|
شهرک صنعتی پرند در30 کیلومتری تهران و درجاده قدیم ساوه، بعد
از رباط کریم و درجنوب شهر جدید پرند قراردارد. این شهرک در
دوفاز "یک" و "دو" تقسیم و درحدود سیصد واحد صنعتی در آن احداث
شده است که بیش از 250 واحد آن به خط تولید رسیده ولی تنها
حدود 150 واحد با ظرفیت تقریبا 20 تا 30 درصد توان خود فعال
هستند که اینها نیز روز به روز محدودیت بیشتری را متحمل
میشوند.
پروژه هایی چند نیز از انتخابات 88 به بعد به حالت نیمه ساز،
متوقف شده اند. ترکیب کارخانه ها در این شهرک متشکل از صنایع
سخت افرازی، از جمله ساخت سازه ها، قطعات رایانه، ماشین سازی و
مونتاژ ماشین آلات راه سازی، دیوارها و سقف پوش های پیش ساخته،
صنایع چوب، میز و صندلی اداری و ابزار و یراق و از این دست است
که طبق اساسنامه و ضوابط شهرک، صنایع آلوده کننده هوا و دودزا
و مضر برای محیط زیست اجازه احداث ندارند.عمده ی امکانات و
تاسیسات این شهرک سالیان سال است که درمرحله مقدماتی متوقف
مانده است. آب شهرک ازچاه ها و آبهای زیر زمینی اطراف فرودگاه
امام بوسیله لوله کشی و به مسافت بیش از 20 کیلومتر تامین
میشود که غیر شرب بوده و بدلیل دارا بودن عناصر نامناسب قابل
استفاده در بخش صنعت و دستگاه های صنعتی نیست و بادستگاه های
تصفیه نیز قابل استفاده نیست. قابل تاکید است که اکثریت صاحبان
صنایع در این شهرک اذعان دارند که مدیران و اعضای هیئت امنای
شهرک، تلاش زیادی برای حل معضلات دارند اما به دلیل قوانین دست
وپا گیر و نبود نقد ینگی، تلاش این افرادهمواره نتیجه مطلوب
نداده است.
صاحبان صنایع در این شهرک عامل اصلی تعطیلی یا محدود شدن تولید
را کمبود نقد ینگی میدانند و عنوان می کنند که واردات تنها راه
تامین مواد اولیه می باشد که این مهم نیازمند ارز کافی است.
درنتیجه ناتوانی تولید کننده در واردات، بازار سیاه برای
خریدار مواد اولیه در کشور ایجاد کرده است که از رهبران موتلفه
اسلامی در پشت این بازار سیاه و عامل اصلی بدبختی ها و سیاه
روزی تولید نام برده می شود. هدفمندی یارانه ها نیز از جمله
عوامل بحران زا در صنعت کشور محسوب میشود که در فاز اول آن، یک
بار هزینه ای هنگفتی به تولید تحمیل شده است و تمام هزینه های
تولیدی، آب، برق، سوخت، مواد اولیه و.......را برای تولید
کننده افزایش داده است.
در پاییز 91 در دیداری که "نهاوندیان" رئیس اتاق بازرگانی با
صاحبان صنایع در محل شهرک صنعتی پرند داشت، از جمله مطرح شد که
در دنیای صنعت، تولید و سرمایه گذاری بدون مشارکت بانک ها
امکانپذیر نیست و در برخی از کشورها یک صنعتگر میتواند تا
هشتاد درصد از سرمایه احداث یک صنعت را وام بگیرد تا ایجاد
اشتغال کند و از این طریق در بسط و گسترش کارخانه ها کار
آفرینی کند. در این دیدار به نهاوندیان گفته شد:
" نگویید که بیایید باهم بسازیم، وضع ما صاحبان صنایع کاملا
شبیه کارگرانمان شده است وهم ما هم کارگران هردو در حال تعطیلی
کار و سرمایه هستیم. ما توان ادامه تولید نداریم. کارگران را
باید اخراج کنیم وما هم باید تعطیل کنیم"
یکی از کارخانه داران گفت: "من چندین میلیارد تومان هزینه کرده
ام، از این به بعد نه راه پس دارم نه راه پیش، حد اقل یک پولی
بدهید برای خودم یک قبر بخریم وخودمان را راحت کنیم".
هستند از این صاحبان صنایع که میگویند "مسئولین معتقدند که
صنعت در ایران مرده است و سرمایه گذاری در این بخش اشتباه
است". از طرفی همین دولت در 8سال گذشته، هزارها میلیارد تومان
از تولیدات این صنایع استفاده کرده و به آنها بدهکار است و
ناتوان از باز پرداخت دیون خود. با توجه به این واقعیت ها،
صنعت گران و تولید کنندگان داخلی بر این اعتقادند که آنها در
شرایط "تحریم داخلی " قرار دارند. یعنی این "تحریم داخلی" در
حالی صورت عینی دارد که هم اکنون تولید با مشکلات عدیده ای از
جمله افزایش نرخ ارز، افزایش قیمت مواد اولیه، نرخ بالای بهره
بانکی، نظارت دولت بر قیمت گذاری و قانون مالیات بر ارزش
افزوده و....موجب شده تولید با زیر ظرفیت اسمی صورت بگیرد. به
این واقعیت نیز باید توجه داشت که درآمد نفت در چهار سال
گذشته حدود ششصد میلیا رد دلار اعلام شده که بجای توسعه ی صنعت
کشور با این درآمد به واردات بی رویه پرداختند و با گسترش بخش
تجاری و واردات، صنعت کشور با آهنگی سریع بسوی نابودی کامل
رفت. تاثیر این روند بر بیکاری فاجعه بار شده است وهر روز
مدیران مجبور به تعدیل نیرو و اخراج کارگران وهمچنین تغییر
کاربری کارخانه ها میشوند.
---------------------
1 - 1-
نابودی
"نوافرم" تولید کننده چراغهای خیابانی
2 - 2-
نابودی "پارسیلون" خرم آباد. تولید کننده نخ نایلون 6
3
-
بردگانی بنام کارگر
در کارخانه بیسکویت "ویتانا"
پیک نت
هشتم بهمن 1391 |
