|
نه 19 بهمن هر سال، (که تاریخ خاموشی "سیاوش کسرائی" شاعر
امیدهای بزرگ مردم ایران است)، بلکه هر روز ایران و هر چرخش
حوادث در ایران، 19 بهمن است. یکی دو روز دیگر، چون چشم باز
کنی، انقلاب ایران 35 ساله شده است و سیاوش کسرائی شاعر این
انقلاب بود. نه در سال انقلاب، که در سال های انتظار آن، از
فردای 28 مرداد که امید مردم ایران را در آن به خون کشیدند و
کسرائی پرچم این امید به خون کشیده شده را بر افراشت. هنر بزرگ
او همین بود. آرش او به همین دلیل ماندگارترین شعر معاصر میهن
ماست.
قلب او سحرگاه 19 بهمن 1374، در پی یک عمل جراحی، دور از میهنی
که قلب او پیوسته برای آن می طپید، از حرکت باز ماند!
گل، گل، زخاک خاطره می روید
در چشم نیمروز
اسبی خمیده گردن و دم
لُخت
بی لگام.
...
دیدار ما
زیاده در این سرگذشت بود
(از آخرین حماسه ای که کسرائی با نام "مهره سرخ" سروده بود)
سراینده حماسه "سهراب" در "مهره سرخ" که با انتشار آن، در
واپسین ماه های حیاتش، خورشید "سرخ" امید را، یکبار دیگر و در
هنگامه "داد" و "بیداد"، این بار آگاه تر بشارت داد:
چون مهره ای نشسته به بازوی آسمان
خورشید سرخ فام
...
تا عاشقان مباد کزین پس خطا روند
با این چراغ سرخ به ره آشنا روند!
(نقل
از حماسه "سهراب" در "مهره سرخ")
این از آخرین جملات او، پیش از رفتن به زیر تیغ جراحی و گشوده
شدن قلبش بود:
-
دلم
برای جلوی دانشگاه تهران تنگ شده، اگر چهار پایه ام را آنجا
بگذرم زمین، نعره ای می کشم که صدایش در فلک بپیچد!...
پیک نت 19 بهمن |
