|
قرار است مجلس قرارداد با توتال را در دستور کار بررسی قرار
دهد. اقدامی قانونی که ای کاش شامل همه قراردادها بشود و مجلس
به هویت اصلی خود که رسیدگی به قراردادهای مهم دولتی از جمله
آنهاست نزدیک شود. این بررسی قانونی تفاوت دارد با جنجالی که
بازندگان انتخابات و مخالفان روحانی در یک بوق واحد در آن می
دمند و امام جمعه های زنجیره ای قرار داد با توتال را تبدیل به
سیبل شلیک به دولت و بویژه وزیر نفت "زنگنه" کرده اند. از جمله
با اتهامات زیر:
«صدای پای استعمار می‌آید»، «قرارداد با توتال، یاد‌آور
قراردادهای استعماری است»، «شرکت‌های نفتی همچون دوران استعمار
به ایران آمدند»، «چرا حقایق توتال را به مردم نمی‌گویید» و «
قرارداد توتال پشت درهای بسته». این مخالفان و بویژه امام جمعه
هائی مانند علم الهدا از یکجاهائی دهانشان نفتی نشده تا دولت
را گاز بگیرند؟
صادق زیبا کلام در مقاله ای که در روزنامه آرمان منتشر شد
نوشت: "این تیترها صرفا بخشی از مجموعه ادبیاتی است که ظرف
هفته گذشته تندروها خطاب به وزارت نفت و دولت آقای روحانی در
رسانه‌های خود منعکس کرده‌اند که خلاصه‌اش این است که قرارداد
نفتی با توتال قراردادی استعماری است و در حالی‌که نهاد‌های
سازندگی در کشور حاضرند این قراردادها را اجرایی کنند اما دولت
آقای روحانی به جای اینکه آنها را در اولویت قرار دهد و از
امکانات داخل کشور استفاده کند، اصرار به بستن قرارداد با
غربی‌ها دارد تا پای آنها را به کشور باز کند. واقع مطلب آن
است که از صدر تا ذیل مطالب تنها برخطاست و اگر نگفته باشیم بر
دروغ است. در حقیقت عوامفریبی محض است. جهت اطلاع مردم ایران،
در دولت احمدی‌نژاد به‌واسطه تحریم‌ها شرکت‌های بزرگ نفتی از
ایران رفتند و بسیاری از پروژه‌های عسلویه و پارس جنوبی معطل
ماند و هیچ‌یک از کارفرمایان داخلی اعم از بخش خصوصی و دولتی
تکنولوژی لازم را نداشت تا پارس جنوبی را راه‌اندازی کند.
بنابراین قرارداد با توتال گامی بزرگ در جهت احیای بخش انرژی
ایران است. ضمن اینکه براساس برخی تخمین‌ها حدود 200میلیارد
دلار باید در بخش انرژی ایران سرمایه‌گذاری شود تا ایران
بتواند تولید نفت را در حد پنج میلیون بشکه در روز حفظ کند.
حتی اگر به فرض چنین تکنولوژی‌ای در اختیار شرکت‌های ایرانی
بود که «نیست» دولت 200میلیارد دلار سرمایه را از کجا باید
تامین کند تا بتواند همچنان تولید نفت را در سال‌های آینده به
میزان فعلی حفظ کند؟ متاسفانه آنچه تندروها به مردم نمی‌گویند،
روی دیگر سکه توتال است. به‌واسطه تحریم‌های قبل از برجام، قطر
توانسته بود به پیشرفت در پارس جنوبی ادامه دهد. حاصل آنکه قطر
توانست در آن سال‌ها دو برابر ایران از میدان مشترک پارس جنوبی
برداشت کند. در سال 1392 حجم گازی که قطری‌ها از پارس جنوبی
برداشت کردند 50هزار‌میلیارد تومان - درست خواندید،
50هزار‌میلیارد تومان - بیشتر از ایران بود. به عبارت بهتر،
هر مقدار ایران از پارس جنوبی برداشت کرده بود، قطر سه‌میلیون
نفری50هزار‌میلیارد تومان از جمهوری اسلامی 80میلیونی در سال
92 گاز از حوزه مشترک بیشتر برداشت کرده بود. برجام و برداشته
شدن برخی تحریم‌ها موجب شد شرکت‌های غربی بتوانند به ایران
بازگردند که توتال یکی از آنها بود. تندروها این را به مردم
ایران نمی‌گویند که در نتیجه برداشته شدن بخشی از تحریم‌های
بعد از برجام و بازگشت شرکت‌های بزرگ نفت و گاز بین‌المللی به
ایران از اوایل سال96 حجم برداشت ایران از پارس جنوبی به میزان
برداشت قطر رسیده است. به عبارت بهتر، در سال 96 دولت دیگر
درآمد 50هزار‌میلیارد تومان را از دست نخواهد داد. محض اطلاع،
تندروها برای اینکه بفهمند این مقدار یعنی چه مقدار بودجه،
باید گفت در سال گذشته کل بودجه عمرانی کشور به
13هزار‌میلیارد تومان هم نمی‌رسید و کل بودجه محیط‌زیست ایران
300میلیارد تومان هم نبود. اکنون می‌توان درک کرد که50هزار
میلیاری که قطر سه‌میلیونی از ایران80میلیونی از پارس جنوبی
بیشتر برداشت کرده، یعنی چه میزان!"
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 20 تیر |
