دیدار خاتمی با وزیر و مدیران عالی کابینه اش

دانشگاه پادگان نظامی نیست

محمد خاتمی با وزیر و مدیران آموزش عالی کابینه خود دیدار کرد. او در این دیدار درباره تفکر اتحادی خویش در دوران ریاست جمهوری اش اشاره کرد و گفت:

من وجدانم را گواه می گیرم و پناه می برم به خدا که گزافه نگویم. در دوران مسؤلیتم به حاکمیت یک جناح خاص نمی اندیشیدیم، بلکه حاکمیت یک رویکرد و تفکر برای پیشرفت و اعتلای کشور مورد نظرم بود. بینی و بین الله شهادت می دهم که بعد از مسئولیت برادر عزیزمان جناب آقای دکتر معین در وزارت علوم و تحقیقات و فناوری که از دوران های بسیار خوب و دارای آثار مثبت بود، مدیریت جناب آقای توفیقی مدیریت موفقی بود. ایشان نه از باند ویژه ای بودند و نه وابستگی جناحی به معنی خاص آن داشتند، بلکه ایشان را شخصیتی یافتیم که می توانستند منشاء خدمات خوبی برای کشور و نظام آموزش عالی باشند. خواهش کردیم و آمدند یکی از موفقیت های دوران ما مدیریت آموزش عالی با محوریت آقای دکتر توفیقی بودید.

اکنون هم نظر شخص من این نیست که باندی برود و باند دیگر بیاید، بلکه انتخاب ها و انتصاب ها باید جوری باشد که آموزش عالی کشور در موقعیت و جایگاه خودش قرار بگیرد.

امروز بنای من نیست که درکارها دخالت کنم. دعا می کنم که دوستان در دولت موفق شوند و انصافا گام های خوبی برداشته شده است، اما صمیمانه عرض می کنم که دولت باید مدد بگیرد از تجربه، دانش نیروهای جامعه.

اگر بنا بود مشاوره به جناب آقای دکتر روحانی بدهم می گفتم جمع را در عرصه آموزش عالی، علم و فن آوری و مدیریت آن، طرف مشورت قرار دهند. نه اینکه کسان دیگری شایسته نیستند اما این دوستان کسانی هستند که درمدیریت آموزش عالی صاحب نظر و تجربه اند و خیر خواه هستند و نقشی را که آموزش عالی در پیشرفت کشور دارد می توانند درک کنند و تجربه عملی دارند و می توانند نظر بدهند و اطلاعات خوبی عرضه بدارند و تصمیمات خوبی بگیرند.

دانشگاه باید خانه آزادی اندیشه و امنیت و آزادی بیان و تبادل اندیشه و بحث و فحص باشد.

نکته دیگر اینکه پیشرفت در یک رشته خاص (از جمله تولیدات نظامی و مسائل اتمی که رهبر بی وقفه روی آن مانور می کند) به معنی توسعه علمی نیست، در صورتی توسعه هست که همه جنبه ها باشد و بعد دانش در متن جامعه جریان پیدا کند. مثلا دست آوردهای دانشمندان در سلول های بنیادی و نانو تکنولوژی مهم است اما به تنهایی این را توسعه علمی نمی گوییم، بلکه اولا رشد متوازن در همه رشته ها لازم است و ثانیا باید دست آوردها در متن مدیریت و متن جامعه پیاده شود.

وقتی می گوییم دانش باید بنیاد پیشرفت جامعه و حکومت و کشور باشد معنی اش این است که تصمیم سازی برعهده متخصصان و دانشمندان باشد، مدیریت کشور به سمت محافل دانشگاهی برود و از آنها بخواهد تصمیم سازی کنند. در تمام دستگاه های مدیریتی باید اتاق فکری مرکب از دانشمندان وجود داشته باشد. در کمیسیون های مجلس هم کمیته های علمی و اتاق فکر باشد و در کل تشکیلات باید دانشمندان حضور موثر داشته باشند و تصمیم ها بر اساس نظر متخصصان، اندیشمندان و متفکران باشد.

موضوع مهم دیگر استقلال محافل دانشگاهی، علمی و تحقیقاتی است. نکاتی که جناب آقای دکتر توفیقی گفتند مهم بود ولی این امور تصادفی نبوده، بلکه یک رویکرد اساسی و اندیشیده شده بود . ما وزارت علوم را پشتیبان و حامی محافل تولید کننده علم می دانستیم نه ارباب آن. حتی اختیارات وزارت علوم داوطلبانه واگذار می شود. دانشگاه پادگان نیست، باید مستقل باشد. دانشگاه فرمان بر نیست باید فرمان ده باشد. این که در دوران ما هیأت امناء دانشگاه ها مورد اهتمام قرار گرفت (که البته امناء هم باید انسان های آگاه و کاردان باشند) و تصمیمات اساسی به عهده آن ها قرار گرفت و این که دانشگاه ها در هزینه کردن بودجه استقلال و ابتکار عمل داشتند این ها همه ناشی از این رویکرد بود که دانشگاه ها باید مستقل و دارای حرمت باشند. اصرار به انتخابی بودن هیأت های علمی، مدیران گروه ها و مدیران دانشکده ها و دانشگاه ها دقیقا با توجه به جایگاهی بود که دانشگاه می بایست داشته باشد. امری که متأسفانه در چند سال گذشته متروک ماند. بلکه انتصاب ها جای انتخاب را گرفت و امیدوارم برگردیم به همان وضع درست.

در موقعیت جدید هم عرض می کنم که جناب آقای دکتر روحانی رویکرد درستی به قضایا از جمله به فرهنگ و آموزش عالی داشته اند. مردم هم با اشتیاق به این رویکرد رأی داده اند و در واقع عهدی میان دولت و مردم برقرار شده است و باید با اهتمام ویژه نسبت به عملی شدن این عهد نگریست. ما نباید بگوییم کسانی که مسؤولیت به آن ها داده می شود از کدام جریان هستند، آن چه مهم است این که آنها که مسؤولیت می پذیرند تا چه اندازه با دولت و شعارهای او و عهدی که میان دولت و مردم بسته شده است باور دارند و تا چه اندازه توان عملی کردن آن ها را دارند.

بی تعارف بگوییم آن چه در سال های گذشته صورت گرفت سوء تدبیر و دید غلط بود. بسیاری از استادان برجسته کنار گذاشته شده اند. کسانی نیز ایران را ترک گفته اند و عده ای هم با محدودیت های زیادی روبرو بوده اند و به جای آن ها تعداد زیادی افرادی بدون رعایت ضابطه و معیارهای لازم به دانشگاه ها تزریق شدند و نیز انبوهی از دانشجویان فاضل و شایسته از تحصیلات تکمیلی محروم شدند و به جای آن ها کسانی که در درجات بسیار پایین تری بودند امتیاز ادامه تحصیل را یافتند.

آثار مخرب این وضع را باید در 5 – 6 سال دیگر ببینیم. گرچه همین حالا هم تا حدودی معلوم شده است. باید نگاه امنیتی درمورد دانشگاه ها عوض شود. باید علم و عالم مورد اهتمام و احترام باشد. درست است که بسیاری از این امور ناشی از سیاست ها و رویکردهای نادرست بوده است، ولی بالاخره مدیرانی که بدون دغدغه این سیاست ها را نیز اجرا کرده اند این ها می توانند با دولت کنونی و با رویکردهای کنونی کار کنند. اگر می توانند بسم الله و الا نمی شود مصلحت کشور و انقلاب و دانشگاه و دانشجو را فدای ملاحظات نادرست کرد.

فضای دانشگاه باید باز و امن باشد. باید باب بحث و گفتگو و فعالیت باز باشد. انجمن های اسلامی، انجمن های علمی و صنفی و تشکل های واقعا دانشگاهی و دانشجویی باید با امنیت فعالیت کنند، بحث کنند، نقد کنند و نشاط را به دانشگاه ها برگردانند.

البته در همین مدت هم شاهد تغییر فضا و وضعیت در دانشگاه ها بوده ایم، همانگونه که در جامعه هم شاهد هستیم ولی باید شاهد تحول های بنیادی و با ثبات در همه جنبه ها باشیم تا امید جامعه بخصوص فرهیختگان و دانشگاهیان ما از بین نرود.

پیک نت 20 اسفند