|
هیچکس نمی داند و اگر معدود افرادی هم میدانند، دهان نمی
گشایند که "حسن روحانی" درپشت صحنه سرگرم چه رایزنی هائی و در
تدارک چه برنامه ای برای آغاز کار دولت خویش است و برای چالش
های بزرگی که در عرصه داخلی و خارجی دارد چه دورخیزی خواهد
برداشت و یاران و همکاران او چه کسانی خواهند بود. بی اعتنائی
او به اظهار نظرهای بازندگان انتخابات و بی ارزش قلمداد کردن
آنچه شریعتمداری روی کاغذی می نویسد که مفت از حکومت می گیرد،
نشان میدهد که آغاز کار او توام خواهد بود با پوچی همه این
اظهار نظرها و به در و دیوار کوبیدن های کیهان شریعتمداری.
فاجعه ای که باید متوقف شود و تنها بخشی از آن هفته گذشته در
گزارش "عیسی کلانتری" منتشر شد و به جرات می توان گفت حتی بی
خبران خارج از کشور را متوجه عمق آن کرد، مجالی برای تکرار جنگ
روانی های دوران ریاست جمهوری محمد خاتمی را نمی دهد. اوضاع
اقتصادی چنان وخیم است و نارضائی عمومی چنان وسیع که از روی سر
امثال شریعتمداری و احمدجنتی و مصباح یزدی، شیخ محمد یزدی و
مهدوی کنی و بقیه تصمیم گرفته شد پیش از رسیدن جرقه به خرمن
خشک و تبدیل ایران به مصر و ترکیه چاره ای بیابند. نه تنها در
داخل کشور، بلکه در سطح بین المللی نیز آخرین روزهای انتظار
برای ورود دولت تازه به صحنه سپری می شود. در داخل کشور همه در
انتظار گشایش گره بحران اقتصادی از یکسو و گشوده شدن قفل های
سیاسی، از سوی دیگراند و در صحنه بین المللی در انتظار حرفی نو
از جانب دولت جدید ایران و باز شدن گره های کوری که 8 سال
احمدی نژاد به هر ریسمانی زد. درحالیکه اخبار جسته گریخته ای
درباره تحویل و تحول دولت و کشف عمق بحران منتشر می شود، در
زمینه امور بین المللی هیچ اطلاعی تاکنون منتشر نشده است و این
درحالی است که بلافاصله پس از سکانداری حسن روحانی، مذاکرات
اتمی با 1+5 آغاز خواهد شد و متعاقب آن کنفرانس "ژنو 2" در
باره سوریه و با حضور ایران، و این هر دو، برای رسیدن به نتیجه
بدون تماس مستقیم و حتی مذاکره مستقیم بین ایران و امریکا ممکن
نیست. بنابراین، بخشی از مذاکرات محرمانه ای که اکنون در پشت
صحنه جریان دارد و مهره چیینی هائی که برای سیاست نوین خارجی
جمهوری اسلامی صورت می گیرد مستقیما به مسائل بین المللی مربوط
است. در عرصه داخلی شاید این تفاهم در راس حاکمیت بدست آمده
باشد و یا بیاید که پرونده سیاه دولت 8 احمدی نژاد را یکباره
نگشایند، اما هیچ تفاهمی نمی تواند برای کنترل بحران اقتصادی
بدست بیآید.
در هر مذاکره ای، طرفین برای گرفتن امتیاز، سعی می کنند پیش از
نشستن پشت میز، دست های خود را پر کنند، چنان که در این روزها
شاهدیم امریکا تحریم های جدید را وعده میدهد و اخبار مربوط به
تدارک آن را اعلام می کند. ازسوی دیگر، حوادثی طی هفته های
اخیر در منطقه روی داده که دست دولت جدید – حسن روحانی- را
برای مذاکره پر می کند. حوادث مصر و ترکیه و آنچه که در "قطر"
و "افغانستان" انتظارش می رود. ضمن آن که دولت سوریه نیز به
همت پشتیبانی قاطع روسیه و کمک های تسلیحاتی و نظامی جمهوری
اسلامی و حزب الله لبنان، علیرغم نابودی بسیاری از تاسیسات
زیربنائی کشور از مهلکه تبدیل شدن به "لیبی" دوم گریخته است.
اینها امتیازهای بزرگی است برای مذاکره، به شرط آن که دست های
کارشکنان داخلی که در میان آنها می تواند عوامل نفوذی نیز حضور
داشته باشد، از جنجال آفرینی کوتاه شود. این نباشد که در نماز
جمعه یک چیز بگویند و در پشت میز مذاکره چیز دیگر. رهبری به
اقتضای جمعیتی که برایش جمع کرده اند سخنی بگوید که با سیاست
مذاکره ای که دولت پیش می برد در تضاد باشد.
بنظر می آید، حسن روحانی با بهره گیری از همه تجربه گذشته خود،
هاشمی، خاتمی و ..... در تدارک صف آرائی دقیق و بسیج حکومتی و
مردمی است. ( اخبار مرتبط با تحولات داخلی و خارجی مرتبط با
اشاراتی که دراین یادداشت شد را در همین شماره پیک نت می
خوانید.)
پیک نت 22
تیــــــــــــر |
