|
جمهوری اسلامی می گوید نمی خواهد سلاح اتمی تولید کند، اما
آشکار است که می خواهد فعالیت اتمی را به آن مرزی برساند که
ژاپن، برزیل و آلمان رسانده اند. این سه کشور هم سلاح اتمی
تولید نمی کنند اما در موقعیتی قرار دارند که اگر عزم تولید
سلاح اتمی را داشته باشند در کمترین فرصت می توانند وارد این
مرحله شوند. این آن مطلوبی است که جمهوری اسلامی در پی آنست،
اما سیاست های نظامی- اتمی با شعار "دیپلماسی تهاجمی" در دوران
احمدی نژاد به این مقصد مطلوب ضربات بزرگی زد که دودش بصورت
تحریم ها به چشم مردم ایران رفت. شعارهای دوران احمدی نژاد و
سخنان آب نکشیده و کمتر به عاقبت آن اندیشیده شده رهبر جمهوری
اسلامی و بهره برداری های تبلیغاتی که اسرائیل از این شعارها و
سخنان کرد به این استراتژی لطمه زد و آن را عقب انداخت. نه
آلمان و نه ژاپن و نه برزیل با شعار جنگی برنامه اتمی خود را
تا آستانه توان تولید سلاح اتمی پیش نبردند، بلکه برعکس، سیاست
ملایم و حداقل به ظاهر "صلح جویانه" را پیش بردند. یعنی همین
سیاستی که اکنون حسن روحانی با تلاش بسیار می کوشد اسب "رم"
کرده دیپلماسی اتمی را به جاده آن بازگرداند.
اگر تنها بخواهیم به یک نمونه از سخنان آب نکشیده رهبر اشاره
کنیم، سخنانی که او در جریان سقوط رژیم قذافی در طول سفرش به
مشهد گفت و بلافاصله از سوی اسرائیل و غرب به "تابلو" تبدیل
شد. او گفت که اگر لیبی تجهیزات اتمی اش را تسلیم نکرده بود
جرات حمله به آن را نداشتند. طبیعی است که این اشاره به
کارخانه برق اتمی نیست، بلکه اشاره به آن تاسیسات اتمی است که
می تواند در صورت ضرورت تبدیل به تاسیسات تولید سلاح اتمی شود
و این همان برداشتی بود که اسرائیل و غرب از سخنان او کردند.
این تنها یک نمونه است، در کنار دهها نمونه از سخنان احمدی
نژاد و شخص علی خامنه ای و شماری از فرماندهان سپاه. حسین
موسویان بدرستی در مصاحبه خود می گوید:
توافق ژنو زمینه را برای معامله نهائی که همه تحریم ها
برداشته شود و غنی سازی در ایران به رسمیت شناخته شود فراهم
کرد. آمریکا غنی‌سازی را برای ژاپن
هم به رسمیت نشناخت، اما قبول کرد با دو شرط اساسی غنی‌سازی را
داشته باشد، اول این‌که کمتر از 5 درصد غنی کند و دوم پروتکل
الحاقی را اجرا کند. کف خواست ایران به رسمیت شناخته شدن غنی
سازی 5 درصدی و برداشته شدن همه
تحریم‌ها است!
اگر توافق ژنو صورت نمی‌گرفت، ایران به افزایش سطح و میزان
غنی‌سازی ادامه می‌داد و طرف مقابل هم تحریم‌ها را افزایش
می‌داد و احتمال وقوع جنگ جدی
می‌شد. توافق نهایی اگر خوب تعریف شود،
3 سه تا 5 سال می‌تواند اجرا
شود و بعد از آن برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران عادی می‌شود.
پیک نت 12 بهمن |
