آنها شماری از آن 200
کارگران نساجی مازندران اند که به
نمایندگی از طرف بقیه کارگران این
کارخانه، به همراه خانواده های گرسنه خود
از مازندران به تهران آمده بودند تا یک
فریاد رس در حکومت پیدا کنند. دو روز در
تهران بودند. شب ها را در اتاقی که به
سلول چند نفره می ماند در دفتر مرکزی این
کارخانه در تهران صبح کردند و صبح ها کفش
و کلاه کرده و رفتند مقابل ساختمان ریاست
جمهوری و ساختمان مجلس تا بلکه یکنفر پیدا
شود و به آنها پاسخ بدهد. بگوید مطالبه 28
ماهه آنها را چرا نمی دهید؟ یا چرا نمی
دهند؟ چرا کارخانه را بازگشایی نمی کنید؟
چرا از صاحب خارجی کارخانه که در جریان
برنامه خصوصی سازی این کارخانه را خرید و
اکنون درخارج از کشور است خلع ید نمی
کنید؟
دولتی ها ابتدا گفتند جلسه
می کنیم و رسیدگی. اما بعدا گفتند هوای
تهران آلوده است و فعلا جوابی نداریم. باز
گردید به قائم شهر، نتیجه را خبر میدهیم.
کارگران دست خالی بازگشتند. |