|
محمد خاتمی با جمعی از صنعتگران، روز گذشته دیدار کرد.
امروز زیربنای توسعه، صنعت نیرومند است، حتی در کشاورزی
(مکانیزه) این صنعت است که فرآورده های کشاورزی را دارای ارزش
افزوده می کند. همانگونه که فولاد و نفت و پتروشیمی و
IT
و
ICT
همگی بر پایه صنعت استوار است، رشد تولید و صنعت پیشرفته نیز
در گرو برخورداری از بخش خصوصی نیرومند و امن و مطمئن است.
وقتی بخش خصوصی نبود و سرمایه های دولتی هم که در دست بنگاه
های دولتی تحت نظارت بود به بنگاه
های شبه دولتی که پاسخگو نیستند و در خود هیچ احساس
مسؤولیتی نمی کنند تبدیل شد، وضع همین می شود که هست. بخش
خصوصی یکی از مهم ترین محورهای توسعه همه جانبه است و حتی به
عنوان نهاد مدنی خود یکی از پایه های توسعه سیاسی هم هست.
باید همه قانع شویم که رویکردها عوض شود. معتقدم اگر کسی بیاید
که این اقتصاد را بازسازی کند و برگردد به نقطه صفر 84، اگر
همه دستگاه ها هم با او همراه باشند، حداقل 4 سال طول می کشد.
روابط بین الملل را ترمیم کند. می شود بدون این که مصالح ملت و
کشور از بین برود و بدون این که از اصول دست برداریم به روابط
معقولی برسیم که فشارها کم شود و زمینه رشد و پیشرفت هم فراهم
آید. قرار نیست به دنیا اعلام جنگ کنیم. باید کسی بیاید که
بتواند روابط را ترمیم کند و از همه مهم تر سرمایه اجتماعی که
دچار مرگ مغزی شده است را نجات دهد.
اعتماد متقابل بین مردم و دولت از میان رفته. از دهک اول و دوم
که وضع بسیار ناگواری دارند تا کارفرما و نخبگان و بخصوص طبقه
متوسط و جوان امید و اعتمادشان را از دست داده اند و این باید
مجدداً احیا شود. همه اینها در صورتی خواهد شد که
تفاهمی در سطح بالا باشد.
بدون اینکه رهبری بخواهند
و بدون هماهنگی با ایشان مشکلات حل نخواهد شد. باید کسی بیاید
که این رویکردها را داشته باشد و قدرت هماهنگی را نیز داشته
باشد. بتواند از همه نیروها و سرمایه های انباشته انسانی، یعنی
حاصل 30 سال تجربه جمهوری اسلامی که متأسفانه لطمه دیده اند و
خیلی ها در زندان و حصرند و خیلی ها نیز در محدودیت به سر می
برند و نیز نیروهای ارزنده ای که در همه جناح ها هستند استفاده
کند و مدیریت توانمند و فراگیری به وجود آورد.
آن چه در درجه اول لازم است عبور از این فضای پر از
سوء ظن، هم از طرف حکومت
نسبت به بخش های مهمی از جامعه و هم بخش های جامعه نسبت به
حکومت است و شاهد آن نیز فضای امنیتی نفس گیر حاکم بر کشور است.
البته برای رسیدن به این امر مبارک نیازمند زمانیم، ایران بزرگ
از نظر منابع انسانی و طبیعی در اوج است، در حالی که همه این
ها در معرض آسیب های جدی است و فشارهای خارجی هم مزید بر علت
شده است. هستند کسانی که می توانند این کار را بکنند، ولی اگر
اعتماد نباشد و رویه ها عوض نشود، هیج کس نمی تواند کاری انجام
دهد.
من دارم فکر می کنم، آنچه که مهم است این است که می توانم خدمت
کنم یا نه؟ می گذارند یا نه؟ با آمدنم دل ها از هم دورتر می
شوند یا خیر؟ اما یک مسأله شخصی هم ذهن مرا به خود مشغول کرده
است و آن این که من تا وقتی که آقایان موسوی و کروبی در حصر
هستند و نیروهای ارزنده فراوانی در زندان و محدودیت آیا می
توانم خودم را راضی کنم که در عرصه مسؤولیت اعلام آمادگی کنم؟
این به معنی عدم شرکت در انتخابات نیست، باید فردی بیاید که در
همه جهات در خود احساس رضایت کند.
پیک نت 15 ادریبهشت 1392 |
