|
دکتر ابراهیم یزدی، دبیرکل نهضت آزادی ایران و نخستین وزیر
خارجه جمهوری اسلامی که در دوران 8 ساله احمدی نژاد زندانی شد
و به شرط کناره گیری از هر نوع فعالیت سیاسی از زندان بیرون
آمده و راهی خانه اش شد، اخیرا با روزنامه "آرمان" مصاحبه
مشروحی کرده است. یزدی در این مصاحبه ضمن بر شماری تاریخ احزاب
سیاسی در ایران، موانع تاریخی جلوگیری از فعالیت آنها را بازگو
و نگاه خوش بینانه ای را در باره تفاهم همه جناح های جمهوری
اسلامی بر سر ضرورت تحزب در ایران مطرح کرد. فرازهائی از
این مصاحبه را در این شماره پیک نت می خوانید و بخش های مشروح
تر آن را در شماره آینده پیک نت منتشر خواهیم کرد.
دکتر یزدی:
«تجربه سی ساله بعد از انقلاب نشان می‌دهد بسیاری از مشکلاتی
که جمهوری اسلامی ایران با آن روبه‌رو است، ناشی از فقدان
احزاب سیاسی است. اکنون آرام‌آرام در درون جامعه و در میان
فعالان سیاسی، اعم از راست، اصلاح‌طلب و محافظه‌کار، دردرون و
بیرون از حاکمیت به این واقعیت
توجه
پیدا شده است.
نهادینه شدن مردم‌سالاری بدون ساماندهی
گوناگونی افکار و اندیشه‌ها در یک جمعیت 75میلیونی ممکن نیست.
با شکل‌گیری احزاب سیاسی گرایش‌ها و اندیشه‌های گوناگون
گروه‌بندی می‌شوند و در چند حزب متجلی می‌شوند.
تجربه
مدیریت کلان کشور در 8 سال گذشته آموزنده بود. بخصوص برای
نیرو‌ها و نهاد‌هایی که از رئیس‌جمهور سابق (خاتمی) حمایت و
دفاع کردند پرهزینه‌‌تر بود؛ تجربه‌‌ای که به سختی می‌توان از
آن دفاع کرد. یکی از پیامد‌های این تجربه گرانبها توجه به
اهمیت و ضرورت انتخابات حزبی است. اگر انتخابات حزبی نباشد
بازهم با مشکل این چنینی روبه‌رو خواهیم شد. بنابراین دلیل و
علت نیست که جریان به اصطلاح راست یا اصولگرا هم الان به این
مساله پی برده و اعتراف می‌کند که دلیل بسیاری از مشکلات سیاسی
و حتی فساد‌ها هم این است که انتخابات در ایران حزبی نیست.
آزادی احزاب و مطبوعات بخشی از آزادی‌های اساسی مردم است. وقتی
مطبوعات آزاد باشند و به راحتی عملکرد مسئولان را مورد نقد و
بررسی قرار دهند، رفتار‌های خلاف قانون آنان به راحتی در
مطبوعات منعکس می‌شود. انعکاس این اخبار به نوبه خود یکی از
عوامل موثر در جلوگیری از فساد است. همچنین وقتی می‌گویند باید
کاندیدا حزبی باشد به این معناست که هیچ حزبی فردی که شناخته
شده نباشد را کاندیدا نمی‌کند به‌خصوص اگر احزابی باشند که
دارای سابقه باشند. به‌عنوان مثال اگر قرار باشد حزب مؤتلفه
اسلامی، کاندیدای ریاست‌جمهوری معرفی کند قطعا کسی را معرفی
می‌کند که دارای سوابق شناخته شده باشد. درست است خط راست
اندیشه‌های خود را دارد اما حتما فردی است که شناخته‌شده است.
در صورت وجود احزاب قوی و شناخته‌شده نامزدها ابتدا در حزب
احراز صلاحیت می‌شوند. در کشورهای توسعه‌یافته روند این‌گونه
است. این طور نیست وقتی فساد اقتصادی یا هر بی‌تدبیری در عرصه
مدیریت کشور روی داد همه بگویند کی بود کی بود من نبودم؟!
آن احزابی در جامعه خواهند ماند که معرف روندهای فکری و سیاسی
درون جامعه باشند. با صراحت بگویم بحث احزاب به این شکل که
اکنون مطرح شده است و توسط فعالان سیاسی پیگیری می‌شود یک
گرایش میمون و مبارکی است.
اگر بخواهیم تحزب نهادینه شود، همه باید حق حیات داشه باشند.
هم اصولگرایان و محافظه‌کاران، هم اصلاح‌طلبان و روشنفکران
دینی و نیروهای ملی – اسلامی. باید حق آنها را نیز به رسمیت
بشناسیم. ممکن است اکثریت را به دست نیاورند اما در دنیای جدید
برای انسجام ملی این یک ضرورت است. حضور همه نیروهای سیاسی،
احزاب در نهاد‌های تصمیم‌گیری، این تصمیمات را از نظر همه
گروه‌ها مشروع می‌سازد.»
پیک نت 13
آبــــــان |
