|
امریکا، روسیه، چین، کشورهای عضو اتحادیه اروپا و حتی کشورهای
افریقائی و آسیائی هر یک به فراخور موقعیت و مناسبات جهانی
خود، با نگرانی از گسترش جنگ های منطقه ای و حتی در جهان بر
توان نظامی خود می افزایند. طبیعی است که ایران نیز بر قدرت
نظامی خود بیافزاید و این ربطی به این که با جمهوری اسلامی
موافق هستیم یا مخالف ندارد. مسئله قدرت نظامی ارتباط مستقیم
به تمامیت ارضی ایران دارد. تمامیتی که بشدت در خطر است و بیش
از دو راه حل برای آن وجود ندارد: اول وحدت درونی کشور و بسیج
مردم که این امر نیازمند تجدید نظر اساسی حکومت در سیاست های
اقتصادی، سیاسی و اجتماعی سه دهه گذشته دارد و دوم بالا بردن
قدرت نظامی که حکومت به این دومی بسیار بیش از اولی توجه کرده
که باید آن را تائید و تشویق هم کرد. حتی در عرصه گسترش فعالیت
های اتمی. درعین حال که اگر حکومت نتواند پشتیبانی مردمی را
ضمیمه این قدرت نظامی کند، جنگ داخلی و حمله نظامی به ایران
دور از انتظار نیست. امروز، حتی چین با تمام قدرت اقتصادی –
نظامی که دارد نگران جنگ است. چرا ایران این نگرانی را نباید
داشته باشد؟ و چرا مخالفان جمهوری اسلامی (آنها که ریگی در کفش
و نعلین ندارند) و منتقدان سیاست های حکومت نسبت به این خطر کم
توجه و حتی بی توجه اند؟
رئیس جمهور چین که فرماندهی کل قوا را نیز در این کشور بر عهده
دارد در کمیسیون نظامی حزب حاکم گفت: «تقویت نیروهای مسلح و
آمادگی رزمی آنها از مصوبات کنگره حزب کمونیست کشور است. کل
ارتش باید تمام انرژی و فعالیت های خود را صرف آمادگی رزمی کند
و توانایی خود را برای جنگ و پیروزی افزایش دهد.»
چین متکی به یک حزب سراسری و سازمان یافته و منسجم و در عین
حال متکی به طرح های اقتصادی به سود زندگی همه مردم کشور است.
مبارزه با فساد حکومتی بی رحمانه است و کنترل سود و سرمایه نیز
در اولویت و این درست همان دو ضعف بزرگی است که جمهوری اسلامی
گرفتار آنست. شبکه مداحان و امام جمعه ها حزب منسجم سیاسی
نیستند تا یک سیاست واحد را بتوان به کمک آن پیش برد. بسیج هم
در عمل هم یک واحد نظامی است و هم باید در کنار واحدهای نظامی
فعال باشد نه برای سرکوب مردم و روبرو شدن با آنها و تشدید
نارضائی ها.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۱۳ نوامبر ۲۰۲۲ |
