نامه تاج زاده به سرلشگر شمخانی

اجازه بدهید کیهان و جوان

مصطفی تاجزاده نامه ای خطاب به سرلشگر علی شمخانی دبیر شورای عالی امنیت ملی نوشته و در آن به وی توصیه کرد: وقت خود را صرف پیگرد روزنامه های تکفیری منتقد توافق هسته ای نکنید. او در نامه خود نوشت:

جلوگیری از نقد راهبرد هسته ای کشور در ۸ سال گذشته موجب بروز اشتباهات استراتژیک گردید و به میهن و مردم آسیب فراوان رساند. اظهارات دو نماینده اصول گرا مرا از ارائه هرگونه توضیحی در این زمینه بی نیاز می کند. رئیس مرکز پژوهش های مجلس می گوید: «من به خاطر دارم که در سال ۸۴ هیچ کس نمی توانست به آقایان بگوید که مثلا قطعنامه شورای امنیت یا تحریم اثراتی را به دنبال دارد و باید در مورد آن اندکی تأمل کرد. اگر در مورد تأثیر تحریم ها حتی در جلسات غیرعلنی سخن می گفتیم بلافاصله به شما انگ می چسباندند و می گفتند شما مرعوبید و مسائل را نمی فهمید...  متأسفانه برداشت واقع گرایانه و صحیح از تبعات ارسال پرونده مان به شورای امنیت و تحریم ها و هم چنین صدور قطع نامه وجود نداشت... برخلاف آن چیزی که شعار داده شد در مورد این که یا تحریم ها را دور می زنیم و تحریم را مدیریت می کنیم ما نتوانستیم آن را مدیریت کنیم»

آقای جلالی در ادامه می افزاید: «باید بپذیریم که بخش سیاسی از ظرفیت کارشناسی کشور در سال های گذشته نادیده گرفته شد و کارها به شکل طرح کاد و اکابر پیش رفت... بخشی از چیزهایی را که به نام تحریم به خورد مردم ایران دادیم به سوء مدیریت و عدم آینده نگری بازمی گردد.»

به اعتراف رئیس فراکسیون اصول گراهای مجلس نتیجه تک صدایی آن بود که « دو نگاه افراطی و تفریطی در یک طیف جمع شده بود... نگاهی که می گفت مگر رفتن به شورای امنیت آخر دنیاست و قطعنامه شورای امنیت را کاغذپاره می دانست. همین نگاه در انتهای کار در مورد تحریم ها حرف های دیگری زد. آن چنان که گویی همه مشکلات ناشی از تحریم و قطع نامه است.» (مجله آسمان ۱۳۹۲/۶/۹) هم چنین به گفته آقای دهقان عضو هیأت رئیسه مجلس «دولت احمدی نژاد راه حل مشکل را به جای در پیش گرفتن اقتصاد مقاومتی، حل مشکلات داخلی و مدیریت صحیح اقتصادی، مذاکره با آمریکا می دانست. در واقع نگاه آن ها در سال آخر به این موضوع دوخته شده بود که باید با آمریکا مشکلشان را حل کنند... آن ها قصد داشتند خود را به عنوان قهرمان حل مشکل با آمریکا تبدیل کنند.» (سیاست روز ۱۳۹۲/۱۲/۶)

دبیر محترم شورای عالی امنیت ملی کشور

تصور می کنم شما نیز با من هم نظر باشید که اگر جناح حاکم مانع نقد عملکرد خویش نشده بود، ملت ما هرگز گرفتار چنین تحریم های بی سابقه ای نمی شد. به طوری که صادرات نفت مان به نصف کاهش یابد و با وجود این اجازه بازگشت کامل ارز حاصل از فروش همین میزان نفت را به کشور ندهد. جالب آن که افراطیون به جای اجرای وعده خویش مبنی بر بستن تنگه هرمز در صورت تحریم نفت ایران، دهان منتقدان را بستند تا ملت متوجه این تحقیر و اوضاع اسف ناک اقتصادی نشود. روشن است که اکثریت قاطع ایرانیان فریب تبلیغات یک سویه و رسمی را نخوردند و در ۲۴ خرداد امسال «نه» بزرگی به راهبرد «تنش در خارج انسداد در داخل» گفتند.

اکنون نیز بیش از ۸۰٪ ایرانیان از تفاهم ژنو حمایت می کنند. ملت ما هر دو استراتژی تعاملی و تقابلی را تجربه کرده و نتایج آن ها را دیدند. همچنین می دانند که جایگزین راهبرد برد- برد ایران و ۱+۵ و تلاش برای دست یابی به توافق جامع هسته ای گزینه ای جز تشدید تحریم ها و افزایش تهدیدها و انجام بازی باخت- باخت نخواهد بود. پس دولت تدبیر و امید نه تنها نباید دغدغه نقد ولو غیرمنصفانه افراطیون را داشته باشد، بلکه باید فضای آزاد را تا آن جا که می تواند گسترش دهد زیرا توسعه فضای آزاد کاملا به سود حاکمیت عقلانیت و افزایش امید به مشارکت هرچه بیشتر ایرانیان خواهد بود. تصور می کنم دفاع مستمر دکتر روحانی از حقوق اساسی ایرانیان در ایام تبلیغات انتخاباتی که بعدا جزو برنامه های دولت تدبیر و امید قرار گرفت و نیز دعوت به موقع ایشان از صاحب نظران برای نقد توافق ژنو بر همین اساس انجام گرفته است.

جناب آقای شمخانی

به نظر می رسد به موازات آرایش و صف بندی جریان های سیاسی حول دو محور اعتدالی و افراط گرا، طرفداران استبداد دینی تصمیم گرفتند بعد از این از دیدگاه های واقعی خویش آشکارا دفاع کنند. برای نمونه «کیهان» ارگان تکفیری های شیعی پس از انتقادهای صریح آقایان هاشمی و ناطق نوری از افراط گری علنا در سرمقاله ۶ اسفندماه خود از تندروی و بی ترمزی دفاع کرد. و «جوان» ارگان حزب پادگانی نیز برای نخستین بار مدعی شد «از نظر علمی پذیرفته شده که یکی از خصایص ذاتی انقلاب ها خشونت، رادیکالیسم و تند روی است.» به این ترتیب می توان در پرتو فضای جدید نتایج سخنرانی ها و آموزه های آقای مصباح یزدی را مشاهده کرد.

با توجه به روند فوق و در چنین شرایطی نباید وقت جنابعالی صرف شکایت از روزنامه ای کم تیراژ و بی تأثیر شود. به عکس باید منتقدان تندرو را آزاد گذاشت و تشویق کرد که آن چه در دل دارند صریح تر از پیش بیان کنند تا مواضعشان برای عموم ملت آشکار گردد. توجه فرمایید عملکرد جنگ طلبان زمانی نگرانی آور می شود که در ظاهر از دیپلماسی تعاملی دولت حمایت کنند اما در عمل و با تمام توان بکوشند دست یابی به توافق جامع را ناممکن سازند. یعنی کاری که هم اکنون رسانه میلی مشغول آن است.

در پایان امید دارم از پیگرد روزنامه های تکفیری صرفنظر نموده و به جای آن فکری به حال شیوه های تخریبی صدا و سیما کنید.

با احترام

سید مصطفی تاجزاده

زندان اوین اسفندماه ۹۲

پیک نت 15 اسفند