|
مجموع سیاست های داخلی جمهوری اسلامی در جهت وحدت ملی نیست. نه
تنها در جهت وحدت ملی نیست، بلکه علیه آنست و این درحالی است
که جمهوری اسلامی سیاست خارجی را پیش گرفته که موفقیت آن در
گروه حمایت ملی است. هر گونه انکار نارسائی ها و دفاع از سیاست
های جاری در داخل کشور پایه های سیاست خارجی را تضعیف می کند.
بویژه که همه شرایط نشان میدهد که جهان به سمت حوادثی مهم و
سرنوشت ساز پیش می رود و تردید نیست که ایران در قلب در این
حوادث قرار خواهد گرفت. نمیتوان زندانها را پر کرد از فعالان
سیاسی و مدنی، نمی توان همچنان به شکنجه و اعتراف گیری ادامه
داد، نمی توان فرمان سانسور خبری داد، نمی توان از سیمای
جمهوری اسلامی که یک جعبه سیاه است دفاع کرد، نمی توان مردم
معترض و ناراضی را اوباش و اغتشاشگر معرفی کرد، نمی توان مملکت
را در چنگال اختاپوس سرمایه داری تجاری و غارتگر رها کرد و
آنوقت تاسیسات اتمی را به زیر کوه های زاگرس برد و آماده ترک
مذاکرات اتمی شد و در برابر تحریم ها و بلوکه شدن پولهای ایران
ایستاد. نمی توان گریبان مردم برای مالیات را گرفت اما
بزرگترین موسسات و نهادهای وابسته به حکومت را از مالیات معاف
کرد. نمی توان پیشنهاد دهنده یک پول واحد جهانی برای جایگزین
کردن آن با دلار بود اما مردم را نا محرم دانسته و هیچ واقعیتی
را با آنها در میان نگذاشت. نمی توان از خصوصی سازی لجام
گسیخته ای که بخش مهمی از فاجعه اقتصادی حاکم بر کشور نتیجه
آنست، همچنان دفاع کرد و در کنار کشورهائی قرار گرفت که از
استقلال خود در برابر امریکا دفاع می کنند و سیستم اقتصادی را
در کشورهایشان دنبال می کنند که بکلی با سیستم اقتصادی حاکم بر
ایران تفاوت دارد. حتی در روسیه نیز شاهدیم که افتان و خیزان
درحال تغییر سیستم اقتصادی و رفتن به سوی خدمات عمومی اند و در
چین هم که وضع بکلی به گونه ای دیگر است. نمی توان معلم هائی
را در خیابانها سرکوب کرد که فریاد می زنند "آموزش و پرورش
باید مجانی شود" و یا کارگرانی را اغتشاشگر اعلام کرد که علیه
خصوصی سازی ها شعار می دهند و آنوقت مقابل امریکا ایستاد و
درجبهه جهانی که علیه آن شکل گرفته و در آینده آشکار تر شکل
خواهد گرفت برای خود جائی مناسب را یافت. نمی توان به مردم
دروغ گفت و از روی سر آنها تصمیم گرفت و انتظار حمایت ملی را
داشت. این دو سیاست با هم نمی خوانند و سرانجام نیز یکی از
آنها تسلیم دیگری خواهد شد و اگر تدبیری اندیشه نشود، این
تسلیم یکی به دیگری با حوادثی هولناک در کشور همراه خواهد شد
که شاید حاصل آن بر باد رفتن تمامیت ارضی ایران باشد. برای
چاره اندیشی، اگر دیروز زود بود، قطعا فردا دیر است. این حکم
بحران همه جانبه ای است که بر کشور حاکم است و در شعارهای
اقشار و طبقات مختلف مردم که به خیابان می آیند بازتاب دارد.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۲۲ ژوئن ۲۰۲۲ |
