|
این نخستین
شماره پیک نت در سال 1394 است. ما هم مانند همه مردم ایران
خوشحالیم که پس از قریب سه هفته مذاکره نفس گیر اتمی، سرانجام
راه حلی برای خاتمه بخشیدن به تحریم ها و برداشتن بار فشار
اقتصادی از دوش مردم پیدا شد. این که در فعالیت های اتمی چقدر
عقب نشینی شد و یا نشد، در درجه دوم اهمیت قرار دارد. بحث دوم
را باید گذاشت برای آنها که از کنار تحریم ها میلیاردها دلار
ثروت کشور را در دوران احمدی نژاد به جیب زدند و هنوز هم سنگ
اتمی را به سینه می زنند. انفجار خوشحالی مردم پس از شنیدن خبر
تفاهم اتمی و خاتمه تحریم ها در شهرهای ایران، حتی شهرهای نه
چندان بزرگ ایران از یکسو و جز و ولز کردن کیهان تهران علیه
این تفاهم از سوی دیگر، خود گویای تمام مسائل است. برای مردم
مهم نیست که سایت اتمی "فردو" چه سرنوشتی پیدا کرد و یا تولید
آب سنگین در "اراک" ادامه پیدا می کند یا نمی کند و یا سایت
اتمی نطنز مهار شده فعالیت خواهد کرد و یا نخواهد کرد. اینها
درد مردم نیست. درد مردم اقتصاد فلج شده، بیکاری، فضای بسته
سیاسی به بهانه اتمی بودن کشور و فضای جنگی و چپاولی است که در
دوران 8 ساله ریاست جمهوری احمدی نژاد صورت گرفت و اخبار جسته
و گریخته آن را در یکسال و نیم اخیر شنیده اند. رئیس جمهوری که
او و حامیانش باید محاکمه ملی شوند و اتفاقا پافشاری همه آنها
بر ادامه حبس خانگی میرحسین موسوی، از جمله برای گریز از این
محاکمه است. به جرات می توان گفت که علیرغم تعطیلات نوروز،
مردم بی وقفه اخبار مذاکرات را دنبال می کردند و در هر محفل و
دید و بازدید نوروزی، بحث اصلی مذاکرات لوزان سوئیس بر سر
فعالیت اتمی و تحریم ها بود. بسیاری از مردم نمی دانستند و نمی
دانند لوزان کجاست و چیست، اما میدانستند که در این محل
مذاکرات جریان دارد. از بعد از دهه اول جمهوری اسلامی، برای
نخستین بار نفرت از اسرائیل و دولت حاکم آن بدلیل مخالفتش با
تفاهم اتمی جنبه وسیع مردمی به خود گرفت. پافشاری دولت روحانی
برای حل مسئله تحریم ها و تسلیم نشدنش به فشار آشکار و پنهانی
که در داخل کشور بر وی وارد می آمد و در آینده نیز خواهد آمد،
بی شک بر حمایت مردم از وی افزود و این همان درد جانکاه کسانی
است که نگران از کف دادن مجلس آینده و بویژه مجلس خبرگان آینده
اند.
پیک نت 15 فروردین 1394 |
