|
علی خامنه‌ای در دیدار روز پنجشنبه خود با فرماندهان، همافران
و جمعی از پرسنل نیروی هوایی ارتش، فرصت را غنیمت شمرد و
پیشنهاد اوباما برای مذاکره با جمهوری اسلامی که از دهان
معاون او "جوبایدن" در کنفرانس امنیت جهانی در مونیخ طرح شده
بود را رد کرد. او همچنین درباره آنچه که درجریان استیضاح وزیر
کار در مجلس روی داد نیز وعده داد که در آینده نظرش را خواهد
گفت.
آقای خامنه ای در این سخنرانی مرتب از جانب مردم ایران و ملت
ایران سخن گفت، درحالیکه نه خود برگزیده مردم و ملت است و نه
تاکنون در باره سیاست هائی که اعمال کرده و می کند از مردم نظر
خواسته است. بنابراین آنچه او می گوید حرف خود و طرفداران و
اطرافیانش است و نه مردم ایران. ایشان سعی کرد به تقلید از
میرحسین موسوی در مناظره های تلویزیونی انتخابات سال 88 بگوید
فردی انقلابی است و پس از این ادعا گفت که "دیپلمات" نیست.
اولا ایشان به مدت 8 سال رئیس جمهور و در راس دیپلماسی ایران
بوده است و اگر دیپلماسی بلد نبوده بی جا کرد که کاندیدای
ریاست جمهوری شد. دوم این که در طول دوران رهبری خود در جمهوری
اسلامی نیز وزارت خارجه پیوسته دراختیار ایشان و تابع نظرات
ایشان بوده است. بنابراین آنچه را که ادعا کرده، یک دروغ آشکار
است. ضمنا، انقلابی بودن نه در ادعا بلکه در عمل است و عمل نیز
حتما نظامی و اتمی نیست. بنابراین
آن "انقلابی" بودن که ایشان مدعی صفت خویش است؛ حداکثر یک
ماجراجوئی و ترس از کف دادن قدرت است.
آقای خامنه ای به کودتای 28 مرداد و سرنگونی دولت دکتر مصدق
اشاره کرد. همان دولتی که اتفاقا طرفداران و هواداران آقای
خامنه ای چشم دیدن آن را نداشتند و هنوز هم هر زمان نام مصدق
بر زبان می آید دچار تشنج عصبی می شوند!
آقای خامنه ای
از
مقابله با امریکا و دفاع از استقلال سخن گفت. این مقابله
ومبارزه ای که ایشان به آن اشاره کرد، باید در صحنه عمل معنا و
مفهوم داشته باشد. کشوری که سالانه 67 میلیارد دلار جنس و
مایحتاج عمومی مردم را وارد می کند و چنان وابسته به فروش نفت
است که با اعلام تحریم آن زانوی غم به بغل گرفته، کشوری که 70
در صد مردم آن یا به مرز فقر نزدیک شده اند و یا زیر خط فقر
قرار گرفته اند، کشوری که دولتش 8 سال است برنامه قطع سوبسید
های دولتی (یارانه ها) و حذف کمک های دولتی را بدستور بانک
جهانی اجرا می کند، کشوری که تولید داخلی آن نابود شده و
تقریبا هیچ کارخانه ای نیست که کارگران آن درحال اعتصاب و تحصن
و اعتراض نباشد و یا کارگرانش اخراج نشده و به صف بیکاران
نپیوسته باشند، کشوری که نزدیک به 4 سال است یک دولت کودتائی
به مردم آن تحمیل شده، کشوری که دروغ و ریا و اختلاس اساس
حکومتش است، چنین حکومتی می تواند از استقلال و مبارزه با
امریکا دم بزند؟ حکومتی که از یک انتخاباتی در حد رای مردم به
کارگزاران گذشته و حال خود نظام وحشت دارد و رئیس مجلس و رئیس
دولت دوران جنگش در حبس خانگی است، حکومت مقابله با امریکاست؟
بقول معروف "آن مرغ که انجیر می خورد نوکش کج است." آن مرغ
کوباست و فیدل کاسترو، ونزوئلاست و هوگو چاوز، نه ایران و علی
خامنه ای و سید احمد خاتمی و شیخ احمد جنتی و مشتی دزد سر
گردنه سپاهی و غیر سپاهی. حکومتی که کوچکترین اعتمادی به مردم
ندارد و همه تصمیماتش از روی سر مردم و در پشت پرده است، چگونه
می تواند طالب اعتماد مردم باشد؟ و بنام مردم حرف بزند؟
آقای خامنه ای وعده داد که درباره اختلافاتی که دولت و حکومت
یکدست ایشان را متلاشی کرده می خواهد نظر بدهد. این نعل وارونه
است. از ایشان توضیح باید خواسته شود نه این که ایشان نظر
بدهد. ایشان نه قاضی است و نه داور، بلکه خود وسط این گود است
و آنچه که شده دست پخت خود ایشان است. و اتفاقا به همین دلیل
نیز سعی می کند خود را کنار گود نشان بدهد و مدعی فرا جناحی
شود. در حالیکه ایشان کاملا جناحی است و هر آنچه که در کشور
اتفاق افتاده و می افتد مردم بدرستی به حساب شخص وی می گذارند.
حرف هائی که او در باره امریکا می زند، شاید اگر از دهان کس
دیگری طرح می شد قابل تامل و درنگ بود، اما از دهان ایشان نه.
چرا که به موجب همه شواهد، او مذاکره با امریکا را "مستمسک"
حفظ موقعیت خود و گریز از پذیرش شکست سیاست های خود قرار داده
است. او میداند که اگر مذاکره را بپذیرد، یعنی شکست سیاست هایش
را پذیرفته و باید پاسخگوی بسیاری از مسائلی باشد که فعلا زیر
چتر قطع رابطه با امریکا، ادامه سیاست اتمی و نظامی از
پاسخگوئی می گریزد. والا، هم در جریان اشغال افغانستان و عراق
و هم در همسوئی با بانک جهانی و... ایشان که سکاندار جمهوری
اسلامی است، چه کرده است که امریکا و اروپا و سرمایه داری
جهانی با آن مخالف باشد؟
پیک نت
21 بهمن |
