|
در روزهای قبل از فوت کارگردان نامی ایران "کیارستمی" در محافل
هنری و پزشکی صحبت از اشتباهات پزشکان در عمل جراحی ایشان بود
که حالا پس از در گذشت ایشان، این صحبت ها جدی تر مطرح می شود.
من بعنوان یک پزشک متخصص بیماری شناسی، تنها می خواهم درباره
نخ بخیه بنویسم. از مرگ خاموش بیمارانی که قربانی وضعیت اسفبار
بهداشت در بیمارستانهای ایران هستند. از آلودگی بیمارستان های
تهران، ازداروها و مواد بهداشتی مرموزی که معلوم نیست از کجا و
با چه کیفتی وارد مملکت می شوند. از روزی می نویسم که 12 بیمار
جراحی می شوند با نخ بخیه وارداتی که معلوم نیست از کدام راه و
چاه وارد ایران شده و بیماران از عفونت ناشی ازعمل جراحی با
سینه باز پس از جراحی به بخش عفونی منتقل می شوند.
کیارستمی قربانی این فاجعه جاری در بیمارستانهای ایران شد. او
نیز ازاین آلودگی و نخ های بخیه بی نصیب نماند. من وارد این
بحث نمی شوم که کیارستمی گرفتار سرطان شده بود یا خیر. بحث من
درباره قربانیان گمنام چنین وضعی در بیمارستانهاست.
همین نخ های بخیه جوش نمی خورند و عفونت پی آمد رایج پس ازعمل
است. در حالیکه عمل جراحی پیشرفته از نخ بخیه گذشته و به چسب
های مخصوص بخیه رسیده است.
کیارستمی از پس عواقب پس از عمل جراحی درگذشت، حتی اگر سرطان
روده داشت. هزاران انسان مبتلا به سرطان عمل جراحی می شوند و
از بیمارستان بیرون می آیند و سالها زندگی می کنند.
من می خواهم از قربانیان گمنام بنویسم. قربانیان بیمارستان های
آلوده. یکی از دلائلی که فرد جراحی شده را در کوتاه ترین مدت
حتی از بخش مراقب های ویژه مرخص می کنند تا بقیه دوران درمان
خود را در خانه و یا خارج از بیمارستان باشد پرهیز و فاصله
گیری از بیمارستان است. حتی در پیشرفته ترین کشورها و مجهز
ترین بیمارستان ها. آنوقت شما تصور کنید سرانجام بیمار جراحی
شده در بیمارستان های بشدت آلوده ایران را.
داروهای آنتی بیوتیک امریکایی اروپایی وارد کردند و توانستند
او را تا اندازه ای از عفونت نجات دهند ولی عفوننت بیمارستانی
پس از جراحی به سادگی قابل مهارنیست. براثر عفونت چند عمل
جراحی دیگر هم برای مهار عفونت ها روی او انجام دادند که هر یک
وضع او را بدتر کرد. وقتی به پاریس رسید که به آخرخط رسیده
بود.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 19 تیر |
