|
جنبش اعتراضی در ایران که می رود تا بصورت موضعی و پراکنده
وارد سومین هفته خود شود، عمدتا جنبشی است علیه ارتجاع مذهبی و
فشارهای اجتماعی که در سالهای اخیر و بویژه در یکسال اخیر
حکومت روی نسل جوان اعم از دختر و پسر آورد و به همین دلیل نیز
ترکیب سنی معترضان حتی به گفته و به اعتراف مقامات قضائی و
انتظامی از 15 تا 25 سال است. به همین دلیل، در شعارهای
اعتراضی، از مطالبات اقتصادی که بویژه در یکسال گذشته در جنبش
های اعتراضی علیه بی آبی، آلودگی هوا، بیکاری، فقر، پرداخت
نشدن حقوق ها، تبعیض مذهبی و... در مناطق مختلف ایران مطرح
بود، چیزی شنیده نمی شود. این دو جنبش که مکمل یکدیگر شده اند،
آن تجدید نظری را در سیاست های اجتماعی و اقتصادی دردستور قرار
نداده و یا نخواهد داد که همگان منتظر آن هستند؟ تاخیر در این
تجدید نظر و پافشاری بر سیاست های گذشته آنقدر ادامه یافت تا
کار به امروز کشیده شد. چرا باید این همه زندانی سیاسی و فعال
مدنی و حقوق بشری در زندانها داشت؟ چرا فلان برنامه ورزشی در
تلویزیون که میلیون ها جوان طرفدار آن بودند با لجبازی مراکز
قدرت حذف شود؟ چه نیازی به گشت ارشاد و بوجود آمدن آن صحنه های
خشم برانگیز از دستگیری دختران و زنان بود؟ چرا باید زنان و
دختران را از فلان رشته ورزشی محروم کرد؟ چرا باید جلوی ورود
دختران جوان به ورزشگاهها را گرفت؟ محرومیت ها و ممنوعیت هائی
که شامل حال ورزشکاران، نویسندگان، هنرمندان، فیلمسازان و...
شد چه ضرورتی داشت؟ چه نیازی به بقچه پیچ کردن گویندگان و
مجریان زن سیما و تبدیل آنها به کلاغ سیاه در تلویزیون است؟
مفت گوئی های امام جمعه ها اعتبار روحانیت شد و یا برعکس موجب
بی اعتباری روحانیون شد؟ تقسیم جامعه به خودی و غیر خودی به
سود ایران و انقلاب تمام شد و یا زمینه ساز فساد و دزدی و
نفوذ؟ چرا با شادی مردم سر سازش ندارید؟ این بلائی که سر
موسیقی و خوانندگان زن و مرد آوردید و بجای آن مداح پروری
کردید، چه سودی داشت؟ این لیست سیاه را می توان با صدها مثال
پر کرد. حالا، امروز که گویا می خواهند چند گام به عقب
بردارند، نمیدانند کدام پل ویران شده را آباد کنند! و تازه بر
سر "اکنون یا پس از فروخواباندن اعتراضات" گیر کرده و اختلاف
دارند. ما بارها نوشته ایم و تکرار می کنیم که پیشبرُد سیاست
خارجی کنونی که عمدتا بر پایه مقاومت در برابر اسرائیل و
امریکا و دفاع از دستآوردهای نظامی، منطقه ای و اتمی است، نمی
تواند بی اعتناء به ضعف های اساسی سیاست های داخلی ادامه یابد.
این یک تضاد است که سرانجام یکی بر دیگری غلبه خواهد کرد. نمی
توان اقتصاد رانتی و تاریخی ترین اختلاف طبقاتی را داشت و
تسلیم مافیاهای اقتصادی و مرتجعین مذهبی بود و آنگاه در عرصه
جهانی سیاست گردش به شرق را پیش برد. تعلل در حل این تضاد به
فاجعه نقش آفرینی قدرت های غربی در ایران ختم خواهد شد و مردم
ناراضی از حکومت، حداقل، ناظر این فاجعه! این تضاد را امروز
باید حل کرد، چرا که فروخوابیدن واقعی اعتراضات مردمی در دل آن
نهفته است نه در سرکوب و ادامه سیاست های تبلیغاتی آغشته به
دروغ و تهمت !
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۱۰ اکتبر ۲۰۲۲ |
