|
رهبر جمهوری اسلامی به دردسر اصلی همه تنش های حکومتی و
اجتماعی در ایران تبدیل شده است. این روش بویژه از دو دهه پیش
به اینسو پیوسته پررنگ تر شده است. سخنرانی های او یکی از
آشکارترین زمینه های تنش آفرینی در جامعه و حکومت است. او در
کنترل دهان خویش ضعیف است و با آنکه کاغذ بدست سخنرانی می کند
تا یادش نرود در چه چارچوبی قرار است سخن بگوید، ناگهان شور
حسینی برش می دارد و فراموش می کند امام جمعه تهران نیست که
مانند احمد جنتی و یا موحدی کرمانی حرف هایش انعکاس جهانی و
داخلی نداشته باشد، بلکه فرمانده کل قوا و صاحب 75 درصد
اختیارات و قدرت در جمهوری اسلامی است. سیاست آن پنبه ایست که
با آن سر می توان برید و زبان سیاسی ابزار این سر بریدن است،
اما این زبان را او بلد نیست. در تعزیه می توان سوار بر اسب
شمر و یا اسب امام حسین و یا اسب "حُر"شد و هر چه را دل خواست
و مجلس طلب کرد گفت و اشک و آه و نفرین را شنید، اما از پشت
بلند گوی رهبری نمی توان چنین کرد. در اوج خطرناک ترین احتمال
رویاروئی اتمی کوبا و امریکا در دهه 60، هرگز رهبر کوبا دهان
به هتاکی نگشود. کسی به یاد ندارد که رهبران اتحاد شوروی سابق
و یا رهبران وقت امریکا با زبان هتاکی با هم برخورد سیاسی کرده
باشند. همین امروز رهبران چین و روسیه و امریکا و یا رهبران
اتحادیه اروپا و رئیس جمهور روسیه که با هم تنگاتنگ ترین نبرد
سیاسی را دارند کسی به یاد نمی آورد که دهان به هتاکی گشوده
باشند. می توان انقلابی سخن گفت اما لازمه انقلابی سخن گفتن
دشنام دادن نیست. به جای دشنام دادن باید سیاست انقلابی را
آرام و آهسته و بدون هیاهوهای تبلیغاتی پیش برد و به نتیجه هم
رسید و تنش داخلی ایجاد نکرد و بهانه به کشورهای خارجی هم
نداد. اینها اصول اولیه یک فرهنگ سیاسی است. آیا رهبر جمهوری
اسلامی دارای این فرهنگ است و یا به نرخ روز و برای تهیه خوراک
داخلی برای مداحان و بسیجی ها و یا عوامفریبی سخنانی می گوید
که دردسرهای آن به مراتب بیشتر از نتایج مثبت آنست. آخرین مورد
و نمونه، سخنرانی وی به مناسبت میلاد پیامبر اسلام در برابر
مهمانان خارجی و دولتمردان و نظامیان داخلی است که در آن به
جای تحلیل دلیل و انگیزه شیخ نشین های خلیج فارس و دولت هائی
نظیر آلمان و انگلستان برای ایجاد یک جبهه سنی در برابر یک
جبهه شیعه دهان به هتاکی گشود. از این هتاکی مردم چه بهره فکری
می برند؟ اگر این تلاش ها برای جبران شکستی است که در سوریه
متحمل شده اند، خب، بهتر نیست با همین نگاه به منطقه، تحلیلی
را با دقت و با زبانی دیپلماتیک مطرح کرد؟
همین آخرین نمونه، اکنون تبدیل شده به یکی از دشواری های دولت
و حتی نیروهای انتظامی برای جلوگیری از حمله به سفارت انگلستان
در تهران و تبدیل ماجرا به احیای "ایران هراسی" که دولت
روحانی با دشواری بسیار توانسته آن را نفی کند. شک نیست که در
میان آنها که منتظر چنین موقعیت هائی برای حمله و تخریب هستند،
عواملی نفوذ دارند که حتی مهاجمین را رهبری می کنند. چنان که
در جریان حمله به سفارت عربستان در تهران و کنسولگری عربستان
در مشهد شاهد آن بودیم و اتفاقا زمینه ساز آن حملات نیز
همینگونه سخن گفتن و بیانیه صادر کردن های رهبر بود.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 30 آذر |
