدیرعامل این
شرکت بیشترین تضاد و دشمنی را با این گروه دارد و درمقابل نیز
بیشترین شکایات از جانب این گروه از مدیرعامل و قوانین حاکم
براین کارخانه صورت گرفته است. برخوردکارفرما با این گروه از
کارگران بسیار رذیلانه و خلاف قوانین انسانی ومدنی است. به این
شکل که کارفرما به بهانه های واهی از ادامه همکاری با این دسته
از کارگران سرباز میزند و این کارگران مجبور به شکایت به وزارت
کارمیشوند و طبق قانون و رای وزارت کار کارفرما مجبور میشود
این دسته از کارگران را به سرکار خود باز گرداند. دربازگشت
کارفرما اجازه کارکردن به این کارگران را نمی دهد و آنها
رامجبور می کنند تمامی ساعات کار را درگوشه ای ازمحوطه علاف و
سردرگم برای روزها و ماهها سر کنند. این گروه حق ندارند باهیچ
کارگر یا فردی ازپرسنل شرکت تماس بگیرند. حق دستشویی رفتن بدون
اجازه و بدون نگهبان همراه را ندارند و دقیقا همچون زندانی و
کاملا تحت نظرهر روز کاری را سپری میکنند و همواره دریک جنگ
روانی و تحقیرآمیز قرار می گیرند. اکنون همگی دچارافسردگی و
بیماری های روانی شده اند. برای این کارگران ازحقوق و تسهیلات
هم خبری نیست. درنتیجه شب ها مجبوربه کار در مراکز دیگرهستنند
و به موجوداتی روانی و افسرده و ناهنجار برای خانواده تبدیل
شده اند و کارفرما درمقابل این اعمال ضدانسانی و قرون وسطایی
خود در مقابل هیچ مسئولی و هیچ قانونی پاسخگو نیست.
کارگری را روی یک صندلی درقسمت اداری می نشانند وهر روز باید
ازصبح تاپایان ساعت کارهمانجا بنشیند و حق تماس با هیچکس را
نداشته و حق اعتراض هم ندارد، بلکه با گذشت روزها به موجودی
سربارتبدیل شده، خسته و درمانده اعلام عجز نموده و خود را
مجبور به استعفا ببیند.
بهره کشی از کارگران با قراردادهای زیر یکسال نیز به بدترین
شکل ممکن صورت میگیرد. این دسته از کارگران پس ازچند ماه کار
بدون دریافت حقوق و مزایا بصورت پیمانی در شیفت شب هم بصورت
روزمزد به خدمت گرفته میشوند که حقوق این قسمت از کارشبانه هم
با تاخیرهای طولانی پرداخت میشود. بطوریکه کارگر درطول 6ماه
شبانه روز به اندازه یکسال کار می کند بدون هیچ گونه دریافتی
ازحقوق و درطول ماه قادرنیست زن و فرزند خود را ببیند. اکثر
این کارگران در اثر کار طاقت فرسای شبانه روزی به موجوداتی
نحیف و بیمار و افسرده تبدیل شده اند و درمقابل با ابراز
کمترین اعتراضی اخراج میشوند. کارگران قراردادی همواره فشار
روانی پایان قرارداد یکساله و احتمال عدم تمدید قرارداد
وبیکاری را به دوش میکشند.
کارگران درکارخانه ویتانا در بردگی مطلق، از برخورداری از یک
ساعت مشخص غذاخوری و داشتن یک سالن یا محلی برای صرف غذا
محرومند. کارگر در وضعیتی کاملا غیر بهداشتی و در حین کار
وتولید می بایست غذای خود را صرف کند. روی زمین بدون هیچگونه
امکانات بهداشتی.
دراین کارخانه تقریبا بیش ازپنجاه کارگر زن مشغول کارهستند.
بهره کشی و رفتار ضدانسانی با این قشر کارگر دراین شرکت نیزبه
صورتی آشکاراعمال می شود. ازکارگران زن تعهد گرفته میشود که
نسبت به عدم پرداخت بموقع حقوق هیچگونه اعتراضی نداشته باشند.
کارگران زن بدون سرویس و بدون امکاناتی از قبیل مهدکودک برای
فرزندانشان و همچنین رفت و آمد در تاریکی شب در یک منطقه ناامن
مجبور به کار در این کارخانه هستنند. کارگران زن در شیفت عصر
به اجبار کار می کنند و بعد از ساعت یازده شب بدون سرویس در
تاریکی شب به منزل می روند
پیک نت
دوم بهمن 1391 |
