|
حسن روحانی در مراسم گشایش رسمی بیست و یکمین نمایشگاه بین
المللی مطبوعات ایران که در مصلای تهران برگزار شد گفت:
تردیدی نیست که برای ورود در عصر جدید و در دنیای جدید ما نیاز
به توسعه داریم، تردیدی نیست که برای ورود به توسعه، مسیر و
راه آن رسانه است.
از انتشار اولین روزنامه ایران بنام "کاغذ اخبار" یا "وقایع
اتفاقیه" حدود 180 سال می گذرد. از آن نشریات روزهای اولیه
دیگر خبری نیست، جز در آرشیو، آن هم اگر مانده باشد. ما در
دنیا روزنامه هایی داریم که بیش از 200 سال سابقه دارند، مثلا
تایمز لندن دارای عمر 230 ساله است و نیویورک تایمز دارای 119
سال عمر است. رسانه ای که دهه ها از عمرش بگذرد، حرفه ای تر،
پخته تر و نزدیک تر به افکار عمومی می شود.
بدترین جوانمرگی، جوانمرگی مطبوعات و رسانه است. رسانه ای هنوز
متولد نشده بال و پر نگشوده، خود را به خوبی معرفی نکرده به
دلایل واهی دچار تاخت و تاز دیگران قرار می گیرد.
ما همان طور که نیازمند به نهاد رسانه هستیم، نیازمند به نظام
مطبوعات هم هستیم. نظام مطبوعات شفاف، روشن با قوانین و مقررات
روشن.
اگر قانون روشن باشد، هر روز جمعی با بدست آوردن یک کلمه و یک
جمله نمی توانند با آزادی مطبوعات بازی کنند.
قانون و مقررات شفاف، تنبیه روشن و تشویق روشن است، در همه جای
دنیا، آخرین قانون جزا و شدیدترین آن اعدام است و آن هم
کشورهایی که دارای مجازات اعدام هستند؛ والا اولین مجازات
اعدام نیست.
اولین مجازات جریمه است، اولین مجازات توقیف کوتاه مدت طرف در
هر جرمی است و یا زندان کوتاه مدت است، اولین مجازات که اعدام
نیست.
اگر بر فرض یک رسانه تخلف کرده و نهاد رسانه و نه یک نهاد دیگر
گفته که متخلف است، ما وزارت ارشاد داریم، هیات نظارت و قوه
قضائیه داریم تا نسبت به مطبوعات و آن پایگاه هایی که می
توانند سخن بگویند، قضاوت کنند راجع به نشریه که آیا از خود
سخن می گوید، از بیگانه سخن می گوید، به نفع کشور یا به نفع
بیگانه حرف می زند؟ یک معیاری دارد.
هر مامور امنیتی نمی تواند معیار برای مطبوعات و نشریات باشد،
ما نیازمند به یک نظام، قانون، مقررات و یکسانی همه در برابر
قانون هستیم.
مگر قابل تحمل است که در یک کشوری برخی از رسانه ها برای همیشه
از تنبیه، توقیف و تعطیل و تهدید مصون باشند و یک حاشیه امن
امنیتی دائمی برای آن ها مقرر باشد که نه تنها هر چه می خواهند
بگویند بلکه گاهی هم به عنوان پلیس مخفی عمل کنند؟ شما از برخی
از نشریات می فهمید که فردا چه کسی دستگیر می شود، فردا کجا
تعطیل می شود، آبروی چه کسانی باید برود. ما برای آگاه کردن
مردم، نشریه و رسانه داریم. عده ای ادعای انقلابی گری دارند؛
اما انقلابی بودن یعنی چه؟ انقلابی بودن یعنی مراعات اخلاق؛
یعنی دروغ نگفتن. انقلابی بودن یعنی به دیگران تهمت نزنیم،
یعنی چهره بزرگان این نظام که در انقلاب، دفاع مقدس و سازندگی
کشور تلاش کردند را حفظ کردن.
انقلابی بودن یعنی به مردم امید دادن، یعنی به مردم اعتماد
دادن؛ آیا از پایگاه یک بخش از حکومت به بخش دیگری از حکومت
حمله کنیم، انقلاب و انقلابی گری است؟
دستگاه قضایی ما باید مامن جامعه باشد. هر چیزی اشکال داشته
باشد، اگر نمک سالم باشد می شود جلوی فاسد شدن آن را گرفت، اما
اگر یک وقتی نمک فاسد شود خیلی کار سخت می شود.
دستگاه قضا پایگاه امن مردم است، همه مردم آن روزی که از همه
اعم از دولت، روزنامه و حتی از عالم و استاد دانشگاه مایوس
شوند، آنجایی که هیچ وقت، هیچ کسی نباید مایوس شود، باب عدل و
درِ خانه قاضی است.
بسیار مهم است که جامعه ما این احساس را داشته باشند؛ احساس
امنیت، احساس عدالت و احساس یکسانی در سراسر دستگاه های کشور.
امروز تقریبا رسانه یک طرفه به سمت پایان یافتن است. رسانه دو
طرفه است. مردم هم اظهار نظر می کنند؛ نه در شبکه ها و سایت ها
بلکه حتی کنار گیشه روزنامه فروشی با خریدن و نخریدنشان اعلام
نظر می کنند.
پیک نت
18 آبان |
