|
نخست
وزیر عراق که این روزها زیر فشار جنبش خیابانی مردم معترض به
فساد حکومتی در این کشور قرار دارد، مبتکر دو اقدام مهم بوده
است. یکی از این دو اقدام پیش افتادن برای کاهش تنش میان ایران
و عربستان و نشاندن آنها پای میز مذاکره است و دومی سفر به چین
و بستن قراردادهای مهم اقتصادی با این کشور. دو اقدامی که با
استراتژی امریکا و اسرائیل در منطقه همآهنگ نیست. نه جنبش
اعتراضی مردم را می توان نفی کرد و آن را مانند برخی رسانه های
ایران حاصل توطئه خارجی دانست و نه خیز دولت عراق برای رفتن به
سوی چین بعنوان قدرت بزرگ اقتصاد جهانی از روی سر امریکا را می
توان تائید نکرد. این که امریکا و اسرائیل و یا هر کشور دیگری
بخواهد از جنبش اعتراضی مردم عراق به سود خود استفاده کند یک
بحث است و این که زمینه اقتصادی و اجتماعی شورش در داخل خود
عراق است بحثی دیگر. از دل این دو رویداد نتیجه ای بیرون می
آید که باید درسی هم برای جمهوری اسلامی باشد و آن این که نمی
توان سیاست خارجی مستقل و ملی داشت اما در داخل کشور سیاستی
غیر ملی و علیه مردم. نمی توان متکی به یک دستگاه حکومتی و
دولتی و نظامی آلوده به فساد و نفوذ خارجی خیزهائی برداشت که
نخست وزیر عراق برداشت. این تضاد در جمهوری اسلامی نیز کاملا
آشکار است. نتیجه این تضاد همان است که اکنون در عراق جریان
دارد و در دیماه سال 96 در ایران جریان یافت و فعلا با سرکوب
شعله آن را خاموش کرده اند، در حالیکه آتش زیر خاکستر است.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 9 اکتبر 2019 |
