|
مذاکرات وین بر سر احیای کامل برجام وارد پیچ و تابی شده که
دشوار بتوان تصور کرد بتوان آن را به سرانجام رساند. این
مذاکرات اگر تا یکماه پیش می توانست با نتایجی پایان یابد که
منافع ایران تامین شده و به مصالحه ای "برُد برُد" دست یافت
اکنون با انتخاباتی که برگزار شد و اعتصاباتی که آغاز شده،
دیگر ایران موقعیت یک ماه پیش را دراین مذاکرات و چانه زنی ها
ندارد. احتمالا روحانی نیز با آگاهی از همین موقعیت دیگر کمتر
درباره مذاکرات وین سخن می گوید، ظریف بکلی خود را کنار کشیده
و عراقچی نیز به سایه پناه برده است. بسیاری بر این تصورند که
با استقرار رئیسی در کاخ ریاست جمهوری مذاکرات وین بار دیگر
آغاز شده و آخرین مرحله آن طی می شود. اما شواهد نشان میدهد
چنین نیست. رئیس جمهوری که منتخب نیست و منصوب بیت رهبری است و
هرگز توان و تجربه و دانش روحانی را ندارد در کنار رهبری که از
ترس مرگ سیاسی، تن به خودکشی سیاسی داده و حالا باید از خواست
های اکثریتی به توافق های اقلیتی رضایت بدهد، بعید است حریف
مذاکرات اتمی بشود. زمان نیز به دو ماه پیش باز نخواهد گشت و
موقعیت ایران دیگر موقعیت پیش از انتخابات 1400 نیست. چشم
اسفندیار حکومت و نظام را امریکا و کشورهای غربی بازشناخته
اند. این چشم اسفندیار بحران اقتصادی، فساد نهادینه شده
حکومتی، رویگردانی مردم از حکومت و از همه مهم تر، ترس امنیتی
در میان مردم جای خود را به خشم و بی پروائی امنیتی داده است.
این تصور که چین و روسیه نیز مانند دو ماه پیش طرف ایران را در
مذاکرات وین بگیرند ضعیف شده است. آنها نیز خسته شده اند از
رسیدن به تفاهم و بازگرداندن عراقچی به تهران برای گرفتن رضایت
رهبر و دست خالی بازگشتن عراقچی. آغاز تولید اورانیوم فلزی 20
در صدی دست این دو کشور را هم برای اعلام صلح آمیز بودن فعالیت
اتمی ایران بسته است. این درحالی است که آنها نیز بسیار بعید
است با تولید موشک اتمی توسط جمهوری اسلامی موافق باشند زیرا
حکومت در ایران نه یکپارچه است و نه تحت کنترل و نه تابع قول و
قرار ها. حتی در حد پاکستان و اسرائیل!
مواضع سیاسی جدید امریکا علیه ایران و افزودن بر تحریم ها و پا
سست کردن برای بازگشت به مذاکرات وین نیز نشان میدهد این کشور
نیز مانند دو ماه پیش طرفدار تفاهم اتمی با ایران نیست. آیا
جمهوری اسلامی در چنین شرایطی و نا امیدانه به سیم آخر خواهد
زد و تولید کلاهک اتمی را اعلام خواهد کرد؟ دراین صورت با
بحران اقتصادی و نارضائی وسیع و رو به گسترش مردم چه خواهد
کرد؟ اگر تجدید نظر دولت اسرائیل در سیاست هایش در برابر ایران
همراه باشد با مناسبات ویژه با کشورهای عرب و از جمله خلیج
فارس و همکاری با برخی ازاین کشورها برای دستیابی آنها به
تکنولوژی اتمی ایران را در گرداب تازه ای نخواهد کشاند؟ آیا
عقب نشینی نظامی امریکا از افغانستان وعراق و حتی سوریه (در
آینده) با پیش بینی فاجعه ای که حدس زده می شود صورت نمی گیرد؟
نه خوی امریکا تغییر کرده و خواهد کرد و نه بنیان های سیاسی
تاسیس اسرائیل. بنابراین، باید در جستجوی پاسخ سئوالات بالا
بود.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 12 ژوییه 2021 |
