این مردم که می گفتند "رای من کو؟" سلاح داشتند، که با آنها آقای خامنه ای گفتگو نکرد و
 درنماز جمعه بعد از انتخابات 22 خرداد 1388 فرمان تیراندازی به آنها را داد؟

القاب وصفات با چه هدف

به "خامنه ای" سنجاق شد؟

کسی نمی گوید که این القاب و اسامی که برای آقای خامنه ای در این سالها باب شده، از کجا هدایت شده است. از آن کانونی که در پی احیای سلطنت و بازگرداندن مناسبات شاهنشاهی به ایران بود؟ از سوی محفل ویژه ای در بیت رهبری؟ یا خط دهی خودش و یا فرزندانش؟

"مقام عظما" را موتلفه اسلامی باب کرد و آقای خامنه ای هم اعتراضی نکرد. "مقام معظم" را معلوم نیست چرا یکباره باب شد اما از آنجا که خیلی زود یک "فرزانه" هم به آن چسباندند، معلوم شد که این "معظم" با آن "عظما" که موتلفه  اسلامی باب کرده بود تفاوت دارد. و یا "رهبر انقلاب" که در واقع سرقت این عنوان از آیت الله خمینی است. هیچ انقلابی در جهان دو رهبر نداشته است. بنابراین رهبر انقلاب 57 آقای خمینی بود و ایشان، یعنی آقای خامنه ای حجت الاسلامی بود در مشهد که به توصیه و ضمانت هاشمی رفسنجانی، آقای خمینی در پاریس که بود قبول کرد، او را هم سوار قطار در حال حرکت شورای انقلاب کنند البته پس از برپایی آن. بعد از انقلاب هم شد مسئول ضد جاسوسی در سپاه پاسداران و معاون وزارت دفاع و بعد هم امام جمعه موقت تهران که چند روزی هم بدلیل حرف پرتی که در نماز جمعه زده بود مورد خشم آقای خمینی قرار گرفت و خانه نشین شد. بعد از ترورها و انفجارهائی که مجاهدین مسئولیت آن را پذیرفته اند، در یک خلاء کامل سیاسی ایشان شد رئیس جمهور. اینها یعنی "رهبری انقلاب"!

بنابراین باید مشخص شود که این  القاب و عناوین از کجا و با چه هدفی در این سالها باب شد و ارتباط آن با استبداد حاکم و خودمحوری کامل آقای خامنه ای چیست؟ برای محمد رضا شاه هم همین مسیر طی شد. برای رضا شاه نیز. دومی در ابتدا رضاخان میرپنج بود و اولی محمدرضا شاه که البته تا مدتها یک جوان هم به آخر آن اضافه می‌کردند که حد و حدودش در جمع رجال آن روز (از جمله قوام السلطنه و یا مصدق) معلوم باشد!

رضاشاه بتدریج شد بنیانگذار ایران نوین و فرمانده کل قوا و سپس یک "کبیر" هم به آن اضافه شد. محمد رضا هم ابتدا شد "شاه جوان بخت" سپس این کافی نبود و شد اعلیحضرت همایونی، بتدریج شد شاهنشاه آریامهر و بعد  هم همه را با هم جمع کردند و شد: "اعلیحضرت همایونی، شاهنشاه آریامهر بزرگ ارتشتاران".

حالا آقای خامنه ای هم شده: "مقام عظمای فرزانه ولایت رهبر انقلاب  اسلامی"

با حرف ها و سیاست ها و تحلیل های غلط و ویرانگر این مقام فرزانه در این سالهای رهبری جمهوری اسلامی مملکت و انقلاب 57 به روزگاری دچار شده است که شاهدیم. دهها نمونه از حرف های او درباره مسائل داخلی و خارجی می توان ارائه داد که پوچ بوده و برای توجیه خود و سیاست هایش. از سالهای اصلاحات و انگلیسی خطاب کردن دیگران بگیرید و بیائید جلو تا برسید به برسر کار آوردن احمدی نژاد و او را رئیس جمهور انقلابی لقب دادن و به نفع او کودتا علیه نتیجه انتخابات کردن، باب کردن حبس خانگی که از منتظری شروع شد و به آذری قمی رسید و حالا کروبی و موسوی در آن اند. وضع اقتصادی کشور بی نیاز از توصیف است. همچنان که خصوصی سازی و غارت کشور توسط باندهائی که یکی از آنها 3  میلیارد دلار زده به جیب و عاملش فعلا در کاناداست. سیاست اتمی نیز یکی دیگر از "شاه" کارهای اوست که حالا با ذلت و خاری و این همه هزینه ای که روی دست مملکت گذاشت باید توقف آن را رسما نه تنها بپذیرد بلکه دراین باره به امریکا تعهد بدهد!

باز گردیم به سیاست منطقه ای ایشان و صدور جمهوری اسلامی که با بهار عربی فورا به میدان آمد و این بهار را نتیجه شاهکارهای خود اعلام کرد. درحالیکه حداقل حوادث امروز مصر نشان میدهد که بهار عربی بیش از هر جنبشی به جنبش سبز شبیه است و علیه استبداد و دیکتاتوری است. در مورد سوریه توصیه ها و دخالت های او کار سوریه و بشار اسد را به این روز کشاند. خنده دار است که در آخرین سخنرانی خود برای بسیجی هائی که به خدمتش برده بودند گفت: مخالفان سوریه سلاح را زمین بگذارند تا دولت با آنها گفتگو کند!

نظر هرکس، در تاکسی و خیابان و مترو درباره این سخنان – اگر آن را شنیده باشد- سئوال کنید، می گوید: "مگر مردمی که با شعار "رای من کو" به خیابان آمدند سلاح داشتند که به حرف آنها گوش نکردید؟ و به خاک و خونشان کشیدید!"

همین روش را به بشاد اسد نیز برای سرکوب تظاهرات محدود و مسالمت آمیز مردم چند شهر سوریه تحمیل کردید و حالا نتیجه اش سقوط اسد است!

روی دیگر همین استدلال مقام معظم فرزانه این نیست که مخالفان سوریه نباید سلاح را به زمین بگذارند و سرود برای مردم ایران نیست که با حکومت به زبان دیگری باید صحبت کرد؟