|
از هر رویدادی در ایران، حکومت می تواند درس گرفته و در سیاست
های تبلیغاتی، اجتماعی و اقتصادی خود تجدید نظر کند، اما دریغ
از برداشتن یک گام در این جهت. حتی اگر یک بخش از حاکمیت قصد
چنین تجدید نظری را داشته باشد، بخش های دیگر نه تنها خود گامی
بر نمیدارند، بلکه قلم پای آن بخشی را می شکنند که می خواهد در
جهت تجدید نظر گام بردارد.
همین آخرین حادثه، یعنی انفجار تروریستی و پرتلفات کرمان و
نحوه روبرو شدن حاکمیت با آن را مرور کنیم. یک روز پس از
سالروز ترور قاسم سلیمان و آن انفجار هولناک، رئیس جمهور رفته
است بالای قبر قاسم سلیمانی. سفری نمایشی و تشریفاتی، که مردم
حق دارند از خود سئوال کنند: اگر قرار بر حاضر شدن بر سر قبر
قاسم سلیمانی بود، چرا همان روز سالروز رئیس جمهور نیآمد که
اگر او می خواست بیاید قطعا امنیت محوطه را از هر لحاظ تامین
می کردند و آن اقدام تروریستی خنثی می شد و روی نمیداد.
همین بازیهای تشریفاتی و نمایشی است که موجب می شود مردم
وسیعا از یکدیگر سئوال کنند که چرا در روز انفجار حتی یک مقام
و یا یک فرمانده در محل انفجار نبود و اگر بود چرا نام یک مقام
و فرمانده درمیان قربانیان نیست؟ و در ادامه این سئوال برسند
به این شایعه که معلوم نیست از کجا در جامعه دامن زده شده است:
"کار خودشان بود!"
نخواهید و انتظار نداشته باشید که این واقعیات تلخ گفته نشود.
گفته و نوشته هم که نشود، در میان مردم پخش است و اتفاقا باید
جسارت داشت و آنها را بسیار ساده و بی شعار و صفات و اضافات
مطرح کرد و به آنها پاسخ منطقی داد.
همین پنهانکاری ها از مردم است که موجب می شود تا مطبوعات
امریکا و اروپا و مقامات اسرائیل برای بیرون کشیدن اسرائیل از
زیر ضربه، بی وقفه از داعش بعنوان عامل ترور یاد کنند و
مطبوعات ایران هم کپی برداری از آنها کرده و همین را به خورد
مردم بدهند. و یا سناریوی قتل مهرجوئی را با علم کردن یک تاجیک
بعنوان عامل ترور تکرار کنید. چرا نباید بررسی شود که آیا این
خبر که آموزش و پرورش کرمان مدارس را برای رفتن دانش آموزان به
آن قتلگاه تعطیل اعلام کرده بود یا نه؟ و اگر چنین کرده، با
اجازه و در همآهنگی با کدام ارگان انتظامی و امنیتی چنین تصمیم
گرفته است؟ و چرا مقامات امنیتی محل تمام گورستان را از یک روز
قبل از سالروز کنترل نکرده اند؟ اگر توانش را نداشته اند، چرا
از تهران کمک نخواسته اند؟ دشوار بود حدس زدن این که در سالروز
ترور سلیمانی همانها که ترتیب ترور موشکی او را در بغداد دادند
اگر بتوانند فاجعه ای را سر قبر او بوجود می آورند؟
تعطیل عمومی اعلام کردن، عزای عمومی اعلام کردن، روضه خوانی
راه انداختن و ادعای شناسائی و دستگیری این فرد یا آن فرد
باتهام دست داشتن درترور، هیچ دردی را درمان نمی کند. نه امنیت
برای آینده فراهم می کند و نه مردم را قانع!
چرا حکومت نباید از خود سئوال کند که چرا و به چه دلیل بسیاری
از مردم با این حادثه هم مانند فاجعه غزه بی تفاوت روبرو شدند؟
هیچ ایرادی ندارد که این واکنش تلخ را بدانیم و با جسارت آن را
مطرح کرده و ابعاد آن را بشکافیم. هم برای خود و هم برای مردم.
تا چنین نشود، امکان ندارد مردم با حکومت آشتی کنند. ما یقین
داریم که نهادهای دراز و کوتاه امنیتی این اطلاعات را از کوچه
و خیابان، تاکسی و اسنپ، مترو، اتوبوس، مدرسه و اداره و
دانشگاه جمع کرده و در اختیار نظام هم گذاشته اند، اما دریغ از
یک گام کوچک برای تجدید نظر در روش های گذشته.
این گام به زمین چسبیده، موجب شد که پس از اعتراضات سال گذشته
نیز گامی در جهت اصلاح روش های گذشته برداشته نشود. وعده هائی
دادند اما وقتی آب از آسیاب افتاد آن وعده ها نیز فراموش شد.
حکومت فراموش کرد، مردم هم فراموش کردند؟ اگر کرده بودند امروز
اینگونه با حکومت قهر و بیگانه نبودند.
آن اعتراضات با همان نتایج تلخ و عزا برانگیز خاتمه یافت.
بسیار خب. چرا محاکمه و اعدام و احکام زندان؟ اگر تمام شد،
باید دفترش را می بستید، نه آنکه دست به انتقام بزنید.
نتیجه این گام برداشتن در جهت تجدید نظر در روش های گذشته را
بزودی در انتخابات اسفندماه شاهد خواهیم بود. مگر گامی برداشته
شود که مردم قبول و باور کنند که حکومت گامی عملی برای ترک روش
های گذشته برداشته است.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت ۷ ژانویه ۲۰۲۴ |
