ابراهیم رئیسی خود بیش از همه میداند که در واقع رئیس جمهور انتصابی است نه انتخابی. شاید به همین دلیل در این روزها در هر مصاحبه ای سعی می کند اگر درباره قتل عام زندانیان سیاسی سال 67 از او سئوال کردند، شتابزده و عصبی و با جملات تکراری شانه خود را از زیر این بار بیرون بکشد و اگر در باره دولت آینده از او سئوال کردند وعده های در باغ سبز بدهد. از جمله این که کابینه اش فرا جناحی خواهد بود، نظر کارشناسان را قبول می کند، به شایسته سالاری عقیده دارد و جناح و سلیقه سیاسی مورد نظرش نیست! (از مصاحبه با صدا و سیما که مصاحبه کننده اش یک مصاحبه کننده امنیتی در صدا و سیماست.)
او در همین مصاحبه افزوده است: گمانه زنی های رسانه ها راجع به اعضای دولت دقیق نیست و ما سامانه پیشنهاد برای تعیین مدیران را راه اندازی می کنیم. بنای ما همکاری با همه عزیزان در تمام بدنه دولت است البته به شرطی که به دغدغه های دولت جدید پایبند باشند.
اینها وعده هائی است که بزودی میزان درستی و نادرستی آن آشکار خواهد شد و نباید عجله کرد. اما درباره آنچه که در باره قتل عام 67 به پای او نوشته شده. او در سخنانی که می شنوید، سعی می کند نقش خود در آن قتل عام تکذیب کند. اصل قتل عام را نه تنها (با عصبانیت و پرهیز از بکار بردن کلمه "اعدام") می پذیرد و تائید می کند، بلکه آن را افتخار هم میداند، اما در پایان سخنانش خطاب به کسانی که او را در این افتخار شریک میدانند می گوید که برای بدنام کردن، اسم من را که آن زمان معاون دادستان بودم به جمع هیات مرگ اضافه می کنند! او نمی گوید که بعنوان نماینده دادستان در این هیات حضور داشته و باز نمی گوید که چرا برای گرفتن تائید اعدام 200 نفر باقی مانده به دیدار آیت الله منتظری می رود؟ و اساسا چرا نمی خواهد زیر بار آن افتخار برود؟
رئیسی نمی گوید که صدها زندانی که هیچ ارتباطی با مجاهدین خلق نداشتند و یا نقشی در آنچه که او می گوید نداشتند چرا اعدام شدند؟