|
احمد پورنجاتی از مدیران ارشد اسبق وزارت اطلاعات که مهندس عزت
الله سحابی در خاطرات زندانش می نویسد او را در میان بازجویانش
شناخت، در تازه ترین مطلبی که در فیسبوکش منتشر کرده نوشته
است:
دیروز، ناهار مهمون برخی از بر و بچه های موسسه ی اطلاعات
بودم. آقایان، دعایی و جلال رفیع و قاسم زاده و خانی.
صحبت از تیراژ روزنامه ها شد که بسیاری شان در چاپحانه ی
اطلاعات چاپ می شوند. بالاترین تیراژ این روزنامه ها
۲۵
هزار نسخه است. یعنی اگر از جمعیت
۸۰
میلیونی ایران فقط
۲۵
میلیون را با سواد و اهل روزنامه خوانی بدانیم، یعنی یک در
هزار روزنامه می خوانند.
می دانیم که حضور پیام رسان های آنلاین و شبکه های اجتماعی و
درگاه های اینترنتی، نقش مهمی در کاهش جهانی رغبت به نشریات
کاغذی داشته اما در ایران آنچه خوبان همه دارند، ما تنها
داریم. محدودیت های «بکن، نکن» و مشت های بسته ی نهندهای
حکومتی برای جلوگیری از درز اطلاعات و خودسانسوری نهادینه شده
و افت نسبی کیفیت حرفه ای دست اندرکاران مطبوعات نیز در این
سقوط تیراژ و اعتبار نشریات و در این فرایند ریق رحمت نقش کمی
نداشته اند
"!
60 – 70 نفر هم زیر این مطلب در فیسبوک ایشان پیام نوشته اند
که با کمال تاسف اکثر این پیام ها متلک و تمسخر و شعار و بی
خبری تا حد موسسه اطلاعات را وزارت اطلاعات فهمیدن است و این
خود نیز به نوعی از عمق فاجعه در میان مخاطبان خبر میدهد. آن
سه یا چهار نفری هم که به نقش اینترنت و سانسور در این سقوط
اشاره کرده اند، اشاره نکرده اند که اینترنت در کشورهای دیگر
جهان هم نقش و تاثیر خود را دارد. از جمله در امریکا و اروپا.
چرا ضربه هولناکی را که مطبوعات ایران خورده اند، نشریات آن
کشورها نخورده اند؟ در واقع سه ضلع فاجعه باید بررسی شود. همان
سه ضلعی که پورنجاتی هم به آن اشاره ای گذرا کرده است: سانسور
امنیتی، اینترنت نیمه فلج در ایران و سقوط تکنیک و دانش
روزنامه نگاری. این فاجعه به نوع دیگری شامل حال صدا و سیما هم
شده است. افراد غیر حرفه ای، تبدیل رسانه به بلندگوی دروغ و
تهمت و قلب واقعیات و یوتیوب و شبکه های تصویری اینترنتی. صدا
و سیما امکان بسیار بهتری رقابت با اینترنت دارد اما نه در
جمهوری اسلامی کنونی.
https://www.facebook.com/ahmad.pournejati/posts/10206417545995247
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 5 اکتبر 2019 |
