|
پیکر محمد رضا شجریان به زادگاهش "مشهد" منتقل و در آرامگاه
فردوسی به خاک سپرده شد. هم در تهران و هم در مشهد، حکومت بشدت
نگران شکل گیری یک بدرقه با شکوه و میلیونی و تبدیل آن به
تظاهراتی علیه حکومت بود. این پیش بینی دقیق بود و از مدت ها
پیش و در طول بیماری شجریان تدارک مقابله و جلوگیری از آن را
دیده بودند. بویژه که شجریان در سالهای متمادی اخیر مغضوب
حکومت بود و به همین دلیل، بر محبوبیت مردمی او بسیار افزوده
شده و مردم می خواستند پاسخ آن غضب حکومتی و این محبوبیت مردمی
را در بدرقه شجریان به نمایش بگذارند. از حق نباید گذشت که
انتشار تسلیت های حکومتی و موافقت با محلی که برای سپردنش به
خاک در نظر گرفتند (آرامگاه فردوسی) نیز گفتنی است. شاید کمی
که از التهاب کنونی گذشت، محوطه ای را که در آن شجربان به خاک
سپرده شد با همت یک بنیاد مرتبط با موسیقی ایران و خانواده
شجریان بتوان تبدیل به مقبره شبیه موزه و مکانی در خور
جاودانگی او تبدیل کرد. برای این کار کافی است خانواده شجریان
"لب تر کنند" تا هزینه آن در چشم بر هم زدنی فراهم شود و اگر
در حکومت درایتی باشد خود پیشقدم می شود. چنان که برای اخوان
ثالث شد و کردند.
آنچه که درباره بیم از تبدیل بدرقه شجریان به تظاهراتی میلیونی
می توان گفت، اینست که ایران در شرایطی است که هر رویدادی می
تواند به چنین تظاهراتی تبدیل شود. درباره شجریان قابل پیش
بینی بود و تدارک کنترل آن را دیده بودند اما هستند رویدادهائی
که هم مردم و هم حکومت را غافلگیر می کنند. همیشه از این ستون
به آن ستون "فرج"ی نیست، بنابراین باید فکری برای تن دادن به
خواست عمومی، پرهیز از انکار و دروغ و به جای مردم حرف زدن و
ترک بازی ها و لفاظی های حکومتی کرد. یعنی ضرورت تغییرات واقعی
را پذیرفت تا زمان باقی است و حوادث غیر قابل پیش بینی چون
آوار فرود نیآمده است.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 11 اکتبر 2020 |
