|
از
سفر نخست وزیر ژاپن به تهران و دیدار با رهبر جمهوری اسلامی به
بعد، بتدریج دو شرط برای مذاکره با امریکا که الزاما نباید
دیدار دو رئیس جمهور ایران و امریکا باشد علنی شد. اول بازگشت
امریکا به برجام و دوم لغو تحریم ها. طبیعی است که با اجرای
این دو شرط وزرای خارجه ایران و امریکا در چارچوب 1+5 عملا پشت
یک میز می نشستند. بسیار بجا و بموقع بود که رهبر جمهوری
اسلامی بجای حرف هائی حزب الله پسند و مورد پسند امثال
شریعتمداری سیاستمدارانه این دو شرط را جلوی نخست وزیر ژاپن می
گذاشت و امریکا را در موقعیت سختی قرار میداد. او چنین نکرد
اما بتدریج روحانی و ظریف و حتی برخی نمایندگان مجلس و افرادی
که بعنوان کارشناس با رسانه های داخلی مصاحبه کردند و یا
تحلیلگرانی که مقاله نوشتند و منتشر کردند، بدرستی روی همین دو
پیشنهاد متمرکز شدند. دو پیشنهادی که روز به روز جدی تر می شود
و حالا این رهبر جمهوری اسلامی است که مانند موارد مکرر گذشته،
باید حرف شتابزده ای را که در ارتباط با مذاکره زده به یکی
نوعی جمع و جور کند. البته اکنون شرط سومی نیز به دو شرط بالا
اضافه شده و روز گذشته روحانی آن را مطرح کرد و آن تامین و
تضمین آزادی کشتیرانی در آبهای بین المللی است. این پیشنهادت
که متاثر از توقیف نفتکش ایران در جبل الطارق و ربودن و یا
توقیف کشتی انگلیسی توسط سپاه در خلیج فارس بعنوان "چشم در
برابر چشم" است نیز چنان مورد قبول جهان است که امریکا و
انگلیس نمی توانند با آن مخالفت کنند و در صورت تفاهم بر سر آن
در مذاکرات سیاسی، ماجرای ناوگانکشی به خلیج فارس نیز باید
خاتمه یابد. بویژه که زمینه برای حل اختلافات سیاسی میان ایران
و عربستان و برخی کشورهای دیگر خلیج فارس نیز فراهم است. این
فرصت ها نباید با اعلام مواضعی که مصرف داخلی به سود اقلیت
حاکم دارد از دست برود. اکثریت مردم ایران که زیر فشار تحریم
ها هستند و به هیچ وجه طرفدار جنگ نیستند این سه شرط را بعنوان
سه خواسته قبول دارند و تائید می کنند. این سه شرط را رئیس
جمهور ایران می تواند از پشت تریبون سازمان ملل در اجلاس
سالانه آن که بزودی بر پا می شود اعلام کند.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 12 شهریور |
