|
تحریم های اقتصادی ایران، لقمه چرب و نرمی است که به این آسانی
نمی توان آن را از دهان دولت های غربی بیرون کشید. 120 و بقولی
180 میلیارد دلار پول نفتی و غیر نفتی ایران را تصاحب کرده اند
و حالا به قول کلیمی ها "مال است، نه جان است که آسان بتوان
داد!" سیاستمداران می آیند و مذاکراتی می کنند و به تفاهم هائی
هم با ایران می رسند اما وقتی باز میگردند به کشورهایشان، این
بانکداران بزرگ اند که زیر تفاهم های آنها می زنند. همان ها که
برای دادن چند میلیارد دلار به یونان گلوی دولت چپگرای این
کشور را گرفته اند، حالا به این آسانی از پولی که مفت تصاحب
کرده اند به این آسانی می گذرند؟ مگر ترکیه آن تریلی طلا و
دلار ایران را که راهی سوریه و لبنان بود و مصادره کرد به
ایران بازگرداند؟
آن زمان که ایران را تا لب پرتگاه شورای امنیت سازمان ملل برده
بودند و میرحسین موسوی برآشفته در مناظره تلویزیونی نسبت به
ادامه سیاست های نظامی حکومت و سیاست های شعاری و تحریک آمیز
احمدی نژاد هشدار داد، نگاهش به وضع فلاکتبار اقتصادی امروز
جامعه بود و ایرانی که در قعر چاه شورای امنیت است. و این تازه
جدا از غارت کشور در دورانی است که از آن بعنوان دوران طلائی
فروش نفت یاد می شود و شاه هم علیرغم یابوئی که او را با گران
شدن قیمت نفت برداشته بود، چنین در آمدی را در دهه 50 نداشت.
تمام هدایت کنندگان و مجریان درجه اول آن سیاستی که چنین ثروت
ملی را به باد داد و ایران را اینگونه اسیر شورای امنیت سازمان
ملل کرد و زمینه چنگ انداختن بانکداران جهانی بر گلوی مردم
ایران فراهم ساخت نباید محاکمه ملی شوند؟ آن رجز خوانی روز
گذشته نخست وزیر فرانسه و شرط و شروط گذاری اش برای تفاهم
نهائی اتمی با ایران، بانگ او نیست، بانگ بزرگترین کنسرن ها و
بزرگترین بانکداران فرانسه است که دستشان را تازه کرده اند در
جیب عربستان سعودی و قطر و سیل اسلحه را می فروشند و پول نفت
را می برند. همان ها که پول های ایران را هم نمی خواهند پس
بدهند و در بورس های بین المللی با آن کار می کنند. سر پل خر
بگیری، گریبان خر اتمی ایران را گرفته اند تا بار آن را ببرند!
پیک نت 7 تیر |
