|
در آستانه سالگرد انفجار حزب جمهوری اسلامی، پس از اعلام قیام
مسلحانه مجاهدین خلق، شماری از ایثارگران و جانبازان جنگ ایران
وعراق با محمد خاتمی دیدار کردند.
در این دیدار خاتمی با اشاره به اوضاع کودتائی حاکم بر کشور
گفت:
باعث افتخار من است، که در ایامی که به حق به نام روز پاسدار و
جانباز نامگذاری شده در خدمت عزیزان ایثارگران و جانبازی هستم
که بهترین دوران عمر خود را در جبهه ها گذرانده اند.
مطالبی که دوستان مطرح کردند بسیار متنوع بود. بعضی گلایه های
جدی را نسبت به شخص من و اوضاع سیاسی و اجتماعی حاکم بر کشور و
فشارها و تنگناهای موجود مطرح نمودند و تعدادی از دوستان در
عین پای بندی به قانون و انقلاب راه کارهایی را که متناسب با
آرمان ها و وضع و حال جامعه بود ارائه دادند و سخنان گروهی
دیگر از عزیزان، مؤید لزوم پای بندی به شیوه های مدنی و حضور
در صحنه بود.
از
همه تشکر می کنم و با توجه به گلایه های طرح شده، در آغاز سخن
چند جمله ای را عرض می کنم:
حضرت امام در اواخر عمرشان گفتند ما در موقعیت اضطراری بوده
ایم و همه از این پس باید به قانون برگردیم. بگذریم از این که
در اوج بحران ها و درگیری ها ایشان فرمان هشت ماده ای را صادر
کردند که هنوز هم می تواند مبنای بخش مهمی از حقوق شهروندی در
جامعه ما باشد.
می خواهم این را بگویم که اگر ظرفیت جامعه را بالا برده بودیم،
خواست ها عملی می شد و آن وقت انتظار نداشتیم که یک نفر یا یک
گروه خاص بیاید و همه بارها را به دوش بکشد.
از سخنانتان ناراحت نشدم و می دانم که این حرف ها حرف هایی است
که در دل خیلی از افراد جامعه هست. راه کار سرکوب کردن این
نظرات نیست، بلکه باید تحولی در جامعه ایجاد شود تا جلوی دل
زدگی از اسلام و جمهوری اسلامی و نظام، بخصوص در میان نسل جوان
و نخبگان گرفته شود. باید همه به قانون و علی الخصوص قانون
اساسی برگردیم که اگر به طور جامع و کامل و به دور از تعبیرها
و تفسیرهای مغایر با روح این قانون مورد عمل قرار گیرد بسیاری
از مشکلات حل خواهد شد.
وقتی عزیزانی که همه عمر و حیثیتشان
ایثارگری و دفاع از انقلاب بوده این گونه نگران اند و
اظهار ناراحتی می کنند آن وقت ببینید جوانان ما چه می گویند!
از جمله مطالبی که بارها به آن پرداخته ام این است که نتیجه
حذف و حصر تقویت حکومت و جلب و جذب نیروهای مأیوس نیست. حاصل
حذف و حصر نومیدی از اصلاح در جامعه است و نتیجه تداوم آن این
که گروه گروه از جوانان و مردم رو به کسانی بیاورند که می
گویند اسلام یا حداقل حکومت اسلامی نباشد و این فاجعه ای است
که بیش و پیش از همه حکومت باید به آن بیاندیشد و آن را حل کند.
این همه تأکید و تلاش برای رفع حصرها و حبس ها و عبور از وضعیت
امنیتی به وضع امن و آزاد و قانونی، نشانه دلبستگی ما به اصل
نظام و جلوگیری از تحریف نظام و ارائه چهره نامطلوب از جمهوری
اسلامی است.
مطمئن هستم که شما هم خواهان همین بوده و هستید و برای آن
فداکاری کرده اید.
باز هم از شما تشکر می کنم. مایه افتخار من است، که در ایامی
که به حق به نام روز پاسدار و جانباز نامیده شده در خدمت
عزیزان ایثارگر و فداکاران جامعه هستم که بهترین دوران عمر خود
را در جبهه ها گذرانده و برای دفاع از اسلام و انقلاب و ایران
و سرزمین تلاش کردند و نه تنها از اعضاء فعال ایثارگری و سپاه
بودند، بلکه در تقویت و حتی بنیانگزاری سپاه و تثبیت و تکمیل
ساز و کارهای آن نقش داشتند.
اگر چنین جمع هایی حرف و درد دل هایی دارد باید آن را شنید.
این ها افرادی بی درد و مرفه نیستند که از فرنگ آمده باشند و
ربطی به انقلاب نداشته باشند؛ بلکه کسانی هستند که جانشان را
کف دستشان گذاشتند و به میدان رفتند و دلبستگی خود را به امام
و انقلاب، با فداکاری هایشان نشان دادند. اگر گله ای دارند
حکومت و قدرت واقعاً باید به آن ها توجه کند و گلایه هایشان را
جدی قلمداد کند و حتی با احساس خطر در شیوه ها، رفتارها و
سیاست های خود تغییرات لازم به عمل آید.
نکته دیگری که جا دارد در مورد قدری حرف بزنم در مورد مسأله
هسته ای است. ما واقعاً امیدوار بودیم که هم غربی ها اطمینان
پیدا کنند که ما به سوی بمب اتم نمی رویم (که البته واقعا هم
نمی خواستیم و نمی خواهیم به آن سمت و سو برویم و غربی ها
همواره نسبت به این موضوع بدبین یا نگران بوده اند). هیچ اشکال
ندارد که به راهکاری برسیم که
برای آنها اطمینان حاصل شود یا اعلام کنند در این مورد اطمینان
پیدا کرده اند. از طرفی حقوق ایران به رسمیت شناخته شود، از
جمله حق این که صاحب تکنولوژی هسته ای باشد که در زمان ریاست
جمهوری من در سال 82، در قطعنامه آژانس به صراحت آمد ایران حق
داشتن تکنولوژی هسته ای را دارد. بعداً در اجلاس پاریس حق بهره
برداری از تکنولوژی هسته ای را به رسمیت شناختند. حالا هم در
آستانه مذاکرات دوباره بر آن حق تأکید کردند، ولی آیا همین
کافی است؟ وقتی شما حقی را به رسمیت می شناسید، عمل صاحب حق را
هم باید به رسمیت بشناسید؛ از جمله غنی سازی تا 5 درصد.
غربی ها نشان داده اند نمی خواهند چیزی به جمهوری اسلامی
بدهند، در عین حال که می خواهند خیلی چیزها را یک طرفه از ما
بگیرند! این شدنی نیست! حسن نیت را در طرف ایران می بینم، ولی
غربی ها نشان داده اند که حاضر نیستند آن حقوق به رسمیت شناخته
شده را در عمل هم به رسمیت بشناسند. من گرچه چندان خوش بین
نیستم، ولی باز هم امیدوارم بر اساس منطق و منافع طرفین که
برای ملت ما و جامعه ما هم قابل قبول باشد به راه حلی برسند که
ان شاء الله خیر همه در آن باشد.
پیک نت 11
تیــــــر |
