|
زلزله تهران تقریبا" ده ثانیه احساس شد. اما میلیون ها تهرانی
به خیابان ریختند. نیمه برهنه، با دست خالی، بدون سوئیچ ماشین،
سند خانه، دسته چک و حتی مدارک شناسایی...
میلیون ها نفر همه آن چیزهایی که یک عمر برای داشتن شان
جنگیدند، عرق ریختند یا خون دیگران را در شیشه کردند تا بدست
آورند را بدون لحظه ای درنگ رها کردند و فقط جان خود را
برداشتند و به خیابان زدند...
میلیون ها زن طلاهای عزیزشان، چکمه هایی که روزها پاساژها را
برای خریدن شان وجب کرده بودند، یخچالی که دوستش داشتند، دکوری
که ده بار برای چه جور چیدنش با همسرشان جر و بحث کرده بودند،
غذایی که برای پختنش از صبح زحمت کشیده بودند... را از یاد
بردند و از خانه گریختند.
میلیون ها نفر حتی برای دقایقی پدر و مادر و همسر و فرزند و
معشوقه شان هم از یاد بردند و از خانه گریختند. همه آن چیزهایی
که شاید یک روزی فکر می کردند حتی برای یک ثانیه از یادشان
نخواهد رفت را برای دقایقی از یاد بردند.
هیچکس به فکر این نبود که فلان لباس مارک دار، فلان کفش گران
قیمت را با خودش بردارد. یا حتی مدرک تحصیلی و حکم انتصابش
بعنوان مدیر فلان شرکت و یا اداره مهم که برای دست یافتن به آن
زیرآب صدها نفر را زده بود را.
میلیون ها نفر فرار کردند، از ترس فرو ریختن سقفی که برای
خریدنش، برای اجاره کردنش، برای پرداخت قسط هایش روزها و شب ها
زحمت کشیده بودند.
آن
چند چند ثانیه و چند دقیقه محشر بود. میزان شجاعت آدم ها،
میزان عشق و وفاداری شان، میزان ادعاهایشان حداقل به خودشان و
اطرافیان شان ثابت شد.
تلخ بود اما آن چند ثانیه را دوست دارم. برای اینکه هزاران بار
در ذهنم با آن مواجه شده ام، اینکه تا دقیقه دیگر هیچکدام مان
ممکن است نباشیم. اینکه مرگ به اندازه زندگی واقعیت دارد.
درس عبرتی بود برای ما که عبرت نمی گیریم. مایی که بعد از آرام
شدن نسبی اوضاع دوباره همان موجودی شدیم که بودیم!
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 3 دی |
