|
احمد وحیدی، وزیر کشور در هشتمین نشست قرارگاه تحول اجتماعی
گفت:
«اتفاقات اخیر سبب شد مشکلات اجتماعی و عفونت‌هایی که در درون
پیکره بزرگ جامعه ما هست ظهور و بروز بیشتری پیدا کند تا همه
مسئولین جهت رفع آن به تقلا بیفتند.» البته سخنرانی ایشان
حاشیه های پر ابهام و اوهام زیاد داشت که تقریباً تکرار خوش
خیالی های گذشته است و آلوده به بی خبری از عمق مشکلات
اجتماعی. اما همین که پذیرفته در درون حاکمیت با مشکلات
اجتماعی روبروست و مسئولین برای رفع آنها به تقلا افتاده اند،
خودش بک گام به جلوست. ایشان از بسیجی های دهه هشتادی یاد کرده
و خواهان تقویت مسجد و .... شده است. هم برای ایشان و هم برای
دیگر دست اندرکاران نظام باید آن بخش از شعر زیبای شفیعی کدکنی
را خواند: «گر از این کویر وحشت، به سلامتی گذشتی» فراموش نکن
که چگونه گذشتی و برای گرفتار نیامدن دوباره در این کویر وحشت،
به فکر چاره ای اساسی باید بود. یعنی ساختار اجتماعی
را
باید چنان پذیرفت که نیاز زمان است. نمی توان با معیارهای ۴۰
سال پیش جامعه ساخت و پافشاری بر ادامه گذشته، یعنی رفتن به
استقبال کویر وحشتی بزرگتر.
به قول ایشان، حالا دیگر همه مسئولین کشور، با اتفاقات اخیر
(اعتراضات مردم) اگر در گذشته هم خبر نداشتند حالا خبر دارند
که در جامعه چه می گذرد و مردم چه می خواهند. این که از خارج
چه دست هائی برای تحریک مردم دراز است، نمی تواند دلیلی برای
انکار واقعیات باشد. اردشیر زاهدی وزیر خارجه شاه که در مهاجرت
سوئیس درگذشت، در یکی از آخرین اظهار نظرهایش حرف دقیقی زد. او
گفت: «اگر عیب و ایرادی نداشتیم، انقلاب نمی شد!». این جمله را
همه دست اندرکاران حکومت باید روی انگشترهای عقیقی که اغلب در
دست دارند بنویسند و هر روز چند نوبت به آن نگاه کنند تا
یادشان نرود «اگر عیب و ایرادی نداشته باشیم، مردم از جانشان
مایه نمی گذارند و دست به اعتراض نمی زنند».
معنای این جمله را ظاهرا آیت الله خوئینی ها زودتر از دیگرانی
که در حاکمیت بوده و یا هستند درک کرد و در نامه ای که برای
رهبر جمهوری اسلامی نوشت، خواهان تجدید نظر در سیاست های داخلی
۳ دهه گذشته نظام شد. همه آنها که در موسسه تحقیقات استراتژیک
مجمع مصلحت و یا در مجلس و یا در دوران اشغال سفارت امریکا و
یا در روزنامه سلام با خوئینی ها کار کرده معترفند که او سیاسی
ترین و هوشمندترین روحانی پس از انقلاب است و کم می گوید، اما
وقتی می گوید، گزیده می گوید!
بدون تجدید نظر و تغییر سیاست های داخلی (بویژه اقتصادی و
اجتماعی) سه دهه گذشته، نمی توان برای پیشبرد آن سیاست راهبردی
که عبداللیهان می گوید و مجلس هم در جهت آن پیوستن به شانگهای
را تصویب کرده به موفقیت امید داشت. دو سیاست داخلی و خارجی،
در پیوند با یکدیگر معنا و مفهوم پیدا می کنند. برای گردش به
شرق نیاز به بسیج ملی است و بسیج ملی جز با قبول تغییرات اساسی
در سیاست ها و جلب رضایت مردم ممکن نیست. چنان که می بینیم که
بسیار به ندرت مردم معنای گردش به شرق و نتایج آن را میدانند و
از آن حمایت می کنند و اساساً گوششان بدهکار این سیاست راهبردی
نیست.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۲۸ نوامبر ۲۰۲۲ |
