|
شیرکو بیکس (بی که س) شاعر مشهور کرد(عراقی)، یکشنبه 13 مرداد
چشم بر جهان فرو بست. وصیت نامه ای از از خود باقی گذاشت که
خود بهترین شرح از شخصیت اوست:
«راستش
را بخواهید من نمیخواهم در هیچکدام از تپه ها و گورستان های
مشهور این شهر به خاک سپرده شوم. اول به خاطر اینکه جای خالی
نمانده و دوم برای اینکه من اصولا اینگونه جاهای شلوغ را دوست
ندارم!
میخواهم – اگر شهرداری شهرمان اجازه دهد- من را در جوار تندیس
شهدای 1963 سلیمانیه به خاک بسپارند.(فضای آنجا لذت بخش تر است
و من نفسم نمی گیرد!)
من دوست دارم پس از مرگم هم همراه و همدم با مردم شهرم و صدای
موسیقی و رقص و زیبایی های این پارک باشم.
می خواهم کتابخانه و دیوانهای اشعار و عکس هایم را در یک کافه
تریا و باغچه ای کوچک نزدیک مزارم بگذارید تا پاتوقی شود برای
شاعران و نویسندگان و دختران و پسران عاشق و همه آنها مهمان من
باشند.
من دوست دارم از الان، مانند یک رویا، تمام این صحنه ها را در
این پارک ببینم.
من می خواهم همزمان با صدای دلنواز ساز و آواز و مقام علی
مردان و سرود " خدایا وطن را آباد کن"
در پرچم کردستان کفن شده و به خاک سپرده شوم
من میخواهم در مراسم خاکسپاری و تعزیه ام موسیقی نواخته شود و
تابلوی هنرمندان شهرم بر روی مزارم گذاشته شود .
من میخواهم پس از مرگم جایزه ای ادبی سالانه ای به نام "بیکس"
به زیباترین دیوان شعر داده شود و هزینه آن از آنچه به ارث می
گذارم پرداخت شود.
من آن دقیقه را دیدم
من آن فصل را فهمیدم
بزرگ
با شکوه و بی پایان
همچون عشق
که در جان مردمان فواره می زند
همچون سرود شاملو
برای روزبه بزرگ!
ای کاش روزی
ای کاش امروز
ای کاش فردا
همین فردا آفتاب آزادی
از غبار غم به در می آمد
می آمد بر بلندای کوه می نوشت
که این کشته
خود کشنده ی دیگری بوده است.
من تردید نخواهم کرد
هیچ درنگی جایز نیست
پس این تاج را برگیرید و
مرا با ترانه هایم به خاک بسپارید.
"
شیرکو بی که س"
پیک نت 15
مــــــــــرداد |
