نگاهی به بیانیه کانون معلمان
آموزش و پرورش استبدادی
حاصل حکومت استبدادی است

به مناسبت آغاز سال تحصیلی جدید کانون صنفی معلمان ایران بیانیه ای منتشر کرد که بخش هائی از آن را می خوانید:

سال هاست که معلمان، با پیگیری روش های قانونی، و تشکیل نهادها و تشکل های مدنی، خواستار بهبود وضع آموزش و دگرگونی در روش های نادرست متمرکز مدیریتی شده اند. همچنین در نقد شرایط بد اقتصادی و معیشتی زندگی خود و دیگر اقشار کم درآمد، مانند کارگران زحمتکش جامعه، اقدام ها نموده اند که متآسفانه در این راه، متحمل هزینه هایی نیز گردیده اند. اما هم اکنون بسیار خرسندیم که می بینیم افزون بر نهادهای آموزشی جهانی، جامعه مدنی، رسانه ها، شخصیت ها و فرهیختگان جامعه ی ایرانی نیز به نقد وضعیت نابسامان زندگی و کاری اقشاری مانند فرهنگیان می پردازند و در دفاع از تلاش های آنها در مبارزه با فقر و تبعیض و مشکلات آموزشی، بلندتر و رساتر سخن می گویند. این روزها حتی بسیاری از مسئولان حکومت و اشخاص تاثیرگذار دست اندرکار نیز خواستار کنترل وضعیت نابهنجار اقتصادی کنونی شده اند و در اعتراض به گرانی و تورم افسارگسیخته، با مردم و اقشار کم درآمدی همچون فرهنگیان همنوا گردیده اند.

بی هیچ شکی، در ایران کنونی، مشکلات اقتصادی بیداد می کند و جامعه و زندگی مردم را بیش از پیش با بحران های جدی فرهنگی و اجتماعی روبرو می سازد و البته خواهد ساخت.

ما به عنوان بخشی از جامعه ی آموزشی ایران، این سرریز مشکلات اقتصادی را به گستره آموزش، با چشمان خویش می بینیم. آمار شگفت کودکان بازمانده از تحصیل، که شمارشان هم اکنون بیش از چهار میلیون برآورد می شود، کاهش تقریبآ ده درصدی پوشش دانش آموزان دبیرستانی در ده سال گذشته، افزایش نارضایتی و بی انگیزگی معلمان، افزایش مشکلات اقتصادی مدارس، به ویژه مدارس مناطق فقیر،که با کاهش چشمگیر کمک های مردمی روبرو شده اند و حتی در پرداخت قبض های آب، برق، گاز و تلفن، با دشواری های فراوانی دست به گریبان اند،تنها بخش کوچکی از نابسامانی هایی است که مستقیم ریشه در همین شرایط اقتصادی آشفته دارد.

اما درد بزرگ دیگر آموزش ایران- که البته بارها از آن سخن گفته ایم- این است که آموزگاران در تصمیم گیری های آموزشی از کمترین نقش و جایگاهی برخوردارند و مدیریت سخت متمرکز آموزشی ایران، بی توجه به دیدگاه معلمان، هر روز تصمیمی تازه می گیرد و سیستم آموزشی ناکارآمد و کم کیفیت کنونی را، بیش از پیش دچار بحران می سازد. شایسته است یادآور شویم که به همان اندازه که مدیریت دموکراتیک، بر انگیزه ها می افزاید و در را بر شکوفایی استعدادها می گشاید مدیریت متمرکز، نابودگر انگیزه و استعدادهاست. نمی توان با آموزگارانی که هر روز شاهد تغییرات شتاب زده و کارشناسی نشده بی بنیادند، چشم به دگرگونی بنیادین دوخت. همین سیستم ۳-۳-۶ که در توجیه اش، هنوز هم هیچ برهان و دلیل محکمی ارائه نشده و حتی پیش از به اجرا درآمدنش،سخن از تغییر آن به ۳-۳-۳-۳ می شود و در حال حاضر، آموزش و پرورش را با مشکلات فراوانی دست به گریبان نموده، نشانی است از نادرست بودن تصمیم گیری های مدیریتی متمرکز از بالا به پایین.

شرایط کنونی روز به روز کودکان ایرانی را از آموزشی مدنی، علمی و دموکراتیک دورتر و بی بهره تر می سازد. آموزش و پرورش به سامان نخواهد شد مگر با شرکت راستین خانواده ها، آموزگاران، دانش آموزان، کارشناسان و جامعه مدنی فرهنگیان.

در پایان، تآسف خود را از زندانی بودن شماری از همکاران ارزنده مان اعلام می کنیم. رسول بداقی،از شهریورماه ۸۸ تاکنون در زندان است، بدون حتی یک روز مرخصی، و بدون ملاقات حضوری با خانواده اش. محمد داوری نیز اکنون بیش از سه سال است که زندانی است و به او مرخصی نداده اند تا خانواده و مادر سالخورده اش را ببیند. عبداله مومنی و محمود باقری نیز از دیگر آموزگاران ارزنده ای هستند که متآسفانه در زندان بسر می برند و خانواده هایشان چشم به راه آزادی شان. برخی از آنها، بیش از نیمی از دوره ی محکومیت خویش را سپری کرده اند و ما انتظار داریم همه آنها آزاد شوند.

پیک نت 8  مهر