|
لجام گسیختگی در اظهار نظرها ودخالت های بی جای فرماندهان سپاه
در امور اجتماعی و مذهبی از جمله دلائل عدم مقبولیت آنها در
بین مردم شده است. آنها که در طول جنگ با عراق ستایش می شدند،
این سرمایه را بتدریج و با دخالت در اموری که به آنها هیچ
ارتباطی نداشته و ندارد، این سرمایه را بر باد داده اند.
این مسئله چرا امروز اهمیت ویژه دارد؟
به این دلیل ساده که ایران امروز، دیگر ایران سال های بعد از
انقلاب و سالهای جنگ با عراق نیست. دو نسل میانسال و جوان شکل
گرفته اند که دیدگاههایشان با نسل پیش از خود متفاوت است. از
آن مهم تر این که چنان ظلم طبقاتی بر جامعه حاکم شده که دیگر
به هیچ وجه نمی توان روی بسیج مردمی (مانند دوران جنگ با عراق)
حساب کرد. ادعاهائی هم که درباره بسیج می شود، در آن حد اهمیت
دارد که بدانیم بسیج ادامه سپاه است و نه جدا از آن. و این
ربطی به بسیج مردمی ندارد.
از سوی دیگر خطرات خارجی کمتر از دوران جنگ با عراق نیست، در
داخل کشور هم حاکمیت، آن حاکمیت دوران جنگ نیست.
از این اشارات به آسانی می توان این نتیجه را گرفت که ایران
نیز مانند همه کشورهای دیگر جهان، امروز برای دفاع از تمامیت
ارضی خود متکی به قدرت نظامی حکومت است. ماجرای غزه نشان داد
که حتی در حد یمن هم، دیگر در ایران نمی توان نیرو بسیج کرد و
به خیابان آورد. حتی از به خیابان آمدن مردم نیز حکومت بیم
دارد زیرا این به خیابان آمده ها می تواند ناگهان شعارهایی
علیه حکومت بدهد.
این که چه چاره ای برای داخل کشور و رضایت مردم و جلب حمایت
آنها باید جست، بحث این عنوان اول نیست، بلکه بحث اینست که
سپاه و ارتش امروز وظیفه دارند از تمامیت ارضی ایران دفاع کنند
و حکومت نیز هرچه در این عرصه سرمایه گذاری کند کم کرده است.
ما حتی در روسیه نیز شاهدیم که حکومت در عرض دو سال، نیروی
نظامی خود را از ۱۸۰ هزار به نزدیک یک و نیم میلیون رساند و
مدرن ترین و پیچیده ترین سلاح ها را تولید کرد. حتی واحدهای
نظامی پهلوئی را با استخدام نیروهای داوطلب و ویژه تشکیل داد.
در این دو سال که از جنگ اوکراین می گذرد، حکومت فراخوان نداد
که مردم در حمایت از جنگ به خیابان بیایند، بلکه همزمان با
تقویت قدرت نظامی، تصمیمات قاطع برای بهبود زندگی مردم، آموزش
مجانی، افزایش حقوق بازنشستگان و ... گرفت.
حتی همین نمونه عینی و در کنار ایران نشان میدهد که امروز حرف
اول را برای دفاع از کشور نیروی نظامی می زند و نه تظاهرات
خیابانی مردم. درعین حال که مردم در کمال رضایت و میهن دوستی
از قوای نظامی روسیه دفاع کرده و آن را حمایت می کنند.
با قبول این واقعیت که تصور می شود راس نظام هم به آن باور
دارد و آن را درک کرده، هر نوع اظهار نظر و دخالت بی جای
فرماندهان ارتش و سپاه در امور اجتماعی و مذهبی گامی است در
جهت تضعیف موقعیت نیروهای نظامی کشور نزد مردم. به فلان
فرمانده سپاه چه که درباره حجاب و موسیقی و سینما اظهار نظر
کند. آنها باید به فکر باز نگهداشتن دالان زنگزور باشند و جلب
ارمنستان به جبهه ایران و نه رفتن به دامن ناتو. آنها باید به
فکر حضور اقتصادی و مشورت نظامی در افغانستان باشند، بجای
روسری و تار و تنبک. اگر در امور داخلی نظری دارند و از ناحیه
ای احساس خطر برای انقلاب می کنند و می خواهند رسالت نام خود
را بعنوان سپاه پاسداران انقلاب حفظ کنئد، به فکر دگرگونی
سیستم و مناسبات اقتصادی حاکم بر کشور باشند که انقلاب را به
باد داده است. هر اندازه که دخالت های مذهبی و اجتماعی آنها را
از چشم مردم انداخته و بیشتر خواهد انداخت، دخالت قاطع آنها در
عرصه دوم برای دگرگونی مناسبات طبقاتی حاکم بر جامعه به سود
سفره مردم اعتبار نوینی را برای آنها به همراه خواهد آورد.
(بعنوان نمونه ای از خالت های بی جای فرماندهان سپاه در امور
اجتماعی و فرهنگی در همین شماره تازه ترین سخنرانی فرمانده
سابق کل سپاه "عزیز جعفری" را بخوانید که از فرمانده جبهه جنگ
با عراق بوده است)
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۱۰ مارس ۲۰۲۴ |
