مرگ مشکوک به قتل دکتر "آیدا رستمی" و مرگ ها و خودکشی ها مشکوک دیگر به همراه اعدام های اخیر نشان میدهد که نهادهائی در درون حکومت نه می خواهند تن به تغییرات بدهند و نه خواهان آرامش در جامعه اند. این درست همان خواستی است که غرب و بویژه امریکا دارد و از سوی تلویزیون های سه قلوی لندن تبلیغ و تشویق می شود. وعده های پیاپی "جمع شدن اعتراضات" اگر خود فریبی و رهبر فریبی نباشد، کار همان نهادهائی است که مخالف تغییرات و قبول خواست های مردم اند و بدون تردید در میانشان چهره های نفوذی نیز عمل می کنند. هیچکس خبرهای رسمی و امنیتی را که درباره مرگ های مشکوک و خودکشی ها اعلام می شود باور ندارد و این ناباوری خشم عمومی را بیشتر می کند. آنها که جمع شدن اعتراضات را بشارت می دهند، طرفداران وقایع خونین دهه ۶۰، قتل عام زندانیان در سال ۶۷، حمله به کوی دانشگاه، سرکوب شورش ۹۶ و ۹۸ و حامیان کودتای انتخابات ۸۸ و قتل های زنجیره ای هستند که جنبش اعتراضی کنونی را هم ادامه همان وقایع میدانند و راه و روش مقابله با آن را ادامه همان راه و روش های گذشته. شعار آنها "نصرت بالرعب" است. آیا ایجاد رعب، آن هم در شرایط کنونی که بحران اقتصادی و اجتماعی سراپای ایران را فرا گرفته و شکم مردم گرسنه است و گرسنگان از تبعیض و تقسیم مردم به خودی و غیر خودی در رنج جواب میدهد؟ پاسخ این سئوال قطعا منفی است. ما در ماهها و هفته های اخیر بارها نوشته ایم که ضمن حمایت از سیاست خارجی، حمایت از قدرت نظامی ایران برای دفاع از تمامیت ارضی کشور و حتی تکامل قدرت اتمی ایران، معتقدیم تا این سه مولفه که سیاست نگاه به شرق را پوشش میدهند با سیاست داخلی همآهنگ نشود و یک بسیج ملی برای حمایت از آن بوجود نیآید، این سه مولفه نمی تواند به سرمنزل مقصود برسد. این بسیج ملی هم نیازمند یک خانه تکانی اساسی در حکومت است. بارها نوشته ایم و باز هم می نویسیم که با شبکه امام جمعه های متحجری مانند علم الهدا و صدیقی و احمدخاتمی و بقیه این طیف و دار و دسته مداحان حتی اگر تمام قوای انتظامی و امنیتی نیز پشتیبان آنها باشند نمیتوان مقابل غرب و بویژه امریکا و اسرائیل ایستاد و سیاست خارجی پیوستن به جبهه شرق را پیش برد. بویژه که در داخل حکومت شبکه های پرقدرت مافیائی مخالف نگاه به شرق با قدرت مالی و نفوذ حکومتی که دارند فعالانه عمل می کنند. قتل و جنایت و اعدام و مرگ های مشکوک، پر کردن زندانها و پخش فیلم هائی که امنیتی ها در زندانها تهیه می کنند، هرگز نمیتواند ضامن آرامش جامعه باشد. با جامعه آماده یک حادثه و یا یک جرقه برای انفجار بزرگ، چگونه میتوان استقلال کشور را حفظ کرد؟ قدرت نظامی و اتمی و تکیه به جبهه شرق می تواند ضامن استقلال و حفظ تمامیت ارضی کشور باشد اما به آن شرط که عموم مردم ایران راضی از حکومت باشند و حامی سیاست خارجی آن. در غیر اینصورت، آن سیاست خارجی قربانی آن سیاست داخلی خواهد شد که حداقل سه دهه است ادامه دارد!