|
تجربه تاریخی نشان داده که افکار عمومی در مجموع خود کمتر
اشتباه می کند، حتی اگر در مواردی جزئیات یک رویداد را نداند.
بویژه در مسائل مربوط به حکومت. شناخت مردم که بتدریج و از
حادثه به حادثه در جامعه ته نشین می شود، سرانجام به یک باور
عمومی تبدیل می شود. در مورد مرگ ناگهانی هاشمی رفسنجانی از
همان دقایق اول که خبر اعلام شد مردم آن را مرگ ندانسته و قتلی
دانستند که حکومت مرتکب شده است و انگشت اشاره هم بیت رهبری را
نشانه رفت. آقای خامنه ای بدلیل نداشتن جسارت ذاتی (حتی در حد
قبول یکی از انبوه اشتباهاتی که مرتکب شده) که آن را پشت کلمات
و اصطلاحات خشونت آلوده پنهان می کند، و نداشتن پایگاه اجتماعی
و مردمی (چیزی که آقای خمینی داشت) همیشه سعی کرده سرپوش روی
جنایات حکومتی بگذارد زیرا مرتکبین جنایت پایگاه حکومتی او
هستند، برای نمونه قتل های زنجیره ای. حتی عاملین و آمرین
جنایت ها را در صدر هم می نشاند، به امید حمایت آنها از وی.
نمونه آن احمد جنتی و شیخ محمد یزدی و مصباح یزدی (از جمله
متهمین به قتل هاشمی) و محسنی اژه ای و سید ابراهیم رئیسی.
معیارهای او برای برگماری ها و درجه دادن های نظامی و نهاد در
دل نهاد ایجاد کردن ها، همگی ناشی از همین خصلت نهادینه او و
بندبازی به جای رهبری است. برای نمونه واقعا هیچ روحانی غیر از
سید ابراهیم رئیسی لیاقت تولیت آستانقدس را نداشت؟ قطعا داشت و
حتی ما هم می توانیم افرادی مانند آیت الله محقق داماد و دهها
نمونه دیگر را نام ببریم، اما ایشان برای بند بازی میان علم
الهدا و رئیسی برگماری رسوای رئیسی را برگزید. به همین دلیل
حتی اگر در جنایتی حکومتی او نقشی هم نداشته باشد، افکار عمومی
او و بیت رهبری را مقصر میداند. از جمله درباره مرگ ناگهانی
هاشمی رفسنجانی. او در جریان جزئیات قتل هاشمی است اما جسارت
اعلام آن و پیگرد مرتکبین آن را ندارد و همین است که افکار
عمومی هیچ حرفی از حرف های او را قبول ندارد.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 28 مرداد |
