|
هاشمی رفسنجانی اشتباهات عظیمی در دهه اول جمهوری اسلامی مرتکب
شد. سالهائی که او در کنار آیت الله خمینی عملا سکاندار جمهوری
اسلامی بود. شاید بزرگترین اشتباه او قبولاندن ادامه جنگ با
عراق پس از بازپس گیری خرمشهر از ارتش صدام، به آیت الله خمینی
بود. رویدادی در دهه اول جمهوری اسلامی نیست که نام هاشمی
رفسنجانی پشت آن نباشد. این اشتباهات، پس از درگذشت آیت الله
خمینی نیز دردورانی که هاشمی رفسنجانی رئیس جمهور شده بود
ادامه یافت. این بار عمدتا در عرصه اقتصادی و تصفیه های حکومت
از کادرهای متمایل چپ مذهبی از حاکمیت. او در همآهنگی با صندوق
بین الملل پول و بانک جهانی، برنامه تعدیل اقتصادی را به بهانه
بازسازی ویرانی های جنگ و بحران اقتصادی ناشی از جنگ به اجرا
گذاشت و امثال میرحسین موسوی را به حاشیه راند. در این دوران 8
ساله، علی خامنه ای کم کم از زیر سایه هاشمی در آمد و خود
تبدیل به یک قطب قدرت شد. پس از پایان ریاست جمهوری هاشمی، قطب
جدید قدرت، گام به گام قطب قبلی قدرت در زمان حیات آیت الله
خمینی را به حاشیه راند. برنامه تعدیل اقتصادی با اندک
تغییراتی با اسامی تازه و بعنوان برنامه های 4 ساله و 5 ساله
جمهوری اسلامی دنبال شد. قطب تازه قدرت که به گفته خودش از
هنگام تدوین قانون اساسی با بخش حکومتی اقتصاد مخالف بود و
طرفدار بخش خصوصی بود، بتدریج و عملا قانون اساسی را چه در
زمینه حقوق اجتماعی مردم و چه اقتصاد دولتی کنار گذاشت و هاشمی
که در مجمع مصلحت به ریاست رسیده بود این تصمیمات قطب جدید
قدرت را به تصویب رساند. از جمله تغییر ماهیت اصل 44 قانون
اساسی که با صراحت از اقتصاد سه بخشی در جمهوری اسلامی دفاع می
کرد. در این تغییرماهیت بخش دولتی و تعاونی زیر پای بخش خصوصی
به سود اقتصاد تجاری له شد. هاشمی رفسنجانی که از نیمه های
دوران ریاست جمهوری اش بتدریج از خواب های طلائی بیدار می شد،
با علی خامنه ای زاویه پیدا کرد. این زاویه بندی با انتخاب
احمدی نژاد به ریاست جمهوری عمق پیدا کرد و در انتخابات ریاست
جمهوری سال 88 به اوج رسید. هاشمی عملا از جنبش سبز دفاع کرد و
علی خامنه ای با اصطلاح "بصیرت" به جنگ او رفت و وی را بی
بصیرت خواند و خود را صاحب بصیریت. سالهای زیادی طول نکشید که
معلوم شد بصیرت هاشمی در شناخت گردابی که جمهوری اسلامی به سمت
آن می رود بیش از علی خامنه ای بود که چشم بسته به سمت این
گرداب می رفت و جامعه را نیز با خود کشاند به ورطه بحران عمیق
سیاسی و اقتصادی و اجتماعی که اکنون شاهدش هستیم. هاشمی که
سیاسی تر و سیاستمدار تر از همه روحانیون زندان دیده دوران شاه
بود، طی چند نامه به علی خامنه ای که مهم ترین آن درباره
انتخابات 88 بود، امروز جمهوری اسلامی پیش بینی کرد. او یکبار
در جمعی از اطرافیانش گفت "اگر سقوط کنیم، مردم روحانیون را با
عمامه هایشان به درخت ها در خیابان آویزان خواهند کرد" و این
مضمون را به اشکال دیگری در مصاحبه ها و دیدارهایش مطرح کرد.
این که جامعه ایران دیگر جامعه دهه اول جمهوری اسلامی نیست،
این که مرجع نسل جوان دیگر روحانیون نیست، این که روحانیون عقب
مانده و مرتجع نمی توانند این تحول و این نسل را بشناسند و
همین ناهمآهنگی با نسل جدید چشم اسفندیار نظام است. او این
مواضع را تا لحظه ای که استخر مرگ شد تکرار کرد. از جمله در
گفتگوئی که با حسام‌الدین آشنا مشاور فرهنگی حسین روحانی داشت.
او در آن دیدار که 22 اردیبهشت سال 94 ( دو سال پس از رئیس
جمهور شدن حسن روحانی) انجام شد و اشاره به تقابل مرتجعین با
روحانی داشت گفت:
«توسعه
سیاسی برای ما ضرورت است. ما در شرایطی زندگی می‌کنیم که بخش
زیادی از نسل جدید سیاست حاکم ما را قبول ندارند. ما فکر نکنیم
که حالا هستیم و همه کارها دست خودمان است. بالاخره مگر ما چند
سال دیگر هستیم. این نسل جدید تصمیم‌گیر آینده است. با این
تفکری که اصول‌گرایان الان دنبال می‌کنند؛ هر روز کمتر و
منزوی‌تر می‌شویم. اگر مردم با ما همکاری نکنند به جایی
می‌رسیم که خیلی آسان ما را می‌خورند. ما باید مردم را داشته
باشیم. این مردم هم فقط این هیئتی‌ها و امثالهم نیستند، این
مردم کسانی هستند که الان پر از دانشمند، تحصیل‌کرده از
دانشگاه‌ها خارج می‌شوند...»
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 14 نوامبر 2021 |
