|
ورق در خاورمیانه برگشته است. آن تصوراتی که رهبر جمهوری
اسلامی از بهار عربی داشت و آن را انقلاب اسلامی به سبک
جمهوری اسلامی در مصر معرفی کرد، نقش بر آب شده و اکنون می رود
که در تونس نیز چنین شود. مردم مصر و تونس علیه استبداد و
دیکتاتوری حسنی مبارک و بن علی قیام نکردند که اخوان المسلمین
بر سر کار بیاید، ارتجاع مذهبی را حاکم کند و دست به چپ کشی و
ملی کشی بزند و نهادهای مدنی و احزاب را سرکوب کند. اگر مقایسه
ای میان انقلاب 57 ایران و بهار عربی بخواهد صورت بگیرد، آن
مقایسه اینست که نه مردم ایران در انقلاب 57 برای حاکمیت
ارتجاع مذهبی علیه دیکتاتوری شاه انقلاب کردند و نه مردم مصر و
تونس برای حاکمیت اخوان المسلمین دست به قیام وانقلاب زدند. در
قیام نوین مردم مصر که ارتش این کشور – بهر دلیل و بهانه ای،
حتی اگر فرصت طلبی هم تلقی شود- سریعا خود را با آن همسو ساخت
و عملا در راس آن قرار گرفته، مردم مصر آگاه تر از گذشته برای
آزادی و عدالت اقتصادی به خیابان آمده اند و در آخرین
راهپیمائی منجر به سقوط "محمد مرسی" بیش از 14 میلیون مصری
شرکت کردند. در تونس نیز، با ترور دو روز پیش "براهمی" از
رهبران چپ و ملی این کشور، تونس می رود به آن سمت که دولت
اخوان المسلمین آن سقوط کند. مردم ایران نیز از بعد از پایان
جنگ ایران و عراق، 3 بار (از سال 1376 تا 1392) با شرکت گسترده
در سه انتخاب ریاست جمهوری (خاتمی- موسوی – روحانی) با بهره
گیری از مدنی ترین نوع اعتراض، خواهان جمع شدن بساط ارتجاع
مذهبی، بازگشت آزادی ها و خاتمه نظام اقتصادی منجر به غارت و
دزدی و اختلاس از یکسو و احیای شعارهای اصلی انقلاب 57 از سوی
دیگر شدند. شعارهائی که عملا از سوی ارتجاع مذهبی بی نقش در
انقلاب 57، به رهبری علی خامنه ای مصادره شده و شعارهای من
درآوردی ایشان جایگزین آن شده است. شک نیست که هم انقلاب و هم
سه انتخابات مورد اشاره ایران بر مردم منطقه و بر بهار عربی
تاثیر خود را گذاشته و هم خیزش های اخیر مردم مصر و تونس بر
ایران تاثیر خود را خواهد گذاشت. چنان که در نخستین گام، فضای
سیاسی ایران باز خواهد شد، درهای زندان ها گشوده می شود،
سرکوبگران از مقامات انتصابی کنار خواهند رفت و سمت گیری
اقتصادی رانت خواری حاکم بر کشور، از تجارت و واردات لجام
گسیخته به سوی تولید سمت گیری خواهد کرد. همه امید آنست که این
روند با مسالمت طی شود و کار به آنجا نکشد که اکنون درمصر
کشیده شده و تونس در انتظار آنست. نشانه های مثبت، بیش از
تصورات و تفسیرهای منفی منتشر شده در برخی سایت ها و نشریات
فارسی – بویژه خارج از کشور- است و دندانی که مخالفات این روند
در داخل کشور – در حاکمیت و در راس برخی نشریات حکومتی- نشان
میدهند، کندُ تر و ریشه آن پوسیده تر از آنست که بتواند در تن
مردم فرو رود.
به شعر "آ شیخ حسن"، به زمزمه آشکارتر مذاکرات مستقیم با
امریکا، به آغاز به فعالیت برخی احزاب در داخل کشور و هراسی که
از بیم حضور برخی افراد – از جمله علی یونسی و علی ربیعی و
سردار علائی و...- در کابینه حسن روحانی، به جان بازندگان
انتخابات 92 افتاده نگاه کنید و گوش کنید. در همین شماره پیک
نت.
پیک نت 5
مــــــــــرداد |
