سالمندان سر راهی

آمار کودکان سرراهی ایران را رسما اعلام نمی کنند، درحالیکه گفته می شود در سرشماری ها، آنها را به حساب آورده و بخشی از جمعیت ایران محسوب می کنند. کودکانی که محصول فقر، صیغه، ارتباط های جنسی و ناتوانی مالی و ممنوعیت کورتاژ و دهها دلیل دیگرند. بسیاری از آنها نیمه ایرانی و نیمه عرب و یا نیمه افغان اند. چه ارگانی برای آنها شناسنامه صادر می کند؟ همه آنها حسن و حسین و رقیه و زهرا و فاطمه و عباس و ابوالفضل و علی نامگذاری شده و به ثبت رسیده اند؟ وضع تحصیلی آنها چگونه است؟ کدام سرپناه را دارند؟ آیا خانواده هائی آنها را برای نگهداری تحویل می گیرند؟ اگر می گیرند با قبول چه شرایطی و از سوی کدام ارگان حکومتی به آنها تحویل داده می شوند؟ نوزاد فروشی و کودک فروشی از دل همه این سئوالات بیرون نیآمده و درحال گسترش در ایران نیست؟ راست است که برخی از این نوزادان و کودکان را به کشورهای اروپائی صادر می کنند تا با تقبل هزینه انتقال و ... آنها را تحویل بگیرند و بزرگ کنند و در حقیقت آنها را رسما بفروشند؟ آیا این کودکانی که به اروپا برده می شوند و در خانه اروپائی ها پذیرفته می شوند خوشبخت تر از آنهائی هستند که درایران مانده اند؟ آیا واقعیت دارد که بسیاری از کودکان بی سرپرست که کمیته امداد و نهادهای دیگر سرپرستی آنها را برعهده دارند، آنها را از 14 – 15 سالگی به ارگان های نظامی و بسیجی اعزام می کنند؟

حال به این موضوع داغ اجتماعی در جمهوری اسلامی، "سالمندان سر راهی" هم اضافه شده است. آمار دقیق آنها را هم اعلام نمی کنند، اما بتدریج سرگذشت این "سر راهی" ها نیز به رسانه های داخل کشور راه یافته است، که نمونه ای از آن را در همین شماره پیک نت می خوانید.

پیک نت اول مهر