|
دو بحث در باره شورش 5 روزه در ایران در رسانه ها مطرح است. یک
بحث آنست که روزنامه هائی مانند کیهان و صدا و سیما آن را
یکسویه راه انداخته اند. بحثی که از پیچ و خم اعدام های سال 67
و قتل های زنجیره ای و حمله به کوی دانشگاه و کودتای 88 و
راهپیمائی حکومتی و ساندیسی 9 دیماه 88 و سرکوب اعتراض های
دیماه 96 می گذرد و در آن کوچکترین اشاره ای به خشونتی که در
سرکوب معترضان به کار گرفته شد و حداقل آمار 200 قربانی آن تا
کنون اعلام شده نمی شود. بحث دیگری از بیم هدایت کنندگان بحث
اول، با احتیاط آغاز شده است. آغاز کنندگان بحث دوم به حاکمیت
توصیه می کنند - حداقل در جمع محدود ومحرمانه خود- پاسخی برای
این سئوال پیدا کنند که چرا اعتراضات مردم مرحله به مرحله خشن
تر می شود؟ و با توجه به زمینه ای که بحران همه جانبه جاری در
جامعه و حکومت برای هر اعتراض و شورش فراهم ساخته و بی اعتمادی
که مردم نسبت به حکومت دارند، خشونت در شورش بعدی چه ابعادی
خواهد داشت؟ اگر به این سمت برویم که مردم بی دفاع نیز فکری
برای دفاع از خود در برابر نیروهای مسلح حکومتی بکنند، در
اینصورت جرقه های یک جنگ داخلی زده نمی شود؟ خشونت به کار
گرفته شده در شهرهای کردنشین ایران در جریان شورش اخیر و
همچنین در تبریز و برخی شهرهای آذربایجان در صورت تکرار در یک
شورش دیگر، کار را به کجا خواهد کشاند؟ مناطقی که دو و حتی سه
پشت جبهه دارند.
طرفداران بحث اول هنوز به قتل و اعدام و شکنجه و زندان و
تبلیغات یکسویه در صدا و سیما و نخود سیاه "توطئه از خارج"
متکی اند و فراتر از پیش پای خود را نمی بینند و طرفداران بحث
دوم با نگرانی به افق نگاه می کنند. روزهای آینده نشان خواهد
داد که طرفداران کدامیک از این دو بحث، دست بالا را در نتیجه
گیری از شورش اخیر خواهند یافت. شاید واقع بینی از گشودن در و
پنجره های بسته به روی مردم در صدا و سیما آغاز شود که مقابله
با مردم را تا حد یک برنامه ورزشی مورد علاقه مردم "برنامه
90" و حصر صدای شجریان و پیر شدن موسوی و کروبی و رهنورد در
حبس خانگی و ممنوع التصویری و خبری محمد خاتمی و استخر مرگ
کردن هاشمی پیش برده است. شاید با نهیب به امام جمعه ها که
مقابله با مردم را تا حد مخالفت با یک کنسرت موسیقی پیش برده
اند. شاید با مهار گروه های فشاری که کار تهاجم های خیابانی و
پارکی را تا حمله به گورستان ها و تخریب سنگ قبر مردگان پیش
برده اند و شاید با خاتمه دادن به بحث ممنوعیت رفتن زنان به
ورزشگاه ها و گشودن درها به روی آنها آغاز شود. شاید با مبارزه
واقعی با فساد حکومتی، شاید با گرفتن مالیات از نهادهای
مافیائی که مالیات نمی دهند، شاید با کُند کردن تیغ سانسور و
اجازه گشوده شدن دریچه های بسته رسانه ها تا حرف های مردم قبل
از آن که در خیابان زده شود در رسانه ها منعکس شود.
و شاید، شیوه های گذشته یکبار دیگر تکرار شود: اعترافات
تلویزیونی، محاکمات مستند به بازجوئی های زیر شکنجه و زندان و
اعدام. کدامیک از این دو "شاید" غلبه خواهد کرد؟ فعلا تمام
درهای ایران را بسته اند و جز موشکافی برخی اشارات در رسانه
های داخلی روزنه ای برای دنبال کردن این دو بحث نیست.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 21 نوامبر
2019 |
