|
فرشاد مومنی مصاحبه اقتصادی نسبتا مشروح و دقیقی را با سیر
سوابقی که به بحرانه اقتصادی کنونی در ایران انجامیده با "مریم
یعقوبی" انجام داده که خبر آنلاین آن را منتشر کرده است. او در
این مصاحبه از جمله می گوید:
من از نقطهٔ عطف سال
۱۳۹۱
تا امروز، دائماً در حال دادن یک هشدارِ بسیار جدی به‌نظام
تصمیم‌گیری کشور هستم، آن هشدار چیست؟ من خودم عنوانی که برای
آن هشدار انتخاب کردم این است «گذار خطرناک از دولتِ خام‌فروش
به دولتِ آینده‌فروش» اینکه من روی نقطهٔ عطفِ
۱۳۹۱
تأکید می‌کنم به خاطر این است که در سال
۱۳۹۱
اگر خاطرتان باشد در نیمهٔ اول سال تنش‌ها و اختلافاتی در
درونِ جناح حاکم اتفاق افتاد، ماجرا این بود که تحریم‌ها شدت
گرفت و در یک افقِ زمانیِ بسیار کوتاه مدت، یک آثار بسیار
شکننده‌آوری از خودش به یادگار گذاشت و درنتیجه در درونِ طیف
حاکم به‌اصطلاح اصولگرایان، آرام‌آرام زمزمه‌هایی شنیده شد
دربارهٔ آنچه اتفاق افتاده است را آیا می‌توان یکسره به
تحریم‌ها نسبت داد یا باید یک بخش‌هایی از آن را به سوء
تدبیرها و بی‌صلاحیت‌ها و بی‌کفایتی‌هایی که در ادارهٔ کشور
وجود داشته هم نظر داشت؟
در اینجا رئیسِ وقتِ دولت (محمود احمدی‌نژاد) یک برخوردِ
تناقض‌آلود را از خودش به نمایش گذاشت، تناقض چگونه ظاهر شد؟
زمانی که تحریم‌ها شروع به افزایش پیدا کرد، ایشان آمدند
مصاحبه کردند و گفتند که این افزایش تحریم‌ها برای ایران مثلِ
یک مائدهٔ آسمانی است، ایشان از تحریم کنندگان سپاسگزاری کردند
و به طعنه و تمسخر گفتند اگر ما هم یک روزی پشیمان شدیم لطفاً
شما کوتاه نیایید. به فاصلهٔ کمتر از سه ماه همان فردی که این
حرف را گفته بود وقتی به او گفتند این‌همه نابسامانی و نارسایی
چگونه قابل توضیح است و بعد اشاره کردند به سخنان رئیس مجلس در
آن زمان که گفته باید یک بخشی از این‌ها را به‌حساب
بی‌کفایتی‌های دولت وقت صرف کرد، ایشان رئیس مجلس را تمسخر
کردند و گفتند که حتی یک درصد این مشکلات به سوء عملکرد و
سوءتدبیر دولت مربوط نمی‌شود صد درصد آن به تحریم‌ها مربوط
می‌شود، یعنی کسی که سه ماه پیش اظهار سرور می‌کرد، در عرض
کمتر از سه ماه یک دفعه چنین پُشتکِ
۱۸۰
درجه‌ای را از خودش به نمایش گذاشت و گفت مثلاً کمرِ اقتصاد ما
را تحریم‌ها شکانده است.
از سال
۱۳۸۴
که این آقا مسئولیت را به عهده گرفت بااینکه طرفدارانِ بسیار
افراطی داشت که هیچ منطقی را نمی‌پذیرفتند اما حتی آن
افراطی‌ها هم پذیرفتند که در فاصلهٔ
۱۳۸۴
تا
۱۳۹۰
وابستگیِ اقتصاد ایران به نفت خام فروشی جهش پیداکرده و
وابستگیِ بودجهٔ دولت به درآمدهای نفتی هم به‌شدت افزایش
پیداکرده، یعنی حتی طرفدارانِ آن دولت هم این دو تا نقص بزرگ
را پذیرفتند. حتی طرفدارانِ افراطیِ ایشان هم به رسمیت
شناختند که کمترین فاجعه‌ای که ایشان به سرِ کشور آورد گسترش و
تعمیقِ وابستگی به نفت بود.
ین بدهی‌ها زمان بازپرداختش در دورهٔ دولت بعد بود که اصلاً در
ایجادِ چنین فاجعه‌هایی نقشی نداشته و ما در اقتصاد سیاسی به
چنین پدیده‌ای می‌گوییم
"گروگان‌گیریِ
دولت بعدی" و من گفتم ازنظر اخلاقی هم این کار یک کارِ بسیار
قبیحی است و اگر ما راه باز بکنیم هر دولتی هر ولنگاری خواست
انجام بدهد، بعد بارِ هزینه‌های ولنگاری‌های اقتصادی را به
دوشِ دولت بعد از خودش بیندازد، ما با بحرانِ مسئولیت گریزی در
سطح کلِ نظامِ ادارهٔ کشور روبرو خواهیم شد چون هرکسی می‌تواند
هر چیزی را لابه‌لای این‌طور آشفتگی‌ها پنهان بکند و پشتِ آن
نقایص پنهان شود و ضعف-های خودش را دیگر به عهده نگیرد.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 15 تیر |
