|
در کابل،
پایتخت افغانستان، پس از سالها یک مسابقه فوتبال بین دو تیم
پاکستان وافغانستان برگزار شد. استقبال مردم و بویژه جوانان –
دختر و پسر- برای دیدن این مسابقه غافلگیر کننده بود. اگر
بخواهم مشاهداتم را از حضور در استادیوم کوچک شهر بنویسم خیلی
زیاد است که البته در آینده خواهم نوشت، اما فعلا این چند نکته
را داشته باشید:
1- مسابقه
از نظر سیاسی برای تلطیف مناسبات پاکستان و افغانستان برپا شد.
2- در اینجا
(افغانستان) مردم با پاکستان خوب نیستند. تقریبا با هرکس در
باره جنگ صحبت می کنی معتقد است این ویرانی را دولت های
پاکستان برای افغانستان درست کردند.
3- علیرغم
این درک مردم از نقش پاکستان در ویرانی افغانستان، برای من که
20 روز است در کابل بسر می برم، خیلی عجیب بود که وسط مسابقه
فوتبال، وقتی عضله پای یکی از فوتبالیست های پاکستانی گرفت،
فوتبالیست های افغان بازی را متوقف کردند و یکی دو نفرشان پای
او را ماساژ دادند تا بلند شود و بازی ادامه پیدا کند!
4- یک گوشه
استادیوم را به زنان و دختران اختصاص داده بودند و باور کنید
که هیچکس مزاحم آنها نبود. حتی مزاحم من که یک زن هستم و همراه
دو دوست آلمانی و افغانی ام در میان مردان نشسته و بازی را
تماشا می کردم.
5- بخش
زیادی از تبلیغاتی که در باره نا امنی در افغانستان می کنند،
حداقل تا اینجا که من در کابل شاهدم "شایعه" سازی و بقولی
"پانیک" است.
6-
افغانستان الان دو گروه پلیس دارد. یک عده با لباس نظامی و یک
عده با لباس پلیس. از هر دو گروه برای کنترل و انتظامات مسابقه
استفاده شده بود، اما وقتی بازی شروع شد خیلی از آنها وسط
جمعیت نشسته و بازی را نگاه می کردند. شاید این هم خود به خود
تبدیل به امنیت شد!
7- از دو
خیابان مانده به استادیوم راه را بسته بودند تا سیل جمعیت را
که به طرف استادیوم درحرکت بود کنترل کنند، زیرا این استادیوم
اصلا جا برای چنان جمعیتی را ندارد. اما با این همه ممنوعیت و
تدبیر، باز هم خیلی ها از راه های فرعی خودشان را به پشت
استادیوم رسانده و از دیوار و میله ها بالا رفتند تا لااقل یک
گوشه از مسابقه را ببینند.
8- شما باید
در اینجا باشید تا بدانید برگزاری یک مسابقه فوتبال چه رویداد
بزرگی است در شهر. مردم تفریحی ندارند.
9- برخلاف
آنچه معمولا پس از این نوع مسابقات در کشورهای اروپای روی
میدهد، پس از مسابقه هیچکس با هیچکس دعوا و کتک کاری نکرد و
همه چیز به خوبی و خوشی تمام شد.
10- کنترل
امنیتی و یا بقول خودشان "تلاشی" (تفتیش بدنی) تماشاچی ها پیش
از ورود به استادیوم یک شوخی بود. در آن جمع بزرگی که همراه من
می خواستند وارد استادیوم شوند تنها کسی را که کیف و دوربینش
را تفتیش کردند من بودم. آن هم به این دلیل که گفتند خارجی
هستی و بعد که فارسی مخلوط به دری حرف زدم، گل از گل ماموران
تفیش باز شد و جلوتر از همه من را فرستادند داخل استادیوم.
11- عکس از
صحنه هائی که در استادیوم دیدم زیاد گرفتم اما سرعت اینترنت با
آن که می گویند به نسبت ایران خیلی بهتر است، کشش فرستادن همه
عکسها را یکجا ندارد و باید کم کم بفرستم.
12- این
آخرین نکته ربطی به فوتبال و مسابقه ای که دیدم ندارد اما بد
نیست بنویسم: رفتاری که با افغان ها در جمهوری اسلامی شده
انعکاس خوبی در میان مردم افغانستان نداشته و به همین جهت اغلب
تا می گوئی ایرانی هستی، سر گله هایشان باز می شود. این که ما
افغان ها خیلی مهمان نوازیم، ایرانی ها را دوست داریم، اما
درایران با ما بد کردند و..... بعدها برایتان بیشتر خواهم
نوشت.
پیک نت 31 مرداد 1392 |
