کیوان صمیمی:

زندان سیاسی کنونی را

کیوان صمیمی، عضو انجمن دفاع از آزادی مطبوعات و عضو شورای ملی صلح و از زندانیان کودتای 88 است که دوران شش ساله محکومیتش تمام شده و از زندان بیرون آمده است. او که سابقه زندان 10 ساله زمان شاه را نیز دارد  و بعنوان یک ملی مذهبی شهرت دارد، در مصاحبه ای که بسیاری از سایت های فارسی زبان منتشر کردند گفت:

در شرایط خاصی که سال ۸۸ به وجود آمد و توهماتی که در آن شرایط از سوی حکومت ایجاد شد ظاهرا چاره ای ندیدند این احکام را صادر کنند، ولی افاقه نکرد. حکم های ۵ ساله پارسال تمام شد و عده ای آزاد شدند و محکومین۶ ساله ای امسال آزاد می شوند.

اکثر قریب به اتفاق کسانی که بازداشت شدند هیچ کار خارق العاده و خاصی نکرده بودند. اکثر بازداشت شدگان جزو اصلاح طلبان بودند. ما در این سی و چند ساله کاری جز در چارچوب قانون اساسی نکرده بودیم و روال عادی اصلاح طلبی را پیش گرفته بودیم. این روال عادی اصلاح طلبی هم ادامه خواهد داشت و می بینید که سال ۹۲ نمود و بروزش است و نشان داده شد که حرکتی تمام نشده که یک عده آقایان می گفتند فتنه تمام شد. اگر فتنه ای بود از سمت آنهایی بود که استبداد را تحمیل می کردند و حقوق انسان ها را ضایع می کردند. اگر منظورشان حرکت های دموکراسی خواهی مردم و روشنفکران بوده که تمام نشده و زیر پوست شهر ادامه دارد و خواهد داشت. فکر می کنم حکومتیان هم یک بازبینی کرده اند و من اینطور می بینم که انها هم به نوعی شاید بتوان گفت بازبینی کرده اند که تحت فشار و زیر تازیانه واقعیت ها تغییر نمی کند. در هر صورت این مسائل همچنان هست و وضعیت رو به جلو است و من در مجموع خوش بین هستم نسبت به حرکت های آینده. البته طبق معمول به حرکت آرام و غیر رادیکال و گام به گام و در چارچوب قانون اساسی معتقد هستم مثل همان سی و چند سال قبل اش. در مجموع این فشارهای ۸۸ برنده اش مردم و دموکراسی خواهان بودند و من خوشحال هستم... از همان لحظه اول خشونت ها، توهین ها، بی ادبی ها و فشارهای جسمی و روحی به من هم که بالای ۶۰ سال سن داشتم موقع بازداشت وارد شد که اگر روزی دادگاه عادلانه ای تشکیل شود اسناد همه را ارائه می دهم. در این که ظلم شد شکی نیست اما اینکه می گویم برای من سخت نبود این نیست که مطلوب بود بلکه برای من مفهوم بود. چون من در یک حکومت دموکراتیک زندگی نمی کردم، من سوئد نبودم که برای من این چیزها مفهوم نباشد. در حکومتی زندگی می کردم که وارث استبداد است و خود هم نوع جدیدی از استبداد است. برای همین برای من قابل انتظار بود، قابل فهم بود که چرا اینطور برخورد می شود. نه تعجب می کردم نه چیزی. تحمل اش هم برای من آسان بود چون از جهت شدت اش انصافا فشارها به مراتب کمتر از زندان زمان شاه بود. زندان زمان شاه و برخوردهای ساواک خیلی شدیدتر و وحشیانه تر از ساواک اسلامی بود... به غیر از ۷ ماهی که در ۲۰۹ تحت بازجویی بودم مدتی که آمدم ۳۵۰ و سپس رجایی شهر، در زندان عمومی هم زندگی و گذراندن زندان در بند عمومی هم به مراتب راحت تر از زندان قصر و اوین زمان شاه بود و من همیشه در بحث هایی که در این ۶ سال در زندان می شد هم می گفتم و دوستان شاهد هستند که من همیشه زندان هایی که بعد از ۸۸ بوده را یک جور اردوی دانشجویی می دانستم نسبت به زمان سابق. حالا شاید برخی خوششان نیاید از این حرف من. برخی اوقات هم متاسفانه اخبار بزرگ نمایی شده ای از زندان می آمد بیرون، چه اوین، چه رجایی شهر چه شهرستان ها. نمی گویم فشار روی ما نبود، نمی گویم ظلم نبود، حتی یک روزش هم بی ظلم نبود عرض کردم حتی به من بالای ۶۰ سال هم توهین شد، هم تحقیر شدم -هم ضرب و شتم شدم و اسناد همه است. ولی اولا نسبت به آن چیزی که انعکاس پیدا کرده در رسانه ها، ببخشید شما هم رسانه هستید و شاید برخی دوستان رسانه ای شما هم ناراحت شوند از حرف من- اما اینطور بود. تقصیر رسانه ها نیست تقصیر خود ما است. تقصیر من به عنوان زندانی است. در هر صورت خیلی از ما زندانیان سیاسی در این چند سال اخیر متوجه نبودیم اولا با چه مسیری روبرو هستیم و ثانیا خیلی از ما درک نکردیم که کسی که می رود توی آب حتما پایش خیس می شود. هر کاری هزینه ای دارد یکی می پذیرد هزینه اش را یکی نه. حالا اعتراض باید بشود اما در هر صورت من هم راضی و خوشحال نیستم از آن چیزی که شده ولی برای من قابل فهم است. البته من درباره بعد از ۸۸ صحبت می کنم نه دهه ۶۰ که خیلی وحشتناک بود و سخت. همان مسیر فعالیت های اصلاح طلبانه در چارچوب قانون اساسی را ادمه می دهم...بیشترین وقتم را می خواهم روی این بخش از فعالیت اجتماعی بگذارم. من به ایجاد جامعه مدنی مثل برخی دیگر از دوستان اعتقاد راسخ دارم و بیشتر معتقد هستم که باید برای ایجاد جامعه مدنی تلاش کرد و می خواهم در این بخش وقت بگذارم .

پیک نت 30 اردیبهشت