|
وقتی تعدادی از معلمان و خانواده های
زندانیان سیاسی وارد منزل خانم احترام السادات نواب صفوی می
شوند با چنان صحنه ی غیرمنتظره ای مواجه می شوند که خودشان می
گویند آنقدر هول شدیم که هیچ سوالی به ذهنمان نمی رسید. دیدار
با میرحسین و رهنورد شاید آخرین تصوری بود که آنان از حضور در
منزل مادر زهرا رهنورد در خیال خود داشتند.
زهرا رهنورد در این دیدار به خانم های حاضر
می گوید که باید صبر کنیم و استقامت داشته باشیم. میرحسین هم
لحظه ی خداحافظی گفته بدانید که حال ما خوب است.
زهرا رحیمی، همسر ابوالفضل قدیانی، که در
این دیدار حاضر بوده به کلمه می گوید: ما، تعدادی از معلم ها
مدتی است که دور هم جمع شدیم و گاهی به خانواده ها و مادران
شهدا و زندانیان سیاسی سبز سر میزنیم، امروز هم تصمیم داشتیم
به دیدار یکی از مادران سبز برویم که مادر خانم رهنورد را
انتخاب کردیم. وقتی رسیدیم جلوی در منزل ایشان دیدیم دم در یک
ماشین پارک است که دو نفر در آن نشسته بودند و به ما نگاه می
کردند. حس کردیم که از برادران هستند اما چون کاری با ما
نداشتند در را زدیم و باز شد. و وقتی وارد حیاط شدیم چند نفر
آمدند آنجا و شروع کردند به سوال کردن از ما که شما با چه کسی
هماهنگ کردید و سوال هایی که ما را متعجب می کرد که چرا از ما
چنین سوال هایی میکنند و جریان چیست؟ ما توضیح دادیم که آمدیم
به مادر پیر خانم رهنورد سر بزنیم و دیداری داشته باشیم چون
شنیدیم که کمی احوالشان ناخوش است. کمی معطل شدیم تا یکی از
داخل بیرون آمد و گفت اجازه بدهید بیایند داخل.
ما همچنان متعجب و شوکه وارد خانه شدیم و
ناگهان چشممان به خانم رهنورد افتاد. همه خوشحال و هول شده
بودیم و یکی یکی با خانم رهنورد روبوسی و احوال پرسی کردیم.
مامور خانمی هم کنارشان بود که رفتار مودبانه و خوبی با ما
داشت و حضورش معذبمان نمی کرد. همانجا نشستیم به احوال پرسی و
گپ زدن.
خانم های معلمی که با ما بودند اصلا افراد
سیاسی و شناخته شده ای نبودند و همه خوشحال و هیجان زده شده
بودند، شروع کردند به صحبت که چقدر خوشحالیم از دیدن شما. همه
واقعا شوکه بودیم و نمی دانستیم باید چه کار کنیم و چه بگوییم.
حتی سوال خاصی به ذهنمان نمی رسید و مرتب حال و روزشان را می
پرسیدیم.
خانم رهنورد اول از همه از حال بقیه ی
خانواده های زندانیان سیاسی پرسید و تاکید کرد که سلام مرا به
همه برسانید.
خانم رهنورد پیش از حصر از همراهان همیشگی خانواده ها بودند و
در همه ی جمع ها در کنار ما حضور داشتند. ما به عنوان یکی از
یاوران و حامیان خود روی ایشان حساب می کردیم. هیچ وقت ما را
تنها نگذاشتند. از احوال پرسی که می کردند معلوم بود که دلشان
تنگ شده و نگران همه هستند.
خانم رهنورد می گفت که شرایط برای ما بهتر
شده و دختران را هفته ای یک بار می بینند. خانم های همراه
ابراز خوشحالی کردند و دعا کردند که ایشالا به زودی حصر رفع
شود و شرایط بهتر و فضا آزاد شود که خانم رهنورد در جواب گفت
ما و شما باید صبر کنیم و
باید که استقامت کنیم.
بر اساس گزارش رسیده از خانواده ها برخورد
ماموران آقا و خانم نسبت به گذشته بهتر و محترمانه تر شده است.
همسر ابوالفضل قدیانی ادامه می دهد: خانم
رهنورد می گفت که در مدت کوتاهی یک دفعه
۱۴ کیلو کم کردند و
ظاهرشان کمی نحیف شده بود اما اصلا صورتشان تکیده نشده بود.
آقای مهندس هم موهایشان یک دست سفید شده بود. ولی خدا را شکر
از نظر روحی فوق العاده محکم به نظر می آمدند. کمی که نشستیم
خانم رهنورد گفت که ما داشتیم میرفتیم الان هم میگویند که باید
برویم. آن طور که ایشان می گفتند حضورشان در آنجا کاملا اتفاقی
بوده است. ظاهرا قبل از آن رفته بودند بیمارستان برای یک سری
آزمایش. هنگام برگشت ماموران گفته بودند که چون نزدیک خانه ی
مادرتان هستیم سری هم به آنجا می زنیم.
من حال آقای موسوی رو پرسیدم که گفتند در
اتاق دیگر نشسته اند. من رفتم دم در اتاق و احوال پرسی کردم و
گفتم که بقیه ی خانم های معلم هم دوست دارند میرحسین را
ببینند. آقای ماموری که کنار ایشان ایستاده بود که ایشان هم
رفتار بسیار مودبانه ای داشت، نگاهی کرد و گفت اشکالی ندارد
بیایید داخل و ببینیدشان. همه رفتیم داخل و با آقای موسوی هم
سلام و احوال پرسی کردیم. ما هول شده بودیم اما ایشان خیلی با
روی باز و گشاده یکی یکی احوال پرسی می کردند. و احوال
زندانیان سیاسی و همسرانمان را جویا می شدند. وقتی هم که
داشتند می رفتند رو به ما گفتند که بدانید که حال ما خوب است.
به گفته ی خانم رحیمی مشخص بود منظورشان
احوال روحی شان است و می خواستند بگویند که روحیه شان خوب است.
انصافا هم روحیه شان فوق العاده بود و کلامشان مثل همان روزها
قوی و محکم بود و هیچ لرزشی در صدایشان نبود.
وقتی که داشتند خارج می شدند گروهی دیگر از
معلم ها هم آمدند که باز هم در حیاط ایستاده بودند و با آن ها
هم سلام و احوال پرسی کردند. آن ها هم خیلی خوشحال بودند که
چنین دیدار غیرمنتظره ای با میرحسین و رهنورد داشتند.
در همین حال، معصومه دهقان، همسر عبدالفتاح
سلطانی، وکیل دربند نیز در همین باره به روزآن لاین گفته است:
اینقدر خوشحال شده بودیم که فقط می گفتم ما چقدر خوش شانس
هستیم. واقعا تعجب کردیم. احتمال دیدن شان یک چیزی نزدیک به
صفر بود. وقتی دیدیم و روبوسی کردیم و نشستیم کنارشان، متوجه
شدیم که فضا تغییر کرده و باز شده. به نظرم می آید اگر حکومت
اینکار را ادامه بدهد و دسته دسته دوستان و آشنایان بروند و سر
بزنند و آقای موسوی و خانم رهنورد را ببینند، حساسیتی که خود
آقایان داشتندهم از بین می رود. هیچ لزومی ندارد که اینقدر
بگیر و ببند باشد، هیچ لزومی ندارد که اینقدر سخت بگیرند. فضا
را باز کنند. ما رفتیم دیدیم چیزی هم نشد. برای خود آقایان هم
خوب می شود و آبرو و حیثیت شان در جوامع بین المللی حفظ می شود
که گذاشتند ملاقات کردند. من امیدوارم که حساسیت ها کمتر شود و
به این سمت برویم که رفع حصر هم شود.
من با دستبند سبز و شال سبز رفته بودم. حیف
شد نتوانستم به آقای موسوی بگویم که ما نگذاشتیم شال سبزتان
زمین بیفتد.
پیک نت 27 اسفند |
