|
روز گذشته علی خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی که
از سفر چند روزه به مشهد به تهران بازگشته برای جمعی که به
دیدارش برده شده بودند سخنرانی کرد. تقریبا تمامی این سخنرانی
معطوف به مسائل روز و بحران عمومی (اقتصادی- سیاسی- حکومتی
و...) بود. مانند همیشه وی با ادبیاتی غیر دیپلماتیک و عمدتا
چند پهلو به هر مسئله ای اشاره کرد و بسیار کوشید سهم خود را
از نقشی که در بحران کنونی جامعه دارد نپذیرد. عذرخواهی کرد
اما با زرنگی آشکاری این عذر خواهی را برای قبول مذاکرات منتج
به قرار داد "برجام" کرد و تازه دراین مورد هم گفت که مذاکره
کنندگان (مثلا روحانی) از خط قرمزهائی که ایشان تعیین کرده و
ملت از آن خبر ندارد عبور کرده اند! او نگفت که فاجعه دور زدن
تحریم ها که از طرح های خود ایشان و تیم مشاورانش در بیت رهبری
بود چه فسادی را در کشور موجب شد، نگفت سهم تعاونی ها و موسسات
اعتباری و بانک هائی که مانند همین موسسات در دولت احمدی نژاد
مثل قارج از زمین روئیدند و میلیاردها دلار پول مردم را بالا
کشیدند و روحانیون ارشد حکومتی و شرکت های وابسته به سپاه در
آنها سهم و نقش داشته اند در بحران ارزی کشور و فسادی که ایشان
مدعی است با آن از ابتدا مخالف بوده چقدر بوده است؟
سخنرانی روز گذشته رهبر جمهوری اسلامی نشان داد
که وی کاملا از سقوط اعتبار خود در جامعه اطلاع یافته و به
همین دلیل سعی کرد مانند امام جمعه ها که در هفته های اخیر
طلبه ها را برای تظاهرات علیه فساد جلو انداخته و خود در خطبه
ها برای مردم غارت شده اشک تمساح می ریزند، پرچمدار مبارزه با
فساد شود. فسادی که حاصل همان نظرات اقتصاد است که ایشان در
اولین نماز جمعه بعد از کودتای 88 از آن دفاع کرد و گفت: نظرات
من به آقای رئیس جمهور (احمدی نژاد) نزدیک تر از نظرات آقای
هاشمی است! رهبر جمهوری اسلامی حافظه مردم – نه آنها که بنام
مردم به دیدارش برده شدند - را دست کم گرفته است.
آقای خامنه ای از نامه اقتصاد دانها به روحانی
دفاع کرد. نامه ای که تقریبا کلیه اصول مطرح شده در آن برگرفته
شده از نظرات میرحسین موسوی در مناظره های تلویزیونی است و اگر
ایشان اندک صداقتی در گفتار و کردار حکومتی داشت با جسارت همین
را می گفت و فرمان پایان حصر و دعوت از موسوی برای نجات کشور
از بحران را میداد. ایشان اگر اهل بازی های سیاسی در برگماری
ها و برکناری ها نبود مهندس نجفی را در راس شهرداری تهران که
از کانون های فساد در دوران قالیباف بود تحمل می کرد تا لااقل
مبارزه با فساد از شهرداری تهران شروع شود. ایشان اگر عاشق بند
بازی سیاسی به جای رهبری نبود، یک متهم به قتل و جنایت (سید
ابراهیم رئیسی یکی از سه عامل قتل عام زندانیان در سال 67) را
تولیت آستانقدس نمی کرد. چنین کرد زیرا رئیسی داماد علم
الهداست و نمی خواست علم الهدا هم امام جمعه و هم تولیت
آستانقدس باشد و ضمنا هر کس دیگری را تولیت می کرد با علم
الهدا شاخ به شاخ می شدند. اینها اصول و معیارهای برگماری است؟
همین روش در برگماری فرماندهان سپاه دنبال شده و می شود.
واقعیت اینست که زمان این بند بازی ها گذشته است، حتی اگر
ایشان برخی نکات درستی را هم در سخنرانی های خود مطرح کند. از
جمله اشاره به اطلاعیه احمدی نژاد برای استعفای روحانی. آقای
خامنه ای در سخنرانی خود باب مذاکره با امریکا را باز گذاشته
با این شرط که جمهوری اسلامی از موضع اقتدار وارد مذاکره شود.
این اقتدار چیست و کجاست؟ منظور اقتدار نظامی است و یا اقتدار
اجتماعی؟ هیچکس منکر ضرورت قدرت نظامی نیست و درهیچ مذاکره ای
هم قرار نیست و نباید قرار بر کاهش قدرت نظامی ایران باشد. حتی
قدرت موشکی و فعالیت اتمی. بنابراین می ماند اقتدار اجتماعی.
یعنی حمایت مردم از حکومت و نظام. آیا چنین اقتداری وجود دارد؟
و اگر ندارد (که واقعا هم ندارد) قرار است اقتدار با اعدام چند
دلال و یا مفسد دلار و ارز بدست بیآید؟ اقتدار اجتماعی در گرو
سهیم بودن مردم در سرنوشت کشور بدست می آید و چنین سهمی نیز با
آگاهی مردم از آنچه در حکومت می گذرد ممکن می شود. آیا رسانه
ها اجازه آگاه کردن مردم از واقعیات فساد و ریشه های آن دارند؟
اجازه اطلاع یافتن را دارند؟ اجازه دارند بنویسند آیت الله های
حکومتی کدام شرکت ها را دارند؟ اجازه دارند بنویسند
بنیانگذاران بانک های سپاه چه کسانی هستند و با کدام مجوز وارد
عرصه بانکداری شدند؟ کسی که طالب مبارزه با فساد باشد از
اینجاها آغاز می کند و اجازه میدهد رسانه ها پرده ها را برای
مردم کنار بزنند. ایران غرق بحران است و دوران بندبازی و لفاظی
گذشته است!
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 23 مرداد |
