|
هر جمعه امام جمعه ها علیه برجام و هر نوع مذاکره با امریکا
موعظه می کنند و در طول هفته نیز فرماندهان- بیشتر سپاه و کمتر
ارتش- رجز نظامی می خوانند. خطاب آنها هم به مردم است، هم علیه
دولت و هم توپ در کردن برای امریکا و نوچه اش در منطقه
"اسرائیل". در این میان آن که در محاسبه نیست مردمی اند که اگر
جنگی شود و یا حمله ای نظامی به ایران بشود، بیشترین خسارت را
آنها خواهند دید. همچنان که اکنون از تحریم ها این خسارت را
تحمل می کنند.
در تمام طول این مدت حتی یکبار از دهان رهبر و یا امام جمعه ها
و فرماندهان نظامی شنیده نشده که مردم را علیه تحریم ها و علیه
جنگ و برای صلح به میدان فرا بخوانند. واقعا چرا؟ پاسخ ساده
است. مردم نه تحریم می خواهند و نه جنگ و اگر فضائی را حکومت
برای تظاهرات خیابانی آنها باز کند، ای بسا شعارها علیه جنگ
طلبان داخلی و مخالفان مذاکرات و محکوم کردن تحریم ها سرداده
شود و این همان چیزی است که حکومت نمی خواهد و از آن بیم دارد.
حکومت از هر نوع تظاهرات و به خیابان آمدن مردم بیم دارد، زیرا
میداند که نارضائی مردم از کل حکومت پرقدرت تر از بمباران
ایران است. در حالیکه اگر غیر از این بود، حضور میلیونی مردم
در خیابان ها علیه جنگ و تحریم بسیار پرقدرت تر از تهدید و
رجزخوانی های نظامی و موعظه های امام جمعه ها بود. اگر بیمی
از حضور خیابانی مردم نداشتند، حداقل مانند ونزوئلا، مردم را
برای مخالفت با تحریم های امریکا و توطئه های امریکا به خیابان
فرا می خواندند. راست اینست: پشت جبهه که همانا داخل کشور است
بدلیل نارضائی مردم از حکومت بشدت ضعیف است. شاید نامه محمد
خاتمی به دبیرکل سازمان ملل که خلاصه آن را در همین شماره پیک
نت می خوانید، تبدیل به نهضتی شود برای صلح و علیه تحریم ها و
علیه جنگ و حمله نظامی به ایران توسط جنبش های مدنی در ایران،
چرا که امیدی به حکومت نیست!
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 29 سپتامبر 2019 |
