|
این صفحه اول روزنامه اطلاعات، در روزی است که آیت الله
طالقانی نیمه شب آن قلبش از حرکت باز ماند. روحانی آزاده ای که
با انقلاب از زندان آزاد شده بود. سرشب با سفیر اتحاد شوروی
دیدار و مذاکره سیاسی کرده بود که قطعا نتیجه آن را یا همان شب
باطلاع آقای خمینی رسانده بود و یا روز بعد به اطلاع وی می
رساند. هنوز هیچ یک از دو احتمال معلوم نیست و اعلام نشده و
معلوم نیست چه گفتگوئی میان طرفین انجام شده بود و اساسا دیدار
برای چه هدفی انجام شده بود!
اولین اطلاعیه صبح زود و بنام آیت الله خمینی درباره مرگ
ناگهانی آیت الله طالقانی منتشر شد که بسیار خلاصه و رسمی بود
و ظاهرا دفتر وی در قم ( آن زمان آیت الله خمینی برای اقامت به
قم رفته بود) آن را صادر کرده بود. در این اطلاعیه چند خطی،
آقای طالقانی حجت الاسلام لقب گرفته بود.
بلافاصله پس از اعلام در گذشت آقای طالقانی - حدود 7 صبح- سیل
جمعیت در خیابان های تهران به طرف پیچ شمیران و خیابان تنکابن
که خانه آیت الله طالقانی در آن واقع بود به راه افتاد. مردم
توی سر و کله خودشان می زدند و برای مرگ او می گریستند.
پس از این انفجار جمعیت بود که اطلاعیه دوم با امضای آیت الله
خمینی منتشر شد و در آن آیت الله طالقانی بسیار ستوده شد و
اباذر دوران لقب گرفت! جمعیتی که در عزای آقای طالقانی به
خیابان آمد فقط با جمعیتی قابل مقایسه بود که با بازگشت آقای
خمینی به ایران و بعدها برای در گذشت آیت الله خمینی به خیابان
آمد و به طرف بهشت زهرا حرکت کرد. چنین جمعیتی دیگر هرگز در
تهران به حرکت در نیآمد مگر در جریان جنبش سبز و اعتراض به
نتیجه انتخابات 88 که مردم - به گفته شهردار وقت تهران قالیباف
نزدیک به 3 میلیون نفر- به طرف میدان آزادی راه افتادند.
آقای طالقانی اولین امام جمعه تهران و سابقه مبارزات سیاسی او
با هیچیک از روحانیون - حتی منتظری- قابل مقایسه نبود. او در
زندان نیز بر خلاف برخی روحانیون با همه زندانیان سلوکی انسانی
داشت. او به روند تدوین قانون اساسی که منجر به گنجانده شدن
ولایت فقیه در آن بود مخالف بود و عکسی از او در اختیار است که
در اعتراض به همین روند بجای تکیه زدن روی صندلی های مجلس سنا
شاهنشاهی که در آن اجلاس تدوین قانون اساسی تشکیل شده بود روی
زمین نشسته است.
او در جریان انقلاب 57 با ترکیب شورای انقلاب و برخی تصمیمات
آن نیز مخالف بود که سرانجام با علنی شدن همه اسناد جمهوری
اسلامی و انقلاب 57 این مسائل نیز برای این نسل و یا نسلهای
آینده روشن خواهد شد. با آن که مطبوعات آن زمان و از جمله
روزنامه اطلاعات (همانطور که می بینید) نوشتند که طالقانی رئیس
شورای انقلاب بود، اما واقعیت اینست که او بجای شرکت در جلسات
شورای انقلاب که آیت الله مطهری آن را اداره می کرد، خود اگر
نظری داشت و کاری داشت مستقیما با آیت الله خمینی تماس می
گرفت. پس از برقراری جمهوری اسلامی نیز او همین روش را داشت و
با آنکه شایع بود که وی همچنان رئیس شورای انقلاب است، در
جلسات آن شورا شرکت نمی کرد و همچنان با بسیاری از تصمیمات آن
مخالف بود. همین مجموعه مسائل و اختلافات سبب شد تا مردم مرگ
ناگهانی او را ناشی از ایست قلبی ندانند و همه جا شایع شد که
بتدریج به او داروئی دادند که منجر به ایستادن قلبش شد. در
تمام سالهای ستمشاهی، مسجد "هدایت" در تهران پایگاه او بود مگر
زمانی که در زندان بود. او ناطقی مسلط با صدائی بسیار گیرا و
رسا بود بویژه که همیشه خطبه های نماز و سخنرانی هایش توام با
صداقت و احساس و درک درونی اش از اوضاع مملکت بود. هیچ روحانی
(حتی آیت الله بهشتی که ناطق خوبی بود) در سخنرانی به پای
طالقانی نمی رسیدند. برخلاف آقای خامنه ای که همیشه شیرازه
کلام از دستش در می رود و عصبانی می شود و اصطلاحات آب نکشیده
را به خدمت می گیرد و یا حرف های دو پهلوئی می زند که باعث تنش
در جامعه می شود، طالقانی با مهربانی و قاطعیت سخن می گفت و
همین مسئله باعث گیرائی سخنرانی ها و خطبه های او بود. درجریان
خاکسپاری طالقانی نیز که بنا بر وصیت او در بهشت زهرا و درکنار
دیگران و نه در مقبره و بارگاه و یا در کنار حضرت معصومه در قم
و یا امام رضا در مشهد به خاک سپرده شد، سیلی از جمعیت بهشت
زهرا را پر کرد.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 10 آذر |
