|
ایران نه در جریان مذاکرات وین و نه در هر مذاکرات دیگری که با
محور مسائل اتمی ایران شکل بگیرد، نه می توانست، نه میتواند و
نه صلاح است که از راه رفته بازگردد. شاید توقفی کوتاه و باز
اندیشی و کاهش تنش ها و لغو تحریم ها و رها سازی گریبان مردم
از چنگال تحریم‌ها بعنوان یک ضرورت پذیرفته شود، اما نه بیش از
آن. شواهد نیز حکایت از ادامه این سیاست در جمهوری اسلامی و
پذیرش آن از سوی طرف های مذاکره کننده دارد. اما این امر
مستلزم پرهیز از تهدید این و آن و دست کشیدن از برخی شعارهای
پوچ و دردسر ساز است. ظاهرا دولت جدید با آنکه کپی برداری شده
از دولت احمدی نژاد است، در زمینه سیاست خارجی سیاست های شعاری
و دردسر ساز او را نمی خواهد دنبال کند و در این عرصه ظاهرا
رهبر جمهوری اسلامی نیز تجربه اندوخته است. چنان که گویا در
زمینه اظهار نظرهای شتابزده و آب نکشیده ای مانند اظهار
نظرهائی در حد ممنوع اعلام کردن خرید واکسن و یا در باره فیلم
و سینما، افزایش جمعیت، شعر و...
پیوند تولید موشک و سیاست منطقه ای جمهوری اسلامی به فعالیت
هسته ای نیز نه باید و نه می تواند پذیرفته شود. اگر امتیازی
به کارنامه رهبر جمهوری اسلامی بخواهد داده شود، در همین عرصه
هاست والا در عرصه های دیگر او کارنامه قابل دفاعی ندارد.
بویژه در کلیه سیاست‌های داخلی. مجموع سیاست اتمی و منطقه ای
را به آسانی می شود در یک مانیفست دقیق جمعبندی کرده و با
صداقت کامل با مردم در میان گذاشت و حمایت ملی را نیز خواهان
شد، اما شرط نخست آن آشتی با مردم ایران است. برای تهیه و
پیشبرد چنین مانیفستی نیاز به تحمیل رئیس جمهور و مجلس به مردم
نبود و نیست. وقتی یک سیاست راهبردی از حمایت اکثریت مردم
برخوردار باشد، کاربدستانی بسیار لایق تر از آنها که فرصت
طلبانه سینه چاک داده و ولایت پذیر شده اند به میدان می آیند.
مذکرات چند روز اخیر در مجلس برای بررسی کارنامه وزرای
پیشنهادی دولت آینده به وضوح این فرصت طلبی و چاپلوسی را به
نمایش گذاشت. همچنان که کارنامه بسیاری از وزرای پیشنهادی چنین
کارنامه ای را آشکار کرد. بزرگترین دریچه فساد، غارت، جاسوسی و
خیانت ملی در همین عرصه گشوده شده است و فقر و تبعیض، اختلاف
طبقاتی، رواج دروغگوئی و سانسور و پنهانکاری حکومتی و بیگانگی
مردم با حکومت نیز ریشه اش در همینجاست، نه در فرستادن نفت به
لبنان و ونزوئلا و یا همسوئی و اتحاد با روسیه و چین.
بنابراین، می توان و باید مذاکره کرد، باید از تنش ها کاست،
باید ایران هراسی را در منطقه و جهان خنثی کرد و پیش از آن
حکومت هراسی را در داخل کشور علاج کرد. مذاکره ننگ نیست، تسلیم
شدن ننگ است و هیچ نیروی واقعا ملی، خواهان تسلیم و مرعوب
مانورهای اسرائیل در منطقه شدن نیست. حکومت بجای پیش کشیدن
بادمجان دور قاب چینانی که سر بزنگاه های حیاتی چهره دوم خود
را نشان خواهند داد، بندها را از پای نیروهای ملی باز کند، از
طرح نظرات به خود بیم راه ندهد تا همین نیروهای ملی خود مدافع
آگاه سیاست های ملی و مانیفست منطقی سیاست اتمی و منطقه شوند.
از برجام و فاتف نباید ترسید، از چاپلوسی و بی لیاقتی و
ماجراجوئی باید ترسید. در این زمینه با نظر مسیح مهاجری مدیر
مسئول روزنامه جمهوری اسلامی که هر اندازه او منطقی و دلسوز
است، امثال حسین شریعتمداری بی منطق و جنجال آفرین موافقیم.
این نظر را در همین شماره پیک نت می خوانید.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 25 آگوست 2021 |
