|
بهار گذشته می خواستم آپارتمانم را در
منهتن اجاره بدهم. با دیدن خانمی که برای دیدن خانه آمده بود-
شیرین- شگفت زده شدم. تصور من به خاطر نام کوچک وی، این بود
که با خانمی ایرانی مواجهه خواهم شد، اما وی هندی بود. وقتی که
این نکته را به وی گفتم با شگفتی بیشتر به من پاسخ داد: من
ایرانی هستم. من زرتشتی هستم. در کشور هند، زرتشتی ها را پارسی
می نامند که اشاره ای به ریشه های تاریخی آنها در سرزمین پارس
و ایران امروزی است.
زرتشت دین اکثر مردم ایران زمین تا اواسط
قرن هفتم بود. هنگامی که اسلام توسط اعراب فاتح به ایران تحمیل
شد ( بنا به منابع تاریخی موجود) و مذهب رسمی در ایران تغییر
کرد. برخی از ایرانیان زرتشتی برای آنکه مجبور به تغییر دین
نشوند و مورد آزار و تبعیض نیز قرار نگیرند، به هندوستان
گریختند.
امروز در ایران جمعیت کوچکی نزدیک به
۳۰ هزار
زرتشتی زندگی می کنند. آنهایی که در ملاء عام به تبلیغ این
آیین بپردازند با تهدید روبرو خواهند شد و محدودیت ها برای
تمامی اقلیت های مذهبی کم و بیش یکسان است. با تمامی اینها به
شیرین گفتم که باید به دیدن ایران برود و از نزدیک میراث
فرهنگی خود را کشف کند. در پس تشویق من، نکته ای دردناک نیز
وجود داشت. حقیقتی که خود من، فردی متولد و بزرگ شده ایران،
۱۴ سال است
به کشورش بازنگشته. بسیاری از روزنامه نگاران مانند من در
سالهای اخیر از ایران بیرون آمده اند.
۱۱
فوریه ( ۲۲ بهمن) انقلاب ایران ۳۵ ساله خواهد
شد. انقلابی که شاه ایران را از قدرت خلع و به جای آن حکومتی
اسلامی مستقر گردید. ایت الله روح الله خمینی، رهبر انقلاب،
فردی که رهبر سیاسی و مذهبی ایران نیز شد، قول عدالت و برابری
و آزادی و حکومت قانون را داده بود. اما برای ایجاد تغییرات و
حذف نشانه های غرب زدگی و فساد مالی مدیریت درستی وجود نداشت و
طی سالیان گذشته اقتصاد کشور آسیب دید و فاصله بین فقیر و
ثروتمند بیشتر شد و البته هشت سال جنگ خانمانسوز بین ایران و
عراق نیز زیر ساختهای اقتصادی کشوررا ویران کرد. این گامهای
نادرست در طی تمامی این سالها ادامه یافت تا در سالهای اخیر که
سیاستهای ضد غربی و لحن های خصومت جویانه به اوج خود رسید و
باعث تحریمها و سخت تر شدن شرایط برای بسیاری از ایرانیان شد.
در ۳۵
سالی که از انقلاب ایران گذشته، میلیونها ایرانی از این کشور
مهاجرت کرده اند. برخی برای داشتن آزادی عقیده و بیان، برخی به
دلیل آزارهای مذهبی و حتی مجازات اعدام. پیش از انقلاب تقریبا
صد هزار یهودی ایرانی در ایران زندگی می کردند که اینک تنها
بیست هزاریهودی در کشور باقی مانده اند. آنها، مانند پیشینیان
شیرین، دیگر این احساس را ندارند که در کشورشان به آنها خوش
آمد گفته خواهد شد. امروز، علی رغم قول هایی که رییس جمهور
جدید آقای حسن روحانی داده است، حافظ آزادی ها و حقوق شهروندان
اقلیت قومی و مذهبی باشد ( و معاونی را نیز به همین منظور
تعیین کرده است)، محدودیت ها علیه اقلیت ها ادامه دارد. بهایی
ها، بزرگترین اقلیت مذهبی در کشور ( به نوشته دانشنامه ویکی
پیدیا)، کافر خوانده می شوند و آزادانه اجازه انجام مراسم دینی
خود را ندارند و فرزندان آنها از رفتن به دانشگاه محروم اند.
علی رغم تمامی مشکلات هنوز احساس قوی
ایرانی بودن بین تمامی افراد این سرزمین وجود دارد. امپراطوری
ایران، منطقه ای که از شمال آفریقا تا آسیای میانه و هند را در
بر می گرفت، منطقه ای بود متشکل از قومیت ها و مذهب های
گوناگون. در حالی که این گروهها همچنان فردیت خود را حفظ کرده
اند جزیی از یک کل بزرگتراند. مانند فرش های دوست داشتنی ایران
که متشکل از رنگها و نقش ها و گلهای گوناگون است، در ایران نیز
فرهنگها، باورها و زبانهای گوناگون در هم بافته شده. تفاوت
مذهب و قومیت، گلها و رنگهای یک فرش زیبای ایرانی است.
بر خلاف لبنان، پاکستان و یا افغانستان،
اختلافات قومی و نژادی نمی تواند نقش مهمی در ایران بازی کند.
در ایران گروههای مختلف قومی چنان در یکدیگر آمیخته و یکپارچه
شده اند که برای مثال، رهبر ایران از قومیت آذری می آید و این
نکته نه باعث اعتراض است و به عنوان یک امتیاز تبلیغ می شود.
زمانی که صدام حسین سنی مذهب به ایران شیعه
مذهب در سال ۱۹۸۰
میلادی حمله کرد، او باور داشت که ایرانیان عرب تبار خوزستان
در جنوب که اکثریت سنی مذهب می باشند، از وی و ارتش او در خاک
ایران استقبال خواهند کرد. اما حساب بسیار اشتباهی بود. به جای
استقبال، ایرانیان خوزستان برای دفاع از خاک ایران با بدن های
خود سدی در مقابل ورود ارتش صدام حسین ایجاد کردند.
دهه ها
است که حکومت می کوشد تا مردم ایران گذشته پیش از اسلام خود و
دستاوردهایشان را فراموش کنند، اما این فشار نتیجه معکوس داده
و دفاع از هویت و تاریخ ایرانی در میان مردم تقویت شده و گسترش
یافته است. در حالی جشنهای سی و پنجمین سالگرد انقلاب برگزار
می شود که میدانیم مردم در تب و تاب رسیدن بهار و جشن گرفتن
سال نوی ایرانیان، نوروز هستند. حکومت هر ساله تلاش کرده است
تا از شور شوق عمومی برای برگزاری این جشن ملی بکاهد، جشنی که
ریشه آن در آیین زرتشت است. در حرکتی اعتراض گونه، سال پیش
ایرانیان بسیاری به شهر باستانی شیراز سفر کردند تا سال تحویل
و آمدن نوروز را در کنآرامگاه کوروش پادشاه امپراطوری ایران در
پرسپولیس جشن بگیرند و به تاریخ و ریشه های خود ادای احترام
کنند
با روی کار آمدن حسن روحانی، در نوامبر
گذشته، یک قرارداد موقت با هدف تفاهم و مصالحه اتمی میان ایران
و کشورهای بزرگ اتمی جهان بسته شد. بسیاری امیدوار هستند که
این توافق یا تفاهم موجب تغییرات در ایران شود. ایران فهمیده
است که نمی تواند تا بی نهایت دشمن غرب بماند و آماده شده تا
امتیازاتی بدهد. اما تغییر واقعی انجام نخواهد گرفت تا هنگامی
که حکومت به مردم ایران بدون تبعیض مذهبی نگاه کند و به مردم
این کشور، با هر دین و آیین و باوری که دارند با چشم برابر
نگاه کند. این همان چیزی است که تاریخ کشورمان به ما می گوید:
یک انقلاب زمانی می تواند منعکس کننده پیروزی باشد که تمامی
مردمی را که سهمی در این کشور دارند در این پیروزی سهیم سازد.
روزنامه نیویورک تایمز
۱۱ فوریه 2014
پیک نت 27 بهمن |
