|
آنچه که با نوری زاد، مستند ساز محبوب رهبری که حالا مغضوب
رهبری شده، در نمایشگاه مطبوعات در تهران شد و خمیرمایه اش
مشتی ناسزای رکیک و مشت و لگد بود و فرمانده اش سردار شکنجه
"نقدی"، قصه 33 ساله جمهوری اسلامی است. 33 سال جمهوری اسلامی
با این روش حکومت کرده و به آن خو کرده است. بر این تصورند که
حاصل این روش تامین امنیت و ثبات برای حکومت است و مخالفان را
سرجایشان می نشاند. اما واقعیت اینست که نسل به نسل مخالفان
تازه ای به میدان آمده اند. نسل اول و دوم مهاجمین که ریششان
سفید شده، به پاس همین اوباشگری خیابانی، چماقداری و بعدها
زندانبانی و گاه عضویت در تیم های ترور در خارج و داخل کشور،
حالا شده اند نماینده مجلس (سرگذشت حسین فدائی یک نمونه است)
و یا عضو دولت. برای آنها جانشینان تازه ای را سازمان داده اند
که حالا نامشان "فدائیان ولایت" است و فرمانده شان فرمانده
بسیج "سردار نقدی"، که نقش آفرینی هایشان را در جریان کودتای
22 خرداد همه به یاد دارند.
سه نسل مهاجم و مورد تهاجم قرار گرفته، به این میدان آمده و
رفته اند و بازی ادامه دارد تا سرانجام کار به کجا انجامد؟
مهاجمین به خانه آیت الله منتظری، مهاجمین به سخنرانی عزت الله
سحابی، مهاجمین به خانه آیت الله صانعی، مهاجمین به سخنرانی
دکتر ابراهیم یزدی، مهاجمین به محمدخاتمی در حسیینه جماران،
مهاجمین به خوابگاه دانشگاه تهران؛ مهاجمین به متینگ ها و
سخنرانی های احزاب و سازمان های سیاسی چپ غیر مذهبی در سالهای
اول جمهوری اسلامی... و یا دهن دریدگان مراسم سالگرد در گذشت
آیت الله خمینی که سخنرانی نوه او را به هم زدند و علی خامنه
ای در اتاق انتظار برای ظاهر شدن در صحنه خود شاهد این ماجرا
بود، و دهها و صدها نمونه دیگر، همگی یعنی جمهوری اسلامی به
این شیوه عادت کرده است. آن را امنیت میداند و البته امنیت
برای خویش نه برای جامعه و تامین امنیت برای فعالیت سیاسی.
بسیاری از شخصیت ها منفرد و یا رهبران سازمان های سیاسی حالا
دیگر چهره در نقاب خاک کشیده اند، شاید عده ای از مهاجمین هم
در کنار آنها در بهشت زهراها خوابیده باشند، اما بازی ادامه
دارد.
به همین دلیل است که مرور آنچه محمد نوری زاد در باره هجوم به
خویش در نمایشگاه مطبوعات می گوید، برای نسل اول و دوم انقلاب
و جمهوری اسلامی سخن تازه ای نیست. روش تازه ای را نیز او کشف
نکرده است. این داستانی 33 ساله است که در دهه اول و دوم
جمهوری اسلامی با تلفات جانی نیز(متینگ سازمان فدائیان خلق در
میدان آزادی تهران) همراه بود. این همان حمله به عطاء الله
مهاجرانی و عبدالله نوری در دور اول ریاست جمهوری محمد خاتمی
است که سردار نقدی عملا ناظر و هدایت کننده آن بود و فائزه
هاشمی عکس او را با عینک سیاه در حال هدایت اوباش مهاجمی که با
چاقو و پنجه بوکس به آن دو در پایان نماز جمعه تهران حمله
ورشده بودند به دادگاه ارائه داد و آب از آب تکان نخورد. نقدی
اکنون فرمانده بسیج است و فائزه به این جرم که سال گذشته گفته
قوه قضائیه تابع همین مهاجمین و سردسته های آنهاست در زندان
اوین دوره 6 ماهه محکومیت خود را به جرم همین بیان واقعیت می
گذراند.
آنچه را می خوانید، روایت نوری زاد است از آن تهاجم که سایت
جرس منتشر کرده است:
«
مطلقاً نصور نمی کردم که حضور من درنمایشگاه برای جماعتی
آزار دهنده باشد. درهمان بدو ورود جوانانی به من اظهار محبت
کردند. جوانی بسیجی با من همراه شد و پرسش هایی مطرح کرد که من
هم با حوصله پاسخش را دادم. مثلا سوال های او این بود که چه شد
از آن سوی به این سوی کوچیدم و شدم منتقد نظام و رهبری. سوال
های
او پاسخ های مرا به همراه داشت که کاملا قانعش کرد. بنابراین
دست
همدیگر را فشردیم و ازهم جدا شدیم.
پس از آنکه وارد سالن نمایشگاه شدم، عده ای ازجوانان
خبرگزاری ایلنا دوره ام کردند که به غرفه ما بیایید. درهمان
حال
به تقاضای یکی دو جوان برای عکس گرفتن پاسخ مثبت دادم و در
کنار
آنها ایستادم وعکسی گرفتند. در این زمان جوانی بلند بالا
ازخبرگزاری فارس آمد و مرا به داخل غرفه خودشان دعوت کرد. گفتم:
چشم، اول به غرفه ایلنا می روم وسپس به غرفه شما می آیم.
در آن زمان آقای بروجردی، نماینده مجلس در
داخل غرفه خبرگزاری
فارس با میکروفن برای پنج
تن
از مخاطبان خود صحبت می کرد.
به غرفه ایلنا رفتم. داشتیم با هم آشنا می
شدیم که یک جوان، جلوی
غرفه ایلنا آمد و شروع به تکه پرانی کرد. مثلا می گفت که ما با
آنهایی که با بی بی سی و جرس و رادیو فردا مصاحبه می کنند، حرف
نمی زنیم.
با
امضای دفتر ایلنا از غرفه این خبرگزاری خارج شدم. اما دربیرون
از غرفه ایلنا بیست نفری احاطه ام کردند.
آنان
عمدتا جوانانی با چهره های متداول بسیجیان بودند. یکی
از آنان از من پرسید: شما پوپولیست هستی یا روشنفکری ازجنس
لیبرال؟" من در جواب گفتم: "تلاش می کنم فارغ ازاین اصطلاحات،
انسان باشم." دیگری با هیجان و کمی عصبانیت پرسید: "تعریفت
ازانسان چیست؟" گفتم: "این که ازدروغ و دروغگو پرهیز کنم و
درستی
و پاکی را ارج بنهم، ازدیوار اعتماد و خانه کسی بالا نروم و
خیلی
از خصوصیات یک انسان مسلمان را داشته باشم." دیگری با عصبانیت
پرسید: "وقتی همه مراجع بهاییان را نجس وفرقه ضاله می نامند تو
چرا از آنها دفاع می کنی؟" من گفتم: "خود شما اگر در یک
خانواده
بهایی به دنیا می آمدی همین حالا بهایی بودی و دوست داشتی با
تو
با انسانیت رفتار کنند، مثل اقلیت شیعه درعربستان سعودی که ما
حمایتشان می کنیم و از حاکمان سعودی می خواهیم که مراعاتشان
کنند
و آنان را بعنوان شهروندان عربستان به رسمیت بشناسند." دیگری
که
خیلی عصبانی بود، نعره کشید که تو خون به دل خانواده های شهدا
کرده ای." من در جواب گفتم: "اما من خانواده های شهدای بسیاری
می
شناسم که مرا و قلم مرا تایید می کنند." دیگری غرید که چرا
نامه
هایت را محرمانه برای رهبرنمی فرستی؟ گفتم: "مگرحوادث خونین
سال
۱۳۸۸
و دزدی های سپاه و خواص و آقازاده ها در خفا صورت گرفته و
می گیرد که من محرمانه نامه بنویسم؟" همچنین گفتم که من پیش تر
نامه محرمانه برای رهبرنوشته ام. در این زمان یکی پرخاش کرد که
چرا با بی بی سی و رادیو فردا مصاحبه می کنی؟ به او گفتم که
شما
به ضرغامی بگو تا با من مصاحبه کند و من کتبا امضا می دهم که
دیگر با رسانه های خارجی مصاحبه نکنم. یکی با آرامش پرسید: "خط
مشی شما چیست؟" گفتم: "پسرم، من این سخن بزرگان دینی مان را
سرلوحه کارخود قرارداده ام، هرچه برای خود می پسندی برای
دیگران
نیز بپسند." در این میان یکی که قد بلندتری داشت با هیجان از
من
پرسید: "شما برای این ادعا که مجتبی خامنه ای هفتصد میلیون
تومان
از شهرام جزایری پول گرفته است، سند داری؟" گفتم: "هشتصد
میلیون
تومان پول گرفته ونه هفتصد میلیون تومان." گفت: "قبول، سند
داری؟
اگرسندت را نشان ما بدهی همه
را
در رکاب شما منتشرش می کنیم."
گفتم: "سندش هم هست اما اجازه بدهید آقا مجتبی از من شکایت کند
تا من سند را به قاضی بدهم." دراین فواصل همان کسی که جلوی
غرفه
ایلنا تکه پرانی می کرد، مشغول کارخود بود و در لابلای صحبت با
جوانان معترض، فحش هایی نثارمن می کرد. در اینجا فشار بر من
فزونی گرفت و نمایشگاه به این سو متمایل شده بود.
یکی دو جوان به جانبداری ازمن با این بیان که چند نفربه یک
نفر؟ بگذارید نفس بکشد، به میان آمدند. اما آن جوان تکه پران
کار
خودش را کرد و نعره زد: مرگ برمنافق. یکی دونفر همراهی اش
کردند.
شعار بعدی این بود: نوری زاد، بی بی سی، پیوندتان مبارک. به
آنها
گفتم: "شما دارید سند می شوید برای فیلم هایی که من با عنوان
«شعبان
بی مخ ها» ساخته ام. چرا هوار می کشید، برویم یک گوشه یا
برویم داخل غرفه خود شما تا با هم صحبت کنیم. در این بین همان
جوان تکه پران یک مشت به سینه من کوفت و گفت: ما با منافق ها
نمی
نشینیم و بعد از این گفته، شعارداد: منافق بروگمشو. دیگران هم
با
او همراهی کردند. دوستان جوانی که به کمک من آمده بودند، مرا
به
سمت در خروجی نمایشگاه بردند. در راه، شعار دهندگان فزونی
یافتند
و به بیست نفری رسیدند. البته شاید سیصد نفری هم تماشا می
کردند.
در این بین همان جوان تکه پران، سه بار ازپشت سر به من لگد زد
و
در راه خروج از سالن به صورت من آب دهان انداخت.
حراست به کمک آمد. درمسیر و در زمانی که در حال خروج بودیم،
یکی پا روی پای من گذاشت که من پخش زمین شدم. جوانی که مرا
همراهی می کرد، بلندم کرد. از در سالن بیرون زدیم. در را بستند
تا شعاردهندگان بیرون نیایند. جمعی ماندند اما جمعی دیگر بیرون
آمدند. شعارمی دادند و ناسزا می گفتند. حتی یکی داد می زد که
منافق ازایران برو بیرون. یک اتومبیل که داخلش دوجوان بود
ازراه
رسید. مرا سوار آن کردند. جوان راننده که هاج و واج مانده بود،
عقب جلو کرد و مرا از مهلکه بدر برد. اما جماعت شعبون بی مخ با
لگد اتومبیل آن جوان را لگدمال کردند. اتومبیل رفت صافکاری.
چهارصد تومانی خرج جای پای آن لگدها شد. هرچه کردم پول آن را
از
من نگرفتند. خود جوان هایی که مرا همراهی کرده بودند،
مزد صافکار
را دادند. التماس و خواهش من و اینکه ترمیم این خسارت به عهده
من
است، بجایی نرسید.
درآن هیاهو هیچ پلیسی سرنرسید تا بگوید، این لگدهایی که می
زنید جرم است. چه می گویم؟ مگر به پلیس آموخته ایم که از شعبون
بی مخ ها بپرسد که چرا؟ ومگرمی تواند؟ پلیس بود و جلوی چشمش
جماعت
شعبون بی مخ از دیوار سفارت انگلیس بالا رفتند و آبروی ما
بردند.
کاش بجایی می رسیدیم که فکر را با فکر و سخن با سخن و نوشته
را با نوشته پاسخ می گفتیم. و دراین میان به قانون بها می
دادیم.
پیک نت
18 آبان |
